Buten waait de wind om het huis. Maar de kachel staat niet te snorren op 4. Ik lig in bed, pardon, wij liggen in bed. Het gaat aardig tekeer buiten. Ik reken uit of ik me zorgen moet maken. Om pannen die van het dak waaien, bomen die omkiepen. Lekken ergens. Ik besluit dat niet te doen. Kan altijd nog, als ik opgestaan ben of vreemde geluiden hoor. Mijn eega is onrustig.
Tijdens ons tweede rondje vandaag regent het. De wind is sterk. Windkracht 10 aan de kust blijkbaar, dus hier toch gauw 7, schat ik. Dat het regende zag ik al, binnen achter het raam. Oskar vindt het best. Een beetje lab houdt hier wel van. Hij stapt rond, likt het water van het fietspad. Ik dirigeer hem op het gras, waar hij onmiddellijk hapt naar de natte blaadjes die daar liggen. Daar zijn we echter niet voor op pad. Er dient geplast te worden en gepoept. Gelukkig volgt dat al snel, na enige bokkensprongen. Hij houdt ondertussen het verkeer nog in de gaten. Snel terug, waar stokoude broer Muffin en zus Pippi ongetwijfeld ongeduldig wachten. Onderweg pikt Oskar nog gezellig een tak op. Zeker 40 cm lang. Hij klemt hem tussen zijn tanden met de vastberadenheid van de soldaten die de Berezina over moesten steken. Ik haal hem toch tussen zijn kaken uit met een welgemeend 'foeit'. Hij loopt bijna onverschillig verder. Parmantig, neus in de wind. Zijn fluffige oortjes dansen op en neer. Ik pik hem op tegenover ons huis. De auto's komen hier zeer gevaarlijk hard en scherp door de bocht. Ik wil snel over kunnen steken.
Nu zijn SB Muffin en GZ Pippi aan de beurt. Snel doe ik Oskar in de bench, verdwijn in de hal. Ik verwacht een klaaglijk piepen of een verongelijkt geblaf. Niks. Gelukkig. Fred was in alle Herren Gott's Frühe opgestaan om mij bij te staan. Hij had geen oog dicht gedaan en elk uur gezien op de wekker. Dus verzocht ik hem dringend zijn bed weer op te zoeken toen het spul voorzien was van eten. Met een 'autoritaire' blik in mijn ogen. Lachend 'gehoorzaamde' hij, met zgn. protest.
Als ik de voordeur open, zien de lummels een prachtige zwarte lab lopen aan de overkant van de weg. Pippi staat meteen rechtovereind. Muffin begint te blaffen, de held. De jongen die aan de lijn vastzit van de zwarte hond, kijkt verbaasd op. Dan sjokt ie door. Ik hou mijn pas in. De deugnieten worden gemaand tot kalmte. Eenmaal aan de andere kant doen ze hun behoefte. Ik treuzel wat. De jongen loopt vrij langzaam. Ik zie dat ie een raar loopje heeft. Zijn billen steken naar achter. Stijf. Hij staat hoog op de voorkant van de voeten. Die deinen enigszins, maar de hakken raken de grond niet en ook de bal van de voet doet niet mee. Net of ie halfhoge pumps draagt, maar dan onzichtbaar. Een jongen op middelbare school had dat ook. Rare, wat irritante manier van voortbewegen, vind ik. Ik maak het rondje af. De lummels houden zich gedeisd.
Na de verplichte rust(het kleintje moet kunnen slapen om te groeien) volgt het 'speelkwartier'. De keuken is 'verbouwd' voor de komst van Oskar. De tafel en stoelen zijn weg. Tegen die muur staat de grote blauwe hondenmand. De rand is al vervormd door het vele bijten van eerder pups, beetje rafelig. We laten dat maar zo, want onze nieuwste telg zal dat voorbeeld ongetwijfeld nog volgen, gezien zijn tandjes die moeten wisselen. Liever dit dan ander meubilair. Omdat er nu alle ruimte is, gooi ik de speelgoedjes op de grond. Zelf plof ik op de vloer met mijn rug tegen de gele muur aan. Drie paar ogen kijken me verwachtingsvol aan. Ze hebben er zin in. Ik gooi met de flossie. Pippi vliegt er achter aan. Al snel heb ik de rubberen ring vast. Tot mijn verbazing bijt Muffin er in, die niet zo van het spelen is. Hee, dat is jaren geleden! Hij laat niet los. De anderen bijten er ook in en ze trekken uit alle macht. En wat zijn honden dan sterk! Vervolgens gooi ik de speeltjes alle kanten op, zodat Pippi er meteen op af vliegt. Uiterst behoedzaam lokt ze Oskar uit zijn tent. Even later ploft in de grote mand. Hij verzuipt er bijna in, in die immense ruimte op dat kussen en de plaid die er in ligt. Ik kras aan de buitenkant tegen de mand. Als door een wesp gestoken begint hij nu te graven aan de binnenkant. Er zit daar iets! En hij gaat uitvinden wat. Aandoenlijk. Pippi kijkt ondertussen verwachtingsvol naar mij en ndan naar de ring. Ik ga die toch nog wel gooien? Ik smijt de flossie de lucht in. Ze maakt een salto, die bij een schoonspringer of in het circus niet zou misstaan. Opeens heb ik ze allemaal weer over me heen. Oskar is nog zo soepel en zacht en lenig. Je kan hem bij wijze van spreken alle kanten in vouwen en draaien. Hij vindt ook alles leuk, zolang het maar bewegt. Hij begint erg ondeugend te worden in de euforie van het gedoe.. Bijt in mijn hand, mijn mouw, mijn broek. Au, dat was mijn vinger. Ook mijn hele arm verdwijnt in zijn bekkie. Zeg, overdrijf je niet een beetje. Lachend til ik hem op en zoen hem op zijn bol. Meteen staan de anderen ook om me heen. Ik was bijna vergeten hoe leuk het is om te spelen. Zo lijk ik wel op Muffin, beetje op leeftijd, maar toch bij lange na niet verleerd om me speels te gedragen en er van te genieten. Gezeten op de grond bedenk ik hoe anders ik de keuken nu zie. Het is opeens geen plek om te koken. Ook niet om af te wassen of te poetsen. Niet eens om na te praten aan tafel. Het is nu een honden-speelpaleis. Gek dat je je eigen huis vaak maar zo één-dimensionaal ziet. Het is veel meer! Net zoals het weer, dat nat en guur is, kun je het heel anders zien. Een frisse bries in je toet. De kans om takjes en blaadjes te vangen en mee te sjouwen. En als je thuiskomst de druppels van je vacht te schudden, je kussen weer op te zoeken en je oogjes even te sluiten en de pootjes te strekken. Tot het volgende avontuur. Kon slechter...
Tijdens ons tweede rondje vandaag regent het. De wind is sterk. Windkracht 10 aan de kust blijkbaar, dus hier toch gauw 7, schat ik. Dat het regende zag ik al, binnen achter het raam. Oskar vindt het best. Een beetje lab houdt hier wel van. Hij stapt rond, likt het water van het fietspad. Ik dirigeer hem op het gras, waar hij onmiddellijk hapt naar de natte blaadjes die daar liggen. Daar zijn we echter niet voor op pad. Er dient geplast te worden en gepoept. Gelukkig volgt dat al snel, na enige bokkensprongen. Hij houdt ondertussen het verkeer nog in de gaten. Snel terug, waar stokoude broer Muffin en zus Pippi ongetwijfeld ongeduldig wachten. Onderweg pikt Oskar nog gezellig een tak op. Zeker 40 cm lang. Hij klemt hem tussen zijn tanden met de vastberadenheid van de soldaten die de Berezina over moesten steken. Ik haal hem toch tussen zijn kaken uit met een welgemeend 'foeit'. Hij loopt bijna onverschillig verder. Parmantig, neus in de wind. Zijn fluffige oortjes dansen op en neer. Ik pik hem op tegenover ons huis. De auto's komen hier zeer gevaarlijk hard en scherp door de bocht. Ik wil snel over kunnen steken.
Nu zijn SB Muffin en GZ Pippi aan de beurt. Snel doe ik Oskar in de bench, verdwijn in de hal. Ik verwacht een klaaglijk piepen of een verongelijkt geblaf. Niks. Gelukkig. Fred was in alle Herren Gott's Frühe opgestaan om mij bij te staan. Hij had geen oog dicht gedaan en elk uur gezien op de wekker. Dus verzocht ik hem dringend zijn bed weer op te zoeken toen het spul voorzien was van eten. Met een 'autoritaire' blik in mijn ogen. Lachend 'gehoorzaamde' hij, met zgn. protest.
