Dag 21 What I wore

Na mijn oogverblindende foto van gister gooi ik hem er maar meteen in. Met gepaste tegenzin. Want doorgaans probeer ik mooie, zo niet schitterende plaatjes te scoren. En dan nu dit. Weinig poëtisch, erg gewoontjes. Om niet te zeggen rommelig, oninteressant, ordinair. IJdelheid der ijdelheden. De schrijver maakt zich er schuldig aan, evenals de fotograaf. Ik wil mijn beste beentje voorzetten. En dan kom ik met dit. Het is niet anders. Ik moet met de billen bloot. Gelukkig niet letterlijk. Tenminste dat geloof ik niet. Gelukkig voor jou, beste lezer. Want ik denk niet dat ik de lenigheid heb om dat technisch voor elkaar te krijgen. Bovendien kan ik me niet voorstellen dat er enig weldenkend mens is, die blij zou worden van het resultaat. Uitzonderingen daar gelaten. Maar die zijn niet helemaal kosjer of erg bevooroordeeld. Ik dwaal af. Het is nog vroeg in de ochtend, we schrijven nog niet eens 8 uur des ochtends. Dus laat ik me bij het onderwerp houden en bij het plaatje. In other words 'let's get on with it'...
Op de stoel in onze voorkamer, sommige zouden het bestempelen als ''dressingroom', tevens bibliotheek, logeerkamer en muziekkamer, 'compact and bijoux', multifunctioneel, ligt het spul wat ik gedragen heb. Achteloos uitgestald. Een drietal vesten. Van C& A is het gestreepte, dan het oranje en blauwe links van Djive. Er onder nog een glimp van een grijs vest van Sjoeby. Goh, ik verbaas mezelf dat ik het nog allemaal weet. Een paar jeans. Ik heb de neiging om de dingen die ik gedragen heb 'even' te parkeren op deze stoel. In mijn hoofd probeer ik te onthouden, hoe vaak ik ze gedragen heb, dus hoever ze nog van de wastrommel verwijderd zijn. Aangezien er twee lieve, maar overenthousiaste honden ronddartelen in ons huis, probeer ik me om te kleden als ik thuis kom. Zeker in de rui-periode geen overbodige luxe en ook de soms wat scherpe nagels kunnen je kleren behoorlijk beschadigen. En het geld groeit me niet op de rug. Dus dat geeft veel rust, zo kan ik onze schatten begroeten en knuffelen en maakt het niet zoveel uit als er haren blijven plakken of er eens iets blijft haken in mijn kloffie. Gister ben ik heel zachtjes naar boven geslopen. Mijn lief lag al te slapen en ik heb nog even afgeschakeld. Berichtjes bekeken op de pc, wat gedronken. Daarna maar geen tv meer gekeken, geen zin in. Naar boven, uitkleden en zalig onder het dekbed. Vrijwel meteen naar dromenland. En vanmorgen heerlijk uitgerust opgestaan. Zo dan weten jullie dat ook weer.
Ik vraag me opeens af of mijn lezers het zelf zouden durven. Wie zou er zomaar mij een kijkje durvan gunnen op hun gedragen kleding, sieraden etc.? Is toch wel behoorlijk privé. Al stelt het weinig voor, in mijn ogen. Het is niet onfatsoenlijk...toch? Ah, mijn schoenen heb ik buiten beschouwing gelaten. Sieraden had ik niet om gister. Wel mijn onafscheidelijke leesbril. Gebruik ik zelfs in de bus. Gisteravond even niet. Geen zin om te lezen, maar dat is een unicum.

Vooruit dan maar. Ik ben toch lekker bezig. Doe ik deze er ook nog bij. Ik lijk wel gek. Dit is onze trap op een normale door de weekse dag. Als we thuiskomen, is het eerste, nadat we onze jas ophangen, het uitdoen van de schoenen en het aandoen van de sloffen. Het beschermt onze eiken vloer in de kamer, we hoeven minder te dweilen en, niet onbelangrijk, het doet meteen huiselijk aan. We zijn pas echt thuis, als we de sloffen aan hebben. Het zijn de verkeerde soort, zoveel is zeker. Maar dat hoorde ik pas een week of 2 terug. Beelden op tv, dat deze Spaanse sloffen giftig waren. Ze zullen wel in een verkeerd goedje gegooid worden, ergens onder Valencia of zo. Mijn voetjes en die van mijn lief zijn dus al heel lang ondergedompeld in gifstoffen. Ik heb nooit gemerkt dat die troep via de poriën van onze voeten binnen sijpelden. En ook de meiden van de Bristol, waar ik de krengen elk jaar voor de winter kocht, hebben nooit wat gezegd. Ik verwacht niet dat die op de hoogte waren...Af en toe stopte ik ze in de wasmachine. Nee, niet de meiden van Bristol, maar onze Spaanse sloffen. Drogen en ze waren weer fris. Even dan...haha. Ik gebruik ze nu nog maar door. Onze voeten zijn toch al verpest. Mocht jullie binnenkort niks meer horen van me en deze blog op zwart gaan, dan weten jullie van wanten. Reclameren bij de fabriek onder Valencia, niet bij de meiden van Bristol s.v.p. Al verwacht ik er niet veel van. Ene Jansen Steur heeft ongevraagd een Duitse Mutti geprikt in de rug, een zenuw geraakt en daarvandaan kwam ze in een rolstoel en ging ook nog dood. Haar achterblijvers krijgen nu een 120.000 euro. Ik kan me niet voorstellen dat ze voor mij meer bieden in Spanje. Zeker niet nu ze deze foto's te zien krijgen. Al is het wel bewijsmateriaal. Adios.