George

George is dood. Gister was ie nog springlevend. Maar vanmorgen is ie gevonden. Door zijn verzorger. Morsdood. Hij was zo rond de 100. De verzorger keek wat witjes om zich heen, terwijl hij geïnterviewd werd. Hij wist het ook niet zo goed. Het leek er sterk op, dat hij bang was om er op aangekeken te worden.
George woonde op een piepklein eiland. Ergens in de Pacific. Dat eiland maakt onderdeel uit van de Galapalos-eilanden. George is een schildpad. Niet zomaar een schildpad. Een hele grote, een reuzenschildpad. Zijn soort maakt deel uit van een ondersoort met een ingewikkelde naam. Sinds Darwin daar is geweest, hebben alle diersoorten van die ingewikkelde namen gekregen, lijkt het wel. Darwin heeft daar schijnbaar zijn evolutie-theorie ontwikkeld of ontdekt. Of allbei. 
Men toonde beelden van het dier. Een enorm schild met van die zeshoekige delen in onbeschrijflijk groen-bruine tinten. Er staken poten uit, van die wat onhandige, zodat het beest rond kon schuifelen. En verder een hoop rimpels met een dito nek, die uitmondde in een soort ET-koppie. Wakkere donkere oogjes, die nog nieuwsgierig rondkeken. Hij leefde toen nog...Ik neem aan dat een dode George teveel zou worden voor de argeloze kijker. Even later liet men zien hoe hij zijn lunche verorberde. Dat verdiende geen schoonheidsprijs. Langs zijn bek hingen onduidelijke groenachtige slijmslierten. Ik ben al niet zo dol op schildpadden, maar deed voor mij de deur dicht.Maar hij was dus nu morsdood, onze George. De verzorger stond er maar bedremmeld bij, toen hij het vertelde. Men wist niet waaraan. Ik dacht meteen ´hoeveel liter schildpadsoep zou je kunnen trekken van zo´n oude reus?´(mits je een enorme pan had en een takel om hem in de bouillon te laten plonzen) En ook: wat een prachtige leesbrillen met bijpassende koker zal dat opleveren. Ik geef toe, dat het van weinig piëteit getuigt. Maar ik ken George niet persoonlijk en ik ben vrij pragmatisch ingesteld. Dat zijn mijn twee argumenten. 

George was het zeldzame laatste exemplaar van zijn soort. Men had enorme moeite getroost om nog voor enig nageslacht te zorgen. (Ik zie dan in mijn morbide geest hoe, nadat George met enige moeite op een wijfje is geschoven, een team van enthousiaste wetenschappers hem aanmoedigden en toejuichten. Helaas heeft George toen verstek laten gaan. Premature ejaculatie misschien, waarbij het kostbare semen wegdreef over de vulkanische bodem van de Galapalos?) 
Ik dacht dat George een mooi graf zou krijgen. Niets is minder waar. Een ernstig kijkende wetenschapper verzekerde ons ervan, dat ie persoonlijk door hem zou worden gebalsemd en geprepareerd(of is dat hetzelfde?) en dan tentoongesteld. De mensheid diende aan de hand van zijn karkas opnieuw er van doordrongen te worden, dat men voorzichtig met onze planeet aarde dient om te gaan. Wat ik van harte toejuich, dat zult u begrijpen. Ik kan alleen niet zo goed de stap volgen, dat eerst een van de laatst bekende schildpadden moet sterven en we dan daardoor de link leggen met het goed omgaan van de aarde. Maar ik ben maar een simpele ziel. 
In mijn brein zag ik de schildpad, gebalsemd en wel(deden ze trouwens niet met Lenin?) in een hoekje van een obscuur museumpje staan, een grijns om zijn bekkie en met zwarte kraaloogjes, terwijl er boven hem een peertje schijnt en er een bordje naast staat met ´Lonesome George´, laatste der reuzenschildpadden. Uitgestorven door slechte verzorging of eventueel waardeloos beheer van onze planeet. Wees toch voorzichtig! 
Maar het schijnt dat ie naar een modern wetenschappelijk instituut gaat, die onderzoekt hoe en waarom hij overleden is. Ik hoop dat de verzorger eventueel allang geëmigreerd is tegen die tijd, dat de uitslag bekend wordt. Je weet maar nooit. Dat instituut wordt misschien wel in stand gehouden door captains of industry van enorme, sterk vervuilende productie-maatschappijen, die zo hun schuld proberen af te kopen of nog enigszins te verlichten, wie zal het zeggen.
Het dier werd Lonesome George genoemd. Omdat ie geen nageslacht kreeg en hij de laatste was. Hoe je dan überhaupt voor kroost kan zorgen is me een raadsel. Een vrouwtjeschildpad is dan toch wel erg handig, lijkt me zo. Maar misschien heeft zij de pijp aan Maarten gegeven na de mislukte bevruchting. Vond ze het zo´n looser, dat ze er mee opgehouden is. Hem achterlatend.
Deze dieren schijnen met gemak 200 jaar oud te kunnen worden. Hij was dus nog ´maar´zo ongeveer halverwege. 

Ik ken mensen die dol zijn op schildpadden. Een aardige buurvrouw en haar gezin. Een broer, die vitrinekasten vol heeft staan in zijn hal. Houten, aardenwerken, plastic, metalen, stenen schildpadden. Ik weet niet of dat telt. 
Ik heb er ooit eentje gewonnen. Per ongeluk, want ik win nooit iets. We waren in het toenmalig befaamde dierenpark in Eindhoven, Animali genaamd. Er waren voornamelijk vogels van allerlei pluimage. Ik was gefascineerd door de roze flamingo´s. Ergens midden in het park was er een wedstrijd. De direktie had het plan gekregen om aan een soort van grove klantenbinding te doen en elke zondag was er een schildpaddenrace. De arme dieren(Prins Bernard jaagde nog op neushoorns en wist van geen kanten van het bestaan van een Wereld Natuurfonds) waren beschilderd met nummers. Ze kwamen ongeveer op een rij te staan en dienden dan een afstand af te leggen. Ieder kind kreeg een nummer toegewezen(ik zit me nu plaatsvervangend te schamen) en de schildpad die het eerst de eindstreep haalde, had gewonnen. Of eigenlijk het kind dat dat nummer had toegewezen gekregen. Ik won en kreeg zo´n dier mee. Ik had liever een flamingo gehad, al wist ik met geen van beide dieren raad...Geen idee wat er van geworden is, waarschijnlijk heeft mijn broer hem toen ingepikt.

Een andere keer heb ik ooit een schildpad gekregen van mijn tante. De zomer ging het nog goed. Met bakjes water en sla en zo. Daarna deed ie ´ineens´ niks meer. Ik heb hem zonder enige spijt in de vuilnisemmer gekiept. Nooit van een winterslaap voor schildpadden gehoord. (Internet bestond nog niet en ik was nog niet bij de bieb) Lonesome George wordt dat lot bespaard. Gelukkig maar! Alhoewel...of je blij moet zijn als je overblijfselen in een museum terecht komen, na enige ´behandeling´, ik weet het niet. Liever soep van getrokken en wat kekke leesbrillen met dito kokers van gemaakt...maar ja. Ik heb geen recht van spreken. Mijn enige droom is, dat ´mijn´ schildpad nog een paradijselijk leven op de plaatselijke vuilnisbelt heeft gehad, knabbelend aan blaadjes sla en drinkend van regenpoelen. Misschien is ie daar uitgegroeid tot een flinke jaap, die enorm veel nageslacht heeft geproduceerd met een verloren vrouwtjesschildpad in de buurt.
En dat op een dag een kunstenaar gefascineerd is geraakt door het schild van dat dier en thuis een fantastisch mooi mini-schildpadje heeft gesneden uit speksteen, wat verkocht is geworden en kado gedaan aan mijn broer, waar het nu in de vitrine prijkt, terwijl mijn inmiddels overleden tante glimlachend en tevreden toekijkt.
Niet? U denkt van niet? Nou ja, dan ga ik het Wereld Natuurfonds maar gauw bellen. Wie is hier nou verdorie lonesome?