Het had niet veel voeten in de aarde. De manier waarop Fred en ik om elkaar heen draaide en argumenten uitten tegen elkaar over de voor en tegens, het leek meer op schijnbewegingen, een dans om de hete brij heen, waarbij de uitkomst eigenlijk bij voorbaat vast stond. We hadden besloten dat onze viervoeter Muffin nu wat ouder begon te worden en dat het wel verstandig en gewenst zou zijn, dat bij een eventueel overlijden(volgens de kille statistieken te verwachten tussen nu en 2 jaar ongeveer) een maatje voor onze andere lieveling Pippi erg leuk zou zijn. Wachten tot na dat verschijden betekende wellicht een groot leeftijdsverschil. Niet zo leuk! Wel zou het de laatste pup worden in ons gezin, gezien onder eigen leeftijd. Je kunt nu eenmaal niet tot in der eeuwigheid je een keer of 4 per dag over het rijwielpad laten sleuren zonder fysieke gevolgen, nog afgezien van de verkeersonveilige situatie bij minder reactievermogen en zicht. Omdat we toch eenmaal verstandig bezig waren, planden we de zwangerschap en aanschaf, zodat we keurig de normale procedure en het vol verwachting klopt ons hart-gevoel ruim baan konden geven, van a tot z. Het leek ons een unieke ervaring de dingen eens op normale wijze te ondergaan...
De laatste week van het wachten viel ons zwaar. De geboorte van de nieuwe rakker was leuk. We bezochten moeder en kroost een paar keer. Door het lot bepaald, belanden we aan de top van de verlanglijst van dit nestje. De eerste keer was moeders wat zenuwachtig toen er twee heren opeens voor haar neus verschenen. Haar pups, nog erg klein, lagen vlak bij haar en ze maakte van meet af aan duidelijk, dat er een fikse afstand bewaard diende te worden. Gelijk had ze! Bovendien was het gevaar van infectie vrij groot, na haar keizerssnede. Dus bekeken we gretig, maar met de handjes op de rug, naar de scheetjes. Ze groeiden daarna als kool. Moeder had 3 koters op de wereld gezet. Hoewel we ons hadden ingesteld op een teefje, zat dat er niet in. Drie stoere binken, dat was dat. Ze groeiden als kool, want melk genoeg. Niks vechten om eten of een tepel. Elke keer weer groter en blakender als de keer ervoor. Gelukkig mochten we ze toen wel voorzichtig aanraken, oppakken en knuffelen. Moeder liet al snel zien, dat dat gedoe 'daaronder' wat van zijn glans begon te verliezen. Pups hebben nou eenmaal zeer scherpe tandjes en nageltjes en als die in haar tepels belanden is dat nou niet het lekkerste gevoel. De natuur heeft het allemaal heel mooi bedacht, zo nemen ze al vrij snel wat afstand van elkaar en worden de kleintjes klaargestoomd voor een wat zelfstandiger leven.
Gister kregen we het bericht. De keurmeester van de Raad van Beheer had zich eindelijk gemeld, de hondjes gekeurd en goed bevonden. Hup, chip er in en dus mochten ze naar hun nieuwe huis. Brokjes eten behoorde als tot de normale bezigheden. Ik reed net, moe van een lange werkdienst, naar huis bij een lieve collega in de auto. Opeens was de net ervoor bedachte rustige avond helemaal van de baan. We moesten geld overmaken, bedenken of we nog een puppy-riempje hadden. Gelukkig had ik net afgesproken dat we die avond friet zouden eten. Dus fietsten we, wat onthutst door de wendingen, door de avond naar de friteskraam, beetje suffig. Eenmaal daar kregen we keurig ons avondmaal voor de neus. We aten met smaak en dachten na over de verwikkelingen. Het was warm binnen en gezellig. Daarna fietsten we terug. Een snelle douche. We demonteerden de keukentafel en brachten die naar boven. De kleine bench stond al te wachten, die installeerden we op de lege plek. Straks zou die vervangen worden door de grote, maar voorlopig was dit voldoende. De hele keuken zag er opeens heel anders uit. De buurvrouw, een 'mede-hondengek', kwam vertellen dat ze graag ons naar de fokker toe zou rijden. We ploften nog effe neer. In onze hoofden draaiden de hersenen op volle toeren. Hoe ging het ook allemaal weer? Onze jongste Pippi, inmiddels 2 jaar voorbij, maar de herinneringen aan haar vroege jeugd verdomden het om boven te komen drijven. Het was veel voor onze grijze cellen, op zo'n korte termijn.
Na enige rust zetten we Muffin en Pippi in de mand, namen vrolijk afscheid met de toevoeging dat we zouden terugkeren met hun nieuwe broertje. Ze keken ons wat verbaasd en enigszins ongerust aan met een blik van 'wat hangt ons in hemelsnaam boven het hoofd?'
We reden rustig richting fokker. Daar aangekomen was de boel al snel beklonken. De nodige administratie werd afgewikkeld. En toen kwam eindelijk het grote ogenblijk dat we Oskar, want zo zou de nieuweling gaan heten, bij moeders weg zouden halen om bij ons zijn intrede te maken. Maar eerst mam begroeten, de andere broertjes aaien. Een foto nog voor de eeuwigheid door de fokker genomen, die ons met haar zegen richting Limburg liet verdwijnen. Haar werk zat er op.
