Laat ik maar meteen eerlijk zijn. Ik weet niks van schaatsen. Toch hou ik er van. Dat lijkt in tegenstelling met elkaar, maar is dat niet. In een ver verleden zaten mijn zus en broer met een beduimeld krantenkatern op schoot of tafel. Ze zaten op het puntje van hun stoel en keken gespannen naar het beeldscherm van de tv. Fanatiek hielden ze de stand bij , rekenden en maanden elkaar tot stilte. Wij, de gewone stervelingen, cirkelden daar om heen. Maar bij verregaande suksessen maakte zich toch een soort koorts van ons meester en werden we enthousiast en vuurden met zijn allen onze jongens aan, alsof het ene moer uitmaakte. Want natuurlijk hoorden ze dat niet kilometers verder op. Toch ging het om de sfeer en het gevoel.
Jaren later bevond ik me opeens in één huis met een man, waarvan ik in de verste verte niet wist dat ie ook schaatsgek was en is. Hij volgt het spul, kijkt en leeft mee waar ie maar kan.
Ik kijk dan af en toe naar het scherm als leek, de domme onwetende. Geen idee over rondetijden, over de achtergronden of trainers. Ik weet nauwelijks hoe ze heten, waar ze vandaan komen en wat ze allemaal uitspoken. Voor mij zijn het types die als einzelgangers kapot trainen. Ik zie ze door het vlakke land schaatsen met van die noren, waar geen eind aan komt. Precies goed geslepen, want dat weet ik nog wel. Ook worden ze mentaal gecoacht, want ze moeten ook in het koppie alles goed hebben zitten, anders willen die benen niet zoals het moet. Op de goeie tijd verschijnen ze in het stadion. Tegenwoordig heeft de een nog een ander pak dan het andere. Het materiaal schijnt van belang te zijn. Ook hoe je haar, je oren en je piemel zit, volgens mij, want de tijden liegen er niet om. Ik zie ze in de meest vreemde uitmonsteringen en kleuren. Bijna allemaal met een paar benen als betonnen pilaren in een metrostation. En een kont waar je met een gemak een 24delig theeservies op kwijt kunt. Dat hebben ze nodig. Af en toe is er een miezerig Aziaatje tussen of een ielige andere nationaliteit, die dan natuurlijk meteen opvalt.
Meestal roer ik onder het schaatsen door in de pastasaus. Of prik 's in de aardappels of die gaar zijn. De sfeer in zo'n schaatspaleis is fantastisch. Juichende mensen, wat muziek, men leeft enorm mee op een sympathieke manier. In het middenstuk schaatsen atleten alvast wat, ze wrijven over hun spieren, kleden zich aan of uit. Nou ja, half dan. De meeste gaan met blote voeten in hun schaats geloof ik. Lijkt me lastig en koud. Maar goed, ik ben geen schaatser.
Voor deze Olympische Winterspelen was ik nogal pissed. Die Poetin die met de Orthodoxe kerk aan zijn zijde vreemde wetten doorvoerde om homo-propagande onmogelijk te maken, deden mijn wenkbrauwen fronsen. Nog erger, toen ik zag dat 'onze' premier Rutte met collega en de koning en koningin ook richting Rusland zouden afreizen. Ik snap dat de sportfanaten zich dit feest niet door de neus wilden laten boren. Maar de verhalen van de schandalige corrruptie, de rare uitspraken, de beelden van gays die in elkaar gebeukt werden en of vernederd, ik vond het vreselijk. De economische belangen zijn groot, ik weet het. Ook belangrijk i.v.m. werkgelegenheid. En de oude vriendschap met het land Rusland, eeuwenoud. Nederland is maar een klein land in Europa, Rusland nog steeds een grootmacht.
En dan schaatsen onze schaaatsers opeens alle anderen zowat van het ijs. Ze slepen medaille na medaille in de wacht. Elke dag komen er juichende berichten en de beelden van hele schavotten in het oranje met een uitzinnige oranje stuk landgenoten, met premier en vorstenpaar dat juicht.
Een ware revolutie. Poetin komt, zonder camera's, de biseksuele Irene Wüst knuffelen, die zich dat aan laat leunen. Ja, ze kan hem niet de deur wijzen. En zo gaat het maar door.
Mijn vaderlandsliefde en mijn vuur voor het schaatsen wordt aangewakkerd. De Noren balen en er wordt gesproken over vals spel, doping en zo meer. Bij de 10 km trekken zich terug omdat het geen doen is met die Nederlanders. En nu zie ik opeens een reclameplaatje die dat nog 's illustreert. En ik zie een lachende atleet zeggen dat er een nieuwe werkwoord is voor dit gedoe. Ge-dutcht worden, er zomaar uitgegooid worden uit de wedstrijd.
De manier waarop we gewoon op nog meer medailles wachtten, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, doet bijna on-nederlands aan. Wij, dit bescheiden volkje dat nauwelijks over de polderdjken kan heen kijken en niet geacht wordt om de kop boven het maaiveld uit te steken, we zijn ons zelf niet meer.
