Goede morgen

Gister had ik voor het luttele bedrag van 10 euro een stoomstrijkijzer aangeschaft bij de onvolprezen Hema. Een lichte aarzeling, want hoe kun je voor dat geld zo´n ding maken en verkopen? Zo ontstond het idee om vanmorgen vroeg op te staan en maar ´s snel mijn nieuwe aanwinst aan een test te onderwerpen.
Om me niet te zeer te vervelen onder dit karweitje had ik een nieuwsprogramma aangezet. 
Opeens kwam daar een bericht voorbij, die me naar de keel greep. Vandaag moest een mevrouw voor de rechter verschijnen. Als 83 jarige is dat al niet gebruikelijk, maar de aanleiding verraste me nog meer. Ze leek haar dochter omgebracht te hebben. Ik spitste mijn oren, zeker toen ik hoorde dat die dochter verstandelijk gehandicapt was. Men liet beelden voorbij komen van de stille tocht die gehouden was, want de vrouw was inderdaad overleden. Daarna werden buurvrouwen getoond, die praatten over de moeder en dochter. Het bleek dat de moeder haar hele leven voor haard dochter had gezorgd. Nu ze het einde voelde naderen en met een eerdere ervaring in haar achterhoofd, was ze tot haar daad gekomen, De dochter had in een verzorgingshuis gewoond, lang geleden, maar was daar mishandeld. Daarna bij moeder teruggekomen. 
Nu zag die geen uitkomst meer. Ze had schijnbaar haar dochter in haar mooiste kleding gehesen, slaapmiddelen gegeven, zodat ze zou slapen. Daarna had ze met scheermesjes de polsen van haar kind doorgesneden.
Ik kreeg kippenvel. Aangezien ik zelf al jaren met verstandelijk gehandicapte mensen werk, waar je natuurlijk in aanraking komt met familie´s, de verhalen uit het verleden en het nu, krijg je al iets meer inzicht in hoe moeilijk situatie´s soms kunnen zijn. Dat went nooit, gelukkig.
Ik stel me voor hoe het is om een ernstig verstandelijke dochter te hebben, daar alleen voor te zorgen, die zorg dan over te dragen in vertrouwen, vervolgens te moeten constateren dat het mis is en dat kind beschadigd wordt door de mensen waaraan je ze toevertrouwd. Dan haal je dat meisje weer thuis, waarbij ze natuurlijk een en ander moet verwerken en jij als ouder ook, bovendien moet ze weer een verandering een plek geven, terug bij mama na het aanvankelijke afscheid.
Hoe eenzaam moet je je voelen, als je het einde van je aardse leven voelt naderen en weten, dat je niet langer garant kunt staan voor de bescherming en verzorging van je kind. Haar te wassen, haar haar mooiste kleren aan te trekken, haartjes verzorgen, geurtje op. Pillen geven, op bed leggen.
En dan het ergste van alles, dat scheermesje tevoorschijn houden en het ultieme van je moederliefde te vergen en die sneetjes te maken.
Na dit alles heeft deze mevrouw een poging gedaan om ´de hand aan zichzelf te slaan´. Dat is dus niet gelukt.
Triest dat het haar niet gegund is geworden. Nu dient ze voor de rechtbank te verschijnen. Er wordt na rijp beraad zeer voorzichtig te werk gegaan in deze delicate zaak.Waarschijnlijk volgt een voorwaardelijke straf...
Ik kan er niks aan doen, dat ik me afvraag, waarom de lieve mensen, die meeliepen in de stille tocht niet meer konden betekenen voor deze ongelukkige vrouw en haar dochter. Ik stel me zo voor dat ze met niemand gesproken heeft over haar plan. Hoe kon ze ook?
Het nieuwsprogramma is inmiddels alweer verder. Een presentator die menigeen rubberen knieën bezorgd met zijn stem en verschijning, kan me niet boeien vandaag. De politici die na een nacht hard werken een enorme crisis in Europa bestreden hebben en niet weinig trots in beeld verschijnen evenmin. 
Ik zit met mijn gedachten bij een ander. En vanuit de verte groet ik deze echte heldin en wens haar allen goeds...