Dag 20 Work-play deel 2

Zoals beloofd, zal ik me nader verklaren over de foto van gister. Die slimme José had het bij het rechte eind. Het betrof natuurlijk mijn hersenen. Ze bestaan uit 2 helften. De linker voor het abstracte denken, dingen zoals rekenen b.v. en verbonden met de rechterkant van mijn lijf. En de rechter die verbonden is met taalgevoel, intuïtie en zo en verbonden met de linkerkant van mijn lijf. Zoals bij iedereen natuurlijk. Wetenschappers hebben vastgesteld dat bij vrouwen de twee helften van het brein verbonden zijn en samenwerken. Bij mannen is het een ander verhaal. Wel ontdekten ze, dat er een 'soort' man was, waarbij het anders werkte. Die hadden, net als bij vrouwen, ook 'draadjes' tussen de helften grijze cellen en de energie flippert heen en weer en zo werken ze samen. Dit functioneert zo bij de homofiele medemens. Toen ik het las, verbaasde me dat nauwelijks. Net zoals ik me voorstel, dat veel vrouwen dat geen echt nieuws vinden.
Ok, de foto die ik gebruikte, een schamele poging om mijn niet vast te leggen inhoud van mijn hoofd, tenminste niet door mij en mijn camera. Ik gebruik ze inderdaad voor mijn werk, het organiseren, in kaart brengen van de dingen die moeten gebeuren, maar ook voor het begrijpen en inventariseren van de behoeften van de mensen waar ik bij werk. Dat zijn mensen met een verstandelijke beperking en mensen met autisme. De cellen in mijn bovenkamer doen ook goeie dienst in het proberen te begrijpen van die mensen, zodat ik ze van dienst kan zijn. Dat is prettig voor hen, elke keer dat dat lukt en ook voor mij, als ik weer iets meer begrijp over mensen die weer anders in elkaar 'gemonteerd' zijn dan ik. Blijft fascinerend!
Ook voor wat betreft het spel in mijn leven heb ik mijn hersenen nodig. Ga ik een foto maken, moet ik me afvragen, waar ik ga staan, welke afstand ik heb van het onderwerp, hoe het licht is, hoogte vanaf de grond, wat ik wil zien straks enz. En ook bij het schrijven. Ik moet soms flink graven voor het vinden van het goeie woord of de juiste zinsopbouw. Een komma kan een groot verschil maken. En ik wil dat het goed overkomt op de lezer, wat ik wil zeggen.
Bij een ander 'spel', het zingen, geldt het zelfde. Ik heb heel veel liedjes, deuntjes, aria's etc. opgeslagen op de harde schijf. En als ik in een bepaalde gemoedsstemming ben, diep ik zonder al te veel problemen het juiste liedje op in die database en 'jodel' ik er lustig op los. Dat maakt dan weer van alles los in mezelf. En ook voor de ander die toevallig in de buurt is. Mensen. Maar ook b.v. dieren, zoals onze honden. Die laten dat ook duidelijk zien in hun gedrag. Mensen voelen aan hoe de sfeer verandert, want ik kan door het laten trillen van mijn stembanden(want dat is zingen in fysieke zin) de hele sfeer veranderen. Een melancholiek lied uit Schotland of een fado doen iets anders dan een Hallelujalied of 'Hoeperdepoep zat op de stoep' of 'Geef mij maar Amsterdam', ik noem maar wat. Of een stuk van Purcell genereert een heel ander gevoel dan een chanson van Julien Clerc of een reggaenummer of een House of rapnummer. En dat in een fractie van een seconde. Mijn hersenen en ja, ook de uwe werken daar compleet aan mee. Het is een prachtige persoonlijke computer, als het ware. Of het nu afgewerkt is door een mooi kapsel van dik, al dan niet echt haar of zoals in mijn geval een flufferig schamel restant van blondachtig haar. Gelukkig is de kwaliteit van de toplaag niet van invloed op de inhoud van het koppie. Mooi, het kon dus nog veel erger. Beter een rommelig, wat armoedige verpakking met inhoud, dan een armzalig gebrekkig werkende inhoud met prachtige buitenkant...een mens moet tevreden zijn met wat ie toebedeeld krijgt. En zo ben ik al vast aan het wennen met wat mijn in de tijd voortschrijdende lijf nog meer in petto heeft in de misschien zeer nabije toekomst...