En dat kan met recht toch een soort nieuwe Russische revolutie kunnen noemen. Apart!
Jaren later bevond ik me opeens in één huis met een man, waarvan ik in de verste verte niet wist dat ie ook schaatsgek was en is. Hij volgt het spul, kijkt en leeft mee waar ie maar kan.
Ik kijk dan af en toe naar het scherm als leek, de domme onwetende. Geen idee over rondetijden, over de achtergronden of trainers. Ik weet nauwelijks hoe ze heten, waar ze vandaan komen en wat ze allemaal uitspoken. Voor mij zijn het types die als einzelgangers kapot trainen. Ik zie ze door het vlakke land schaatsen met van die noren, waar geen eind aan komt. Precies goed geslepen, want dat weet ik nog wel. Ook worden ze mentaal gecoacht, want ze moeten ook in het koppie alles goed hebben zitten, anders willen die benen niet zoals het moet. Op de goeie tijd verschijnen ze in het stadion. Tegenwoordig heeft de een nog een ander pak dan het andere. Het materiaal schijnt van belang te zijn. Ook hoe je haar, je oren en je piemel zit, volgens mij, want de tijden liegen er niet om. Ik zie ze in de meest vreemde uitmonsteringen en kleuren. Bijna allemaal met een paar benen als betonnen pilaren in een metrostation. En een kont waar je met een gemak een 24delig theeservies op kwijt kunt. Dat hebben ze nodig. Af en toe is er een miezerig Aziaatje tussen of een ielige andere nationaliteit, die dan natuurlijk meteen opvalt.
Meestal roer ik onder het schaatsen door in de pastasaus. Of prik 's in de aardappels of die gaar zijn. De sfeer in zo'n schaatspaleis is fantastisch. Juichende mensen, wat muziek, men leeft enorm mee op een sympathieke manier. In het middenstuk schaatsen atleten alvast wat, ze wrijven over hun spieren, kleden zich aan of uit. Nou ja, half dan. De meeste gaan met blote voeten in hun schaats geloof ik. Lijkt me lastig en koud. Maar goed, ik ben geen schaatser.
Voor deze Olympische Winterspelen was ik nogal pissed. Die Poetin die met de Orthodoxe kerk aan zijn zijde vreemde wetten doorvoerde om homo-propagande onmogelijk te maken, deden mijn wenkbrauwen fronsen. Nog erger, toen ik zag dat 'onze' premier Rutte met collega en de koning en koningin ook richting Rusland zouden afreizen. Ik snap dat de sportfanaten zich dit feest niet door de neus wilden laten boren. Maar de verhalen van de schandalige corrruptie, de rare uitspraken, de beelden van gays die in elkaar gebeukt werden en of vernederd, ik vond het vreselijk. De economische belangen zijn groot, ik weet het. Ook belangrijk i.v.m. werkgelegenheid. En de oude vriendschap met het land Rusland, eeuwenoud. Nederland is maar een klein land in Europa, Rusland nog steeds een grootmacht.
En dan schaatsen onze schaaatsers opeens alle anderen zowat van het ijs. Ze slepen medaille na medaille in de wacht. Elke dag komen er juichende berichten en de beelden van hele schavotten in het oranje met een uitzinnige oranje stuk landgenoten, met premier en vorstenpaar dat juicht.
Een ware revolutie. Poetin komt, zonder camera's, de biseksuele Irene Wüst knuffelen, die zich dat aan laat leunen. Ja, ze kan hem niet de deur wijzen. En zo gaat het maar door.
Mijn vaderlandsliefde en mijn vuur voor het schaatsen wordt aangewakkerd. De Noren balen en er wordt gesproken over vals spel, doping en zo meer. Bij de 10 km trekken zich terug omdat het geen doen is met die Nederlanders. En nu zie ik opeens een reclameplaatje die dat nog 's illustreert. En ik zie een lachende atleet zeggen dat er een nieuwe werkwoord is voor dit gedoe. Ge-dutcht worden, er zomaar uitgegooid worden uit de wedstrijd.
De manier waarop we gewoon op nog meer medailles wachtten, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, doet bijna on-nederlands aan. Wij, dit bescheiden volkje dat nauwelijks over de polderdjken kan heen kijken en niet geacht wordt om de kop boven het maaiveld uit te steken, we zijn ons zelf niet meer.
En dat kan met recht toch een soort nieuwe Russische revolutie kunnen noemen. Apart!
Niks zo cool als being Dutch-ed!! ;-) Shani Davis zei dat inderdaad ;-)
BeantwoordenVerwijderenWe zijn goed bezig, ik vind het ook wel spannend altijd! Hoop alleen dat "we" het op het WK al voor de helft zo goed doen ;-)
Niet te filmen die Poetin, ik vind het echt niet normaal dat ze zo'n gast niet gewoon afzetten en er een normaal denkend mens voor in de plaats nemen.
Is de pastasaus gelukt by the way?? ;-)
Groetjessