Liefdesverklaring

Door stom toeval kwam ik er achter. Mijn huis. Het stond zo maar te koop. Niet dit huis, waar we nu wonen. Nee, mijn vorige huis. En zonder dat ik het wilde, vloog ik terug. Jaren geleden, toen ik vanuit het diepe zuiden verhuisde. Ik was het zat om in een achterstandsbuurt te wonen. Ik wilde een andere weg inslaan. Mijn toenmalige partner en ik hadden het er over met toenmalige vrienden. Eén van hen vroeg simpelweg, waarom we niet naar diens stad verhuisden? Tja, waarom eigenlijk niet?

We besloten de optie te bekijken. En voor we het wisten stonden we in een straat stil, in onze auto. We keken naar een oud huis, waarop een bord ´Te koop´. Het bleek uit 1938 en zag er aanlokkelijk uit. Hoge bomen ervoor. We wilden echter niet kopen. Toch namen we contact op met de huiseigenares. Een oudere dame. Zij had, na enig denkwerk, wel oren naar ons idee. Vanaf het moment dat we het huis betraden, voelde ik me omarmd, als door een warme, ouwe jas. Ik was verkocht. Gek genoeg zaten er verschillende lagen behang op de muur. In de keuken ontdekten we helemaal onder de onderste laag kranten uit het bouwjaar. In de huiskamer behang en vloerbedekking die in vroeger jaren absoluut als heel chique moesten hebben gegolden. Enorme bloementuilen erin verwerkt. En de schouw had Noorse leisteen, die nog ´s lekker ingewreven waren met olie, zodat ze mooi glommen. De tuin keek uit op een stukje bos. Daarin zaten eekhoorntjes, egels(die onze tuin zouden bezoeken) en allerlei vogels(die ons wekten in de zomertijd)

Er was geen verwarming, maar een gashaard. Ingebouwde kasten beneden en boven. Dubbele kelders. 

Het mooie was ook, dat je met 5 minuten midden in de stad stond en bij het station. En met de zelfde moeite buiten de stad in de natuur. Tegenover ons huis lag het spoor, met oude bomen in een plantsoen met een beekje en achterin het talud. In de zomer werden heel vroeg treinwagons geladen. Ik weet niet wat, maar je hoorde in de holst van de nacht van alles in de lege wagons donderen en de vrachtauto´s af en aan rijden.

Tegenover ons huis een enorme kastanje, waaraan jongens uit de buurt vervaarlijk slingerden aan een touw boven de beek. 

We haalden het behang van de muur, sloopten de leisteen van de schoorsteen en trokken de vloerbedekking los. Alles werd gebroken wit en een beige vloer. De buren, die de vorige bewoners goed hadden gekend en het huis ook, stonden paf, toen ze het resultaat zagen. Veel meer licht en ruimte. Ze volgden ons voorbeeld.

We waren erg happy in het huis. Bij de huisbazin informeerden we later of we het huis konden kopen. ´Nee, misschien later. Als ik oud ben´ zei ze. In ons hoofd broedden allerlei plannen om de boel te verbouwen en op te knappen. De tuin hadden we al aangepakt.

Later verhuisde ik, toen onze relatie ophield te bestaan. En tot mijn eigen bijna schrik en verbazing kwam ik er  onverwacht terug. Alleen. Ik kleurde de boel en richtte het opnieuw in. Ik maakte de tuin anders. Ik leefde er met een nieuwe kat, die helaas na een tijd het hazenpad koos.

En ik vertrok weer, toen ik mijn nieuwe liefde tegen het lijf gelopen was. Met weemoed. Met dank je wels. Ik klopte het huis tegen de muur, de schoorsteen. Keek nog één keer door de ramen naar buiten. En trok de deur dicht achter me.

Nu liep ik er langs. Het was te koop. Van de vertrekkende huurder hoorde ik van achterstallig onderhoud. Van lekkende dakgoten. Ik zag de vlekkerige verf op de kozijnen. Mijn hart kromp in elkaar. Ik gunde dit huis zoveel meer. Heel even hebben we gespeeld met mijn oude droom. Het huis het onze te maken. De boel onder handen te nemen. Maar het is te laat. Opnieuw neem ik afscheid, deze keer voorgoed. Ik wens het huis het allerbeste. Een liefhebbende bewoner, die het huis waardeert. Het oppoetst en vernieuwt. Die die droom wel waar kan maken. Dag lief huis!