Hoera...een meisje!

Het schijnt vrij uniek te zijn. In het dolfinarium is een jonkie geboren. Zomaar, in de winter, dat komt nog minder voor. Na enig onderzoek blijkt het een meisje te zijn. De moeder heet Molly. Het nieuw geboren dolfijntje heeft nog geen naam. Daar zal wel weer een prijsvraag voor komen of zo, verwacht ik. Alles gaat goed, met moeder en ik, zo word gezegd. Nou wil ik geen spelbreker zijn, maar ik betwijfel dat. Hoezo? Wel, stelt u zich eens voor. Ergens in de oceaan worden dolfijnen, in dit geval tuimelaars, gevangen. Ze worden ineens weggelokt van een groep van dolfijnen, waarmee ze samenleven. Het zou zomaar kunnen dat het juist jongen zijn, waarbij dat gebeurt, al dan niet met pas bevallen moeders. Dan worden ze getransporteerd naar een bassin, ergens ter wereld. Ze moeten daar wennen. Hun groep en familie zullen ze zeker missen. Dolfijnen zijn zeer intelligent en gevoelig en hebben een eigen taal, waardoor ze communiceren met andere leden van hun leefgroep. Dat kunnen ze dan wel vergeten. De uitgestrektheid van de oceaan en hun vrijheid dus ook. In het dolfinarium staan trainers klaar. Van die frisse jongens en meiden die volop enthousiast aan de slag gaan met deze dieren. Die toch echt gevangen zijn en gevangen worden gehouden. Ze leren allerlei dingen voor een beloning. Stomvervelend en afstompend, maar ja, het publiek is er dol op. Allerlei mensen en kinderen die nietsvermoedend zich verheugen op een dagje uit. En plaats nemen op de tribune nadat ze een kaartje gekocht hebben. Ze worden getracteerd op de sprongen en duiken, het getuimel. En de dieren krijgen dan een lousy visje toegeworpen. De mensen klappen en lachen, net als de dolfijnen. Nou nee, dat is geen echt lachen, als ze hun bek open maken, lijkt dat maar zo. Een heleboel dingen worden ongetwijfeld verkocht. Menigeen zal kaarten, posters, tshirts, stickers enz. kopen om het gevoel van de dag nog wat te prolongeren. En te laten zien dat ze echte dierenvrienden en dolfijn-liefhebbers zijn. Dezelfde dieren gaan, dag in dag uit, door met hun stompzinnige leven. Alsof het ezels zijn in een tredmolen worden ze gedwongen om hun kunstjes te vertonen. Niet echt een luizenleventje. Ik kan helaas niet echt blij zijn voor Molly en haar kleintje. De moeder die met andere dolfijnen zo'n bestaan leidt en haar kind die hetzelfde lot is beschoren. Ik deel dan ook niet de jubelstemming van de journalisten en van velen. Ik snap best dat we dit al een hele tijd gewend zijn met elkaar, net als voorstellingen in het circus. Maar dat wil nog niet zeggen, dat we er mee door moeten blijven gaan. Of dat het zo geweldig leuk is. Ben bang dat Molly en haar lotgenoten het met me eens zullen zijn. Ik denk liever aan alle dolfijnen die nog in alle vrijheid en samen met hun eigen leefgroep rond kunnen zwemmen, dartelen en zelf hun visjes vangen. Ik hoop dat ze uit de buurt kunnen blijven van degenen die dat leven willen verstoren, om welke reden dan ook. En dat er nog veel kleine dolfijntjes in vrijheid geboren worden en in vrijheid leven en sterven.