Dag 19 Something awesome

In de aankondiging zag ik dat ie er in zat. Ik heb het over een tv-programma. De zanger Charles Aznavour in een interview met Ivo Niehe. De goeie man is inmiddels 89 jaar jong. Volgende maand komt ie, voor de laatste keer, naar Amsterdam om daar een concert te geven. In no time uitverkocht, dus kwam er een 2e bij. Eerst werd ons de kleine man getoond, jaren terug. Met kleine donkere ogen keek hij de wereld aan. Zijn ambitie om zanger te worden werd door producers en managers compleet de grond in geboord. 'Hij is te klein, te lelijk en zijn stem klinkt als schuurpapier.' Buiten de waard gerekend. De man ik kwestie, opgegroeid tijdens de genocide in Armenië, als klein jongetje, straatarm, emigreerde met zijn ouders naar Frankrijk. En ergens in de opgroeiende knaap moet een droom hebben geleefd. Dat hij zanger wilde worden. En hij flikte het. Ontdekt door Edith Piaf, 'de mus', die ook al in de minst ideale omstandigheden opgroeide en wel wat in hem zag, rees zijn ster. Hij ging, naast het zingen, ook acteren. Nooit geweten. En nu, een vedette, en France. Hoewel hij daar zelf geen boodschap aan had aan die titel. Noch aan 'ster'. En dat tekende hem. In zijn kapitaal nieuwe huis, gebouwd in Zwitserland, waar hij zijn dagen slijt met zijn 3e vrouw, vertelde hij. Dat huwelijk duurt al 47 jaar, een unicum in zijn business. Wat mij trof was zijn ongekunsteldheid. Ik kon het nauwelijks geloven, een man die zo gelauwerd was. Aan alle kanten. Maar het klopte wel. Hij vertelde dat hij was gaan lezen, elke dag 3 uur. Moliere, Camus, Shakespierre enz. Want het zat hem nog steeds dwars, dat ie als knulletje in Azië, niet naar school had gekund. Vanwege de oorlog. Dat had zijn generatie getekend. Voor het leven. De armoe? Mee te leven voor een kind. Maar niet kunnen ontwikkelen, leren, begrijpen. En nu, bijna 90 jaar oud, deed hij dat. Gretig als dat kind zou zijn geweest...Dat raakte me. Iemand die zo enthousiast en passioneel daarover kon zijn. Hij brak alle onzin over hem af. Voor zijn 40e uitgaan, drank, vrouwen, teveel van alles. Daarna, toen hij zijn Zweedse Ulla ontmoette en trouwde, veranderde alles.
Zijn stem? Die klonk zoals vroeger, slechter als ooit. 1 /14 stemband. Al heel zijn leven. Daar moest ie het mee doen. 1200 liedjes schreef ie. Vooral over de liefde. Maar ook stipte hij al vroeg maatschappelijke misstanden aan zoals b.v. homofilie, scheidingen, leeglopende dorpen etc. 
Hij deed me denken aan een andere zanger. Bijna net zo oud. Net zo goed en vol passie. Naar muziek zowel als naar leven, authentiek zijn. Op mijn verjaardag kreeg ik een dubbelcd van hem. Met dvd.
Geboren in New York. Van Italiaanse afkomst. Hij is 2 jaar jonger dan Aznavour. Op de dvd zie je hem werken, 85 jaar oud. Na 55 jaar zingen en een briljante carrière, is hij nog net zo fris en vrolijk bezig als een twintiger. Met alle bagage en de ongetwijfeld minder rooskleurige ervaringen gaat  hij 'gewoon' door. Het is fascinerend te bedenken, dat ooit een paar Italianen de euvele moed hadden om ergens de trein te pakken, de Atlantische oceaan over te steken. Ze moeten het eilandje met het Statue of Liberty levensgroot aan het schip waar ze ongetwijfeld aan dek stonden voorbij hebben zien gaan. En zich gevestigd daar. In Queens werd de kleine Antonio geboren. En hij heeft, zijn naam verbasterd tot Tony en zijn eigenlijke naam van Benedetto tot Bennett, furore gemaakt.
Zijn sukses is voor mij niet zijn heerlijke manier van zingen. De jazz-nummers, met Latijns-Amerikaanse invloeden, maar Amerikaans accent. Zijn rijkdom, beroemdheid. Zijn bezit. Hij zat tussen de studio-opnames door te schilderen, ergens buiten. Simpele landschapjes. Maar mooi. En onder dat alles ontving hij grote andere sterren, die het stuk voor stuk een eer vonden met hem te mogen werken en zijn nummers samen op te nemen. En stelde ze op hun gemak. Lachte met ze. En..en dat vond ik ook opmerkelijk: bedankte hen na afloop. Omdat ze het samen zo leuk hadden gehad en dat ze zijn songs wilden opnemen met hem.
Het ontroerde me dat zo'n kanjer zo open stond, zo bescheiden was, maar tegelijk de ander zo tegemoet trad en echt blij was met de ervaring. Dat is de kern van het sukses en van hun tomeloos doorgaan. En geeft me de moed om me te verheugen zo oud te worden en te genieten van wat ik leuk vind om te doen in mijn leven. Met mensen samen. Kan dus niet wachten.
En dat houdt ook, het spijt me buren, collega's en vele anderen, zingen in. Luidkeels, met 2 gezonde stembanden en niet alleen jazz, ook aria's, gospel, folk en zo wat meer. Nee, het spijt me niet. Ik geniet! Want ik heb nog 30 jaar te gaan. Minstens...hou je maar vast! (Ok, ik zet het 'dempertje' er wel op..af en toe)