We hobbelden lekker naar huis. Fred zat achterin met Oskar. Die lag heel rustig tegen hem aan, zich van geen kwaad bewust. Maar halverwege de rit begon die zich te roeren. Hij draaide en piepte en deed, het duurde hem eigenlijk te lang.
Eenmaal thuis liepen we met de hond en zak voer naar de voordeur. We trokken de jassen uit en meteen begonnen Pippi en Muffin te blaffen. Daarna liepen we de keuken in en zetten na een momentje Oskar op de keukenvloer. Met argusogen kijkend hoe die 2 lummels zouden reageren en hoe de kleine uk.
De laatste week van het wachten viel ons zwaar. De geboorte van de nieuwe rakker was leuk. We bezochten moeder en kroost een paar keer. Door het lot bepaald, belanden we aan de top van de verlanglijst van dit nestje. De eerste keer was moeders wat zenuwachtig toen er twee heren opeens voor haar neus verschenen. Haar pups, nog erg klein, lagen vlak bij haar en ze maakte van meet af aan duidelijk, dat er een fikse afstand bewaard diende te worden. Gelijk had ze! Bovendien was het gevaar van infectie vrij groot, na haar keizerssnede. Dus bekeken we gretig, maar met de handjes op de rug, naar de scheetjes. Ze groeiden daarna als kool. Moeder had 3 koters op de wereld gezet. Hoewel we ons hadden ingesteld op een teefje, zat dat er niet in. Drie stoere binken, dat was dat. Ze groeiden als kool, want melk genoeg. Niks vechten om eten of een tepel. Elke keer weer groter en blakender als de keer ervoor. Gelukkig mochten we ze toen wel voorzichtig aanraken, oppakken en knuffelen. Moeder liet al snel zien, dat dat gedoe 'daaronder' wat van zijn glans begon te verliezen. Pups hebben nou eenmaal zeer scherpe tandjes en nageltjes en als die in haar tepels belanden is dat nou niet het lekkerste gevoel. De natuur heeft het allemaal heel mooi bedacht, zo nemen ze al vrij snel wat afstand van elkaar en worden de kleintjes klaargestoomd voor een wat zelfstandiger leven.
Gister kregen we het bericht. De keurmeester van de Raad van Beheer had zich eindelijk gemeld, de hondjes gekeurd en goed bevonden. Hup, chip er in en dus mochten ze naar hun nieuwe huis. Brokjes eten behoorde als tot de normale bezigheden. Ik reed net, moe van een lange werkdienst, naar huis bij een lieve collega in de auto. Opeens was de net ervoor bedachte rustige avond helemaal van de baan. We moesten geld overmaken, bedenken of we nog een puppy-riempje hadden. Gelukkig had ik net afgesproken dat we die avond friet zouden eten. Dus fietsten we, wat onthutst door de wendingen, door de avond naar de friteskraam, beetje suffig. Eenmaal daar kregen we keurig ons avondmaal voor de neus. We aten met smaak en dachten na over de verwikkelingen. Het was warm binnen en gezellig. Daarna fietsten we terug. Een snelle douche. We demonteerden de keukentafel en brachten die naar boven. De kleine bench stond al te wachten, die installeerden we op de lege plek. Straks zou die vervangen worden door de grote, maar voorlopig was dit voldoende. De hele keuken zag er opeens heel anders uit. De buurvrouw, een 'mede-hondengek', kwam vertellen dat ze graag ons naar de fokker toe zou rijden. We ploften nog effe neer. In onze hoofden draaiden de hersenen op volle toeren. Hoe ging het ook allemaal weer? Onze jongste Pippi, inmiddels 2 jaar voorbij, maar de herinneringen aan haar vroege jeugd verdomden het om boven te komen drijven. Het was veel voor onze grijze cellen, op zo'n korte termijn.
Na enige rust zetten we Muffin en Pippi in de mand, namen vrolijk afscheid met de toevoeging dat we zouden terugkeren met hun nieuwe broertje. Ze keken ons wat verbaasd en enigszins ongerust aan met een blik van 'wat hangt ons in hemelsnaam boven het hoofd?'
We reden rustig richting fokker. Daar aangekomen was de boel al snel beklonken. De nodige administratie werd afgewikkeld. En toen kwam eindelijk het grote ogenblijk dat we Oskar, want zo zou de nieuweling gaan heten, bij moeders weg zouden halen om bij ons zijn intrede te maken. Maar eerst mam begroeten, de andere broertjes aaien. Een foto nog voor de eeuwigheid door de fokker genomen, die ons met haar zegen richting Limburg liet verdwijnen. Haar werk zat er op.
We hobbelden lekker naar huis. Fred zat achterin met Oskar. Die lag heel rustig tegen hem aan, zich van geen kwaad bewust. Maar halverwege de rit begon die zich te roeren. Hij draaide en piepte en deed, het duurde hem eigenlijk te lang.
Eenmaal thuis liepen we met de hond en zak voer naar de voordeur. We trokken de jassen uit en meteen begonnen Pippi en Muffin te blaffen. Daarna liepen we de keuken in en zetten na een momentje Oskar op de keukenvloer. Met argusogen kijkend hoe die 2 lummels zouden reageren en hoe de kleine uk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten