Broodtrommeltje en zo

Nadat ik mijn social media had gecheckt, langdradig een lullig spelletje gespeeld had dat maar niet uit wilde komen, restte me nog alleen lezen in een blad dat lusteloos op tafel lag. Ik zocht naar waar ik gestopt was, dagen ervoor.
Een vrouw beschreef de uren van haar bestaan. Het verhaal startte om half 8 aan de keukentafel. Ze deed vreselijk haar best om een lunch te prepareren die haar oogappel zou meenemen naar school. In mijn primitieve ogen leek het er mee op dat ze deelnam aan een soort survivalwedstijd in de keuken waarbij ze óf de hoofdprijs in de wacht zou slepen óf bungelend aan het andere einde van het klassement acuut zouden worden afgevoerd om d.m.v. de guillotine een einde te maken aan haar culinaire kwaliteiten en bijbehorende leven.

Ze produceerde van alles, kwam er toen achter dat haar zoontje voor de zoveelste keer zijn broodtrommel kwijt gemaakt had en propte het geheel  in een plastic zakje, waarop het blaag onmiddellijk begon te klagen, omdat ie nou eenmaal gekozen was tot 'voorzitter van de eco-commissie van de school' en het dus als een volledig politiek incorrecte actie gold. Moeder in paniek, maar er was nou eenmaal niks voor handen. Zo keutelde het verhaal nog even door. Mams bedacht terwijl hij op school zat, wat ze de volgende dag voor lekkers en voedzaams zou produceren, mar eerst stuurde ze een bericht aan de directeur van de school of ze niet een paar magnetrons en tosti-ijzers mocht doneren aan school, want een warme lunch zou toch veel beter en gezonder zijn voor de kids? Ze vergat blijkbaar dat ze zich dan voortaan niet meer om half 8 kon uitsloven met haar bammetjes...Het antwoord van de schooldirecteur luidde dat het veels te gevaarlijk was. Bovendien ging er door mijn hoofd 'wie staat er achter die ijzers de tosti's klaar te maken en de soep te prepareren voor in de magnetron, mevrouw', die komen niet vanzelf uit de lucht vallen..toch?  Bovendien voegde de man er aan toe, waren ze op school juist zo blij dat de kinderen gewone boterhammen aten...Een paar bozen ouders hadden op dezelfde manier al tegen haar geblazen, want ze bracht de andere kids ook op ideeën. Waarschijnlijk hadden die moeders of vaders daar helemaal geen tijd voor en/of zin in. Mevrouw bedacht ze ondertussen dat een broodje tonijn met salsasaus en paprikareepjes wel aardig zou wezen voor de dag er op. Of eigens gebakken quiche?
Wat is al bij de eerste regel van het verhaal verwachtte gebeurde ook, ze werd ingehaald door de werkelijkheid( want dit soort vrouwen leeft blijkbaar in een soort sprookjeswereld..) Een keurig opgevoed meisje benaderde haar heel beleefd op het schoolplein en bedankte haar voor de heerlijk boterham met kip en avocado. Stomgeslagen hoorde ze de rest van het verhaal, haar zoon, de ecokampioen had die domweg geruild voor een plak peperkoek. Als wraak verzon de moeder dat ze de volgende dag een boterham met pindakaas en een dikke laag sambal mee zou geven. Tja, daar zal het jongetje dat hem ruilt voor een Snickers van schrikken.
Ik kan nooit zo goed tegen dit soort vrouwen. Ze lijken deel uit te maken van de nieuwste truttigheid. Alle jonge dames die keurig in een Vinexwijk wonen en bij de eerste zwangerschap meteen een kamer blauw of roze verven en Ikea plunderen voor aanvullend spul in dezelfde kleur. En dat nog een jaar of 20 door trekken. Ik wacht met smart op iemand die haar babykamer knalrood maakt of paars met groene stippen of mijn part spierwit. Die het kind gewoon kleedt in diverse kleurtjes, het auto's en poppen voorzet en dan maar ziet waar het naar grijpt of lacht. En die al vroeg begint om het, zolang het gezonde handjes heeft en een paar ogen, zijn of haar eigen bammetjes laat smeren en in een trommel proppen. Dat ze daarbij 3x in haar handen klapt (of zijn, want ook vaders worden van harte uitgenodigd) en de vaardigheid uitbundig prijst van het kind, ook al zit er pindakaas in het haar of ligt er een half pak hagelslag op de vloer en tafel of keukeneiland, spreekt voor zich. Na de 3e keer is het vrij normaal dat je over gaat tot de orde van de dag en naar de volgende stap richting uitbreiding van de vaardigheden. De toon van uitbundig prijzen kan dan rustig wat gematigd worden, zodat die bij stap 5 of 7 redelijk volwassen en normaal klinkt. De handeling is het dan immers ook....In mijn optiek is het nogal gewoon dat een ouder het als taak beschouwt een kind zo snel mogelijk zelfstandig te laten opereren, zij het op eigen niveau. Doet men dat niet, dan kiest men onbewust al voor het aan de leiband lopen voor lange tijd, zeg tot het 43e levensjaar of zelfs tot in der eeuwigheid. Men brandt dan als het ware zelf de info op de harde schijf van het geheel...
Ik moet dan altijd denken aan mijn schoolvriendje tijdens de middelbare schooltijd. Hij zat een klas of 2 lager dan ik. Mijn moeder was die van hem tegen gekomen en samen waren de vrouwen overeen gekomen dat ik het wat verlegen joch op sleeptouw diende te nemen om zijn leven te vergemakkelijken op school. Dat ik alle zeilen bij moest zetten om dat voor mezelf te bolwerken, vergaten de dames. En ook om te informeren of ik daar wel zin in had. Nee, dus! Als antwoord op beide vragen.. Ik vond niks lekkerder dan zelfstandig en zonder gedoe op mijn fiets naar school te trappen en mijn gedachten onderweg te laten gaan. Toch ging ik akkoord met het idee. Dus vervoegde ik me bij het huis, achterom, een straat verderop. In de helverlichte keuken zat het joch. Moeders was druk doende aan het aanrecht, met een schort voor. Redelijk overdressed voor het vervaardigen van brood, leek me. Vriend in spe keek me nauwelijks aan. Moeders was druk met de 2 boterhammen, die zorgvuldig belegd werden, door gesneden en in een trommeltje gedeponeerd, als ware het de Engelse kroonjuwelen die weer in de Tower terugkeerden na gebruik. Vond ik dit al aardig ridicuul, erger zou nog volgen. Ze smeerde nog effe door en zette het resultaat mijn vriend in spé voor met een beker warme melk(brrr, ik rilde, gadver) op het formica keukentafelblad. Hij at het lusteloos op. Pas toen viel me de bleke huid op. Braaf legde hij even zijn boek terzijde. Het was toen dat ma trots vertelde dat ie 's ochtends om 6 uur opstond om te studeren tot 8 uur. Daarna was het tijd voor ontbijt. Hetzelfde ritueel 's middags. Verplicht theedrinken, daarna studeren van 4 tot 6, eten, weer studeren en op tijd naar bed. Het klonk mij een beetje kampachtig in de oren. Moeders liep met haar schort en op sloffen naar buiten. Ze maakte het schuurtje open, haalde de fiets naar buiten en plaatste die tegen de muur. De lunchtrommel had ze al in de schooltas gedaan. Die droeg ze eigenhandig naar buiten en klemde die onder de snelbinder van de fiets, zich er van gewissend dat het kreng er niet onderweg kon afvallen. Jasje aan, zoen en we konden vertrekken. Ik had nog nooit zo'n idiote vertoning gezien. Het leek wel een film of toneelvoorstelling, waarbij de vader van de Sound of music een lapzwanzerige  niksnut leek met zijn fluitje. Ik snapte niet waarom het joch niet zelf zijn boterhammetjes kon smeren. Ook niet waarom ie zo krankzinnig veel diende te studeren en zo afgemeten rooster moest volgen. Moeder had me met blikken duidelijk gemaakt dat elke tegenwerping of zelfs het verhogen van mijn wenkbrauw als niet ter zake doende diende beschouwd te worden, dit was de normaalst gang van zaken. Een ieder die er maar één onderdeel van in twijfel zou trekken was gek of zijn minst verdacht.

Het zal geen verbazing wekken, dat onze fietstochtjes niet zo heel erg lang duurden. Al leek dat wel zo voor mijn gevoel. Ik wilde graag een poging wagen, voor mijn moeder. Maar de saaiheid van mijn vriendje(er kwam weinig origineels uit zijn mond, zeg maar niks) en de doodgeslagen paden die moeders elke dag bewandelde, sloegen me met stomheid. Al ras heroverde ik mijn vrijheid en sjeesde met mijn slordig roze geverfde fiets richting school met de wind in mijn haren. Achter op de drager zat mijn tas scheef met de haastig in elkaar gedraaide bammetjes, zelf gedaan en de wetenschap dat mijn moeder daar totaal niet voor nodig was. Ze had geen last van truttigheid, oud of nieuw. Ik ook niet. En zowel toen als nu ben ik zeer gelukkig. Maar ja, ik woon dan ook niet in een Vinexwijk. En ook niet met een vrouw die een streng regime toepast thuis. O ja, en ik draag zelf een schort. Bij het koken, omdat ik zo slordig ben... Zo komt alles toch nog goed, uiteindelijk. Een sprookje, u zegt het!