Soldaatje

Een piepklein berichtje trok mijn aandacht. Een soldaat was gevonden. Let wel: 200 jaar nadat ie viel op het slagveld. Het bleek zelfs dat ze nog delen van zijn wapenrok teruggevonden hebben en zijn uitrusting. Wat mij dan weer hogelijk verbaasd. Wat is er in hemelsnaam nog over van zijn spullen? Of van zijn vege lijf?
Wat me ook fascineert is: waar komt ie vandaan? Wie is het? Want in juni 1815 hebben ze een Duits-Brits-Nederlandse alliantie gevormd om de legioenen van de Franse keizer op de knieën te dwingen. Een ieder weet dat dat gelukt is. Midden in wat nu België is, kwamen enorme mensenmassa´s bij elkaar. Duitsers, Britten en soldaten van de lage landen plus de Fransozen. Achter al die mannen kwamen nog anderen mee, de marketensters en zo meer. Want dat hele spul moest eten, scheuren in hun broek genaaid, sokken gestopt en de adrealine zorgden voor nog meer opwinding. Ook daarin moest worden voorzien door vrouwen van lichtere zeden. En er moest gegeten en gedronken worden. Bratwurst en Knödel voor de Germanen, haringen voor de Noord-Nederlanders, gebraden kiekens voor de Zuid-Nederlanders, schapenvlees voor de Schotten en Welshmen, stew voor de Engelsen met Black Pudding of Spotted Dick. En niet te vergeten voer voor de Fransozen: Quiche voor die uit Elzas-Lotharingen, baguette en ratatouille voor de mediterrane Fransen. Bovendien nog bier, schuimend bier! En wijn. En mede! Ach, wat een toestand, zo´n veldslag. Wat een organisatie! En dan heb ik het nog niet over het voer voor de paarden. Van de officieren en die de kanonnen moesten trekken, van de ene plek naar de andere. Vaandels die versleept dienen te worden. Trommels met stokken en fluiten. Doedelzakken. 

Ik vraag me inenen af hoeveel van die dappere mannen toen in het stof hebben gebeten op dat onmetelijke veld, waar ze werden opgesteld. Pionnen in slagorde. Kanonnenvlees. Hoeveel bajonetsteken, hoeveel kogels, hoeveel kanonskogels. Hoeveel kreten en schreeuwen. En naderhand? Gekreun, gezucht, gehuil. Ik stel me voor, dat je als soldaat je heel wat voelt. Met je makkers op één rij. Uniformen aan in mooie kleuren, nieuwe laarzen. Maar ja, als er aan de andere kant een even grote groep staat. Met daarachter paarden met mannetjes er op, blinkende bajonetten, tromgeroffel en schrille fluiten. Wapperende vaandels, die jij met je club moet veroveren. Al is het alleen maar om er eer mee in te leggen en in een of andere kapel straks op te hangen. Maar ja, dat kost heel wat maten van je dan hun leven. Of enkele ledematen. Ook niet zo handig, als je na dat avontuur weer terug naar huis moet strompelen met één been minder. En er dan op het land moet werken voor vrouw en kinderen. Schiet niet zo op.
Ik denk dat er heel wat stoere mannen met angst en beven aan begonnen zijn. God zegene de greep. Bijna in hun broek piesend met gierende zenuwen in hun keel. Denkend aan hun vrouw, hun lief, hun kinderen. En...als ze neergestoken of geschoten waren...aan hun moeder. Het schijnt dat zowat elke soldaat in doodsnood om zijn moeder roept...
Dat gigantisch veld moet wel een verschrikkelijk tafereel hebben geboden na afloop. Doden, gesneuvelden, gevelden, gewonden die niks meer konden. Ook paarden die het begeven hadden. Bloed, de geur van dood en verderf. Hebben de overgeblevenen zich uitgekuurd op de vrouwen in de buurt? Hen verkrachtend en bedreigend? Of hebben ze ´alleen´ plunderend en moordend zich uitgeleefd in de regio?
Ik stel me dat ene mannetje voor, hoog op zijn schimmel, die de oorzaak was van heel veel van die ellende. Die een behoorlijk overmaats ego bezat en de boel wel even zou regelen. Nou dat heeft ie gedaan. Maar ten koste van wat. 
De man die ze gevonden hebben, na 2 eeuwen, blijft onbekend. Ik kan me niet voorstellen dat ze ergens nog aan kunnen vaststellen wie het betreft. Gewoon een arme dondersteen die gerecruteerd werd. Of vrijwillig, onder het mom van patriottisme. Zijn mannelijkheid en ijdelheid aangespoord, zijn zin voor avontuur en het grote onbekende uitgebuit. 
200 jaar heeft ie vergeten onder een grasveld gelegen. Onwillekeurig moet ik denken aan hoe ik in de Dome des Invalides stond in Parijs. Onder een prachtige koepel met marmer stond pontificaal een tombe. Zeven kisten over elkaar heen met daarin de armzalige resten van de grote kleine man. Geflankeerd door de oude ijzervreters van het toenmalige Franse leger, die de boel moesten bewaken. Er hing een plechtige stilte. Door mij op een verschrikkelijke manier verstoord, want ik kreeg een gigantische giebelbui. Die wilde natuurlijk niet meer over gaan. Het kwam me ook behoorlijk belachelijk voor, zo´n enorm gebouw met die koepel. En dan die gewelfde tombe met dat menneke daarin. De bewaking keek me vals aan en maande me tot stilte. Dat lukte me voor geen meter. Ze waarschuwden dat ze me zouden verwijderen. Ik kon er alleen maar om lachen, maar maakte door handgebaren duidelijk dat ik uit eigen beweging wel zou vertrekken. 
Ik kon en kan niet het respect opbrengen voor die ondermaatse figuur, die zo graag heel erg groot wilde zijn.

Maar wel voor die arme sukkel die onder de Belgische grasmat lag, onondekt. Zou hij nog rond gezworven hebben als geest. Ieder die zich daar waagde en er uitzag als de vijand proberen te raken of weg te jagen? 
Terwijl er hobbyisten de laatste jaren die slag bij Waterloo zo authentiek mogelijk hebben nagespeeld? Nou, als ze echt authentiek zou zijn, verdwenen ze zelf voor 200 jaar onder de zoden. Zal wel niet. Hoe het ook zij, ik heb de neiging om te salueren! Grote klasse! Ik hoop dat ie eindelijk rust heeft gevonden, de held! En in gedachten trek ik nog een lange neus tegen die kleine in de tombe. Salut en de kost...