Als ik de voordeur open, zien de lummels een prachtige zwarte lab lopen aan de overkant van de weg. Pippi staat meteen rechtovereind. Muffin begint te blaffen, de held. De jongen die aan de lijn vastzit van de zwarte hond, kijkt verbaasd op. Dan sjokt ie door. Ik hou mijn pas in. De deugnieten worden gemaand tot kalmte. Eenmaal aan de andere kant doen ze hun behoefte. Ik treuzel wat. De jongen loopt vrij langzaam. Ik zie dat ie een raar loopje heeft. Zijn billen steken naar achter. Stijf. Hij staat hoog op de voorkant van de voeten. Die deinen enigszins, maar de hakken raken de grond niet en ook de bal van de voet doet niet mee. Net of ie halfhoge pumps draagt, maar dan onzichtbaar. Een jongen op middelbare school had dat ook. Rare, wat irritante manier van voortbewegen, vind ik. Ik maak het rondje af. De lummels houden zich gedeisd.
Na de verplichte rust(het kleintje moet kunnen slapen om te groeien) volgt het 'speelkwartier'. De keuken is 'verbouwd' voor de komst van Oskar. De tafel en stoelen zijn weg. Tegen die muur staat de grote blauwe hondenmand. De rand is al vervormd door het vele bijten van eerder pups, beetje rafelig. We laten dat maar zo, want onze nieuwste telg zal dat voorbeeld ongetwijfeld nog volgen, gezien zijn tandjes die moeten wisselen. Liever dit dan ander meubilair. Omdat er nu alle ruimte is, gooi ik de speelgoedjes op de grond. Zelf plof ik op de vloer met mijn rug tegen de gele muur aan. Drie paar ogen kijken me verwachtingsvol aan. Ze hebben er zin in. Ik gooi met de flossie. Pippi vliegt er achter aan. Al snel heb ik de rubberen ring vast. Tot mijn verbazing bijt Muffin er in, die niet zo van het spelen is. Hee, dat is jaren geleden! Hij laat niet los. De anderen bijten er ook in en ze trekken uit alle macht. En wat zijn honden dan sterk! Vervolgens gooi ik de speeltjes alle kanten op, zodat Pippi er meteen op af vliegt. Uiterst behoedzaam lokt ze Oskar uit zijn tent. Even later ploft in de grote mand. Hij verzuipt er bijna in, in die immense ruimte op dat kussen en de plaid die er in ligt. Ik kras aan de buitenkant tegen de mand. Als door een wesp gestoken begint hij nu te graven aan de binnenkant. Er zit daar iets! En hij gaat uitvinden wat. Aandoenlijk. Pippi kijkt ondertussen verwachtingsvol naar mij en ndan naar de ring. Ik ga die toch nog wel gooien? Ik smijt de flossie de lucht in. Ze maakt een salto, die bij een schoonspringer of in het circus niet zou misstaan. Opeens heb ik ze allemaal weer over me heen. Oskar is nog zo soepel en zacht en lenig. Je kan hem bij wijze van spreken alle kanten in vouwen en draaien. Hij vindt ook alles leuk, zolang het maar bewegt. Hij begint erg ondeugend te worden in de euforie van het gedoe.. Bijt in mijn hand, mijn mouw, mijn broek. Au, dat was mijn vinger. Ook mijn hele arm verdwijnt in zijn bekkie. Zeg, overdrijf je niet een beetje. Lachend til ik hem op en zoen hem op zijn bol. Meteen staan de anderen ook om me heen. Ik was bijna vergeten hoe leuk het is om te spelen. Zo lijk ik wel op Muffin, beetje op leeftijd, maar toch bij lange na niet verleerd om me speels te gedragen en er van te genieten. Gezeten op de grond bedenk ik hoe anders ik de keuken nu zie. Het is opeens geen plek om te koken. Ook niet om af te wassen of te poetsen. Niet eens om na te praten aan tafel. Het is nu een honden-speelpaleis. Gek dat je je eigen huis vaak maar zo één-dimensionaal ziet. Het is veel meer! Net zoals het weer, dat nat en guur is, kun je het heel anders zien. Een frisse bries in je toet. De kans om takjes en blaadjes te vangen en mee te sjouwen. En als je thuiskomst de druppels van je vacht te schudden, je kussen weer op te zoeken en je oogjes even te sluiten en de pootjes te strekken. Tot het volgende avontuur. Kon slechter...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten