Oskar of pupgevoel revistited

Oskar begon meteen te kijken, rond te lopen en te snuffelen. De oude bewoners hadden iets meer moeite. 'Wat maken jullie me nou klaar?' leken hun ogen te zeggen. Ze deden voorzichtig en vonden het maar zozo. Hun nieuwbakken broertje dacht daar duidelijk anders over, die bewoog zonder enige gêne onderzocht hij de boel, keek naar die 2 en sprong tegen ons op. Eerst maar de keuken. Hij liep vooral achter dingen door, kroop in de kleinste hoeken. Daarna kwam de huiskamer aan de beurt. Tijd voor een grondige inspectie. We keken elkaar enigszins verbaasd aan. Hij stak toch enorm nietig af tegen wat we gewend waren.
Grote zus Pippi kon het niet meteen waarderen. Die uk bewoog zich erg vrijpostig en bovendien onvoorspelbaar. Dat was niet in haar straatje. Ze gromde 's vervaarlijk. Wat door ons gepareerd werd met een 'doe 's lief tegen dat kleine hondje'. Daar had ze geen boodschap aan, maar onze toon zorgde er toch voor dat ze de opmerking serieus nam. Grote broer Muffin maakte wel snel contact. Hij plakte heel voorzichtig zijn neus tegen allerlei lichaamsdelen. En af en toe tegen de neus. Oskar vond het best, zolang ze maar niet in de weg liepen. Ik nam al gauw mijn camera ter hand om wat kiekjes te maken. Immers uniek als een pup pas in huis is. Muffin ligt qua generatie natuurlijk 2 of 3 voor op Oskar. Hij is dan ook een stokoude broer(SB) Met Pippi ligt het wat anders. Ze is van hetzelfde soort, een labrador retriever, hoewel zij blond is en Oskar chocoladekleurig. Maar...ze komt van dezelfde twee fokkers. Sterker nog, ze is een tante van Oskar. Haar moeder een halfzus van zijn moeder. Onze kleine zal het worst wezen, hij laat zich door geen familieband iets ontnemen of remmen.

Op zijn ontdekkingstocht had ie de klompjes  ontdekt die bij de kachel in de kamer staan. Erg aardig, want je schuift er zo mee over de vloer. Bovendien kun je er in in bijten. Net als in de gordijnen, de sleutel in de kast, het kussen van de andere hondjes, draden, enz. enz. Af en toe vinden de baasjes dat niet goed. B.v. in jeanspijpen. En ook de veters in schoenen vindt ie erg aantrekkelijk! In een mum van tijd trekt hij die los en als een van de baasje een soort dansje maakt om dat te voorkomen, draait ie vliegensvlug mee, leuk spelletje! Hij begint ook al in de billen van GZ Pippi te bijten, de staart van SB Muffin. Die laatste kan het niet zoveel schelen, maar Pippi vindt het niks. Ze laat haar ongenoegen wel blijken. Na wat gespeeld te hebben, werd het stilaan al erg laat. Dus lieten we Oskar zien waar we zijn slaapplek bedacht hadden. Een lap van het nest, waarin volop de geur van 'thuis en mam' hing, moest het makkelijker maken. Helaas, wat wij als tweebeners in gedachten hadden, viel buiten het idee wat meneer zelf in gedachten had. Hij zette een keel op van jewelste. Onze lummels zaten verbijsterd in de mand er naast, maar gingen toch gehoorzaam 'af'. Aangezien Oskar ons hoorde door de dichte kamerdeur heen, we moesten wel erg lachen om de deugniet, al was het een besmuikt lachje, namen we de benen naar boven. De laptop mee, want de gemaakte foto's moest onze trots illustreren op de social media. We zijn wel niet meer piepjong, maar wel volop bij de tijd. Het gedrein van monsieur ging onverwijld verder. Maar aangezien we doorgewinterde hondenpapa's zijn inmiddels, weten we dat je dat moet negeren, anders beloon je het gepiep met aandacht en is het hek van de dam. Dan kun je wel inpakken. Je knijpt evengoed de tenen bij elkaar, vanwege de buren b.v. Het geblaf ging nog een hele tijd vrolijk door, maar opeens was het stil. Een weldadige stilte vulde het huis. Het kroop in mijn hoofd en dat vloeide uit elkaar als een vlek en de slaap nam bezit van me. Rond 5 uur opende ik mijn ogen. Fred was er al uit Hij liep al snel aan de overkant van de weg. Ik stak mijn voeten in mijn broekspijpen, kleedde me aan. Beneden gespte ik de riemen van de groten aan, opende de voordeur en liep het normale rondje. Daarna gaf ik ze te eten. Fred wachtte met Oskar tot die aan de beurt was. Ik keek hem aan. De wallen onder zijn ogen zeiden zonder veel woorden dat ie bevangen was door een mega soort jetlag-gevoel. 15 km boven de aarde zweven, niet weten of het dag of nacht is, of er nog een luchtzak komt en de slaap die je uit je ogen wrijft je goed heeft gedaan of niet. Het was toen, dat ik wist dat we weer weten hoe het is om een pup in huis te hebben. Dat en toen Fred hem uitgelaten had, zorgvuldig geprezen om de plasjes die hij deed op het bevroren grasveldje. Blij allebei kwamen ze terug. En meteen kroop hij in een hoekje in de keuken om daar te poepen. Drie drolletjes. Perfecte, mooie stevige, glazend, dat wel...

 Ik ben moegespeeld, dus plof ik neer en ik slaap. Jaloersmakend! En dan droom ik met rennende pootjes en  smakgeluidjes of ik beweeg mijn bekkie ondertussen...