Dag 18 Happened this weekend

Kriebels had ik. Zaterdag uitgerust en genoten van de chocolade pistache-koekjes. Ik had een tijdschrift gezien met heerlijk winterse dingen: lekkere recepten van snoepdingen, mooie huizen, gezellige columns en ook nog 's rode houten huisjes in een sneeuwwit Zweden. Dat kon ik niet laten liggen, te verleidelijk! Ik toog dus aan het bakken. Zag er lekker uit, verspreidde een lekker aroma. Toch vond ik het minder dan de kaneelkoekjes die ik eerder tevoorschijn toverde uit de oven. De noten zorgden wel voor een prachtige groene kleur in het chocolade. Ik vergaapte me aan de niet eens zo dure weekjes in winters Zweden. Zo gezellig!
Op zondag was ik klaar met het 'bankhangen'. Ik stelde voor om iets actiefs te gaan doen. Wandelen, fietsen, gewoon...iets anders. We besloten naar de naburige stad te gaan. Mooi! Eenmaal op de fiets vond ik het aardig koud. Mijn wederhelft merkte terecht op, dat ik niet moest zeuren. Eenmaal buiten het dorp werd het nog erger. Gelukkig had ik alleeen last van mijn handen. Ik bedacht dat we wel vrijwel zeker terecht zouden komen in de intocht van de plaatselijke intocht van de Goedheiligman. Dat bleek ook zo het geval. De muziek schalde al van verre over het plein waar we gewoontegetrouw onze stalen rossen in de houders parkeerden. Fred plaagde me dat we 'eerst even naar K3 zouden gaan kijken'. Ik geloofde dat, naïef als ik ben en verwachtte achter de eeuwenoude basiliek de Vlaamse meidengroep in levende lijve hun capriolen te zien uitvoeren ter vermaak van de kleintjes voor de kiosk. Welnee, het betrof een overspannen D-jay die met afgeknepen stembanden erreg zijn best deed om 'sfeer' te scheppen. Vergeefse moeite wat mij betreft. Maar ik behoorde niet tot de doelgroep natuurlijk. Een paar straten verder kwamen de opa's en oma's ons tegemoet, duwend achter de buggy's. Waar papa en mama uithingen was me een raadsel, misschien in de kroeg, blije singles imiterend of zo...blij dat hun ouders hun kroost voor de neus van de Sint en buitelende Pieten zouden schuiven? We stuiten, gek genoeg even verder op een orkest en zagen verderop de ouwe bisschop wegtrekken, uit ons gezichtsveld. Geen probleem, we hadden hem al de haven van Groningen binnen zien komen. Dat was genoeg...
We installeerden ons in ons choco-café, tevreden met de warme sfeer, betrekkelijke rust, nadat we eerst vriendelijk begroet werden door het blonde meisje dat er werkt en een stukje verder door de baas, 'Madame Chocola' zelf. Het leven is goed dan! Natuurlijk vertrokken we weer met lekkers in kek taaje. Nog even slenteren. Browsen door enkele winkels, kijkend in etalages. En snel lekkere koffie scoren. Toen was het genoeg en stapten weer op de fiets. Langs de overvolle Outlet(what's new?), over de brug en langs de statige canidassen, de plassen. En daar doemde ons lieve dorpje al weer op. Het oude kasteel, het lelijke kerkje.
Vlak bij huis zag ik de voetballers erg hun best doen. Tot mijn verbazing droegen ze geel/zwart. Zou dus wel 's oude dorpsgenoten van me kunnen zijn. De Hornenaren stonden met 2-0 achter. Ik plaagde Fred en hij mij omdat hij zgn. niet wilde geloven dat de Zeilbergenaren zo ver Limburg binnen zouden dringen, laat staan ons huidig dorp zo zouden vernederen.
Terug in ons huis voelde ik pas hoe koud mijn handen aanvoelden. Niet gek natuurlijk, midden november. Ik herinner me Allerzielen, waarbij ik mijn vader vergezelde en op het kerkhof mijn eigen adem zag als wolkjes uit mijn luchtpijp komend. Vorst overdag dus. Stom dat ik mijn handschoenen nog niet had opgezocht. Moest diep nadenken waar ik die ook al weer gelaten had, vorige winter. Pas toen ik die avond in slaap viel, kwam het bovendrijven. In de onderste la van de nieuwe ladenkast natuurlijk, samen met de sjaals, wintermutsen, dikke sokken enz. Nam me voor ze in de aanslag te houden voor de ongetwijfeld koude dagen die binnenkort zouden volgen. Aan de bushalte kan het 's avonds aardig koud worden, vooral voor alles wat wat uitsteekt aan een lijf. Handen dus, oren, neus en zo meer. Toch handig om ze dan in te pakken...Het Unox-gevoel zal ik maar zeggen...Niet altijd charmant, wel zo lekker! Met de onvoormijdelijke opmerkingen door een ieder 'Koud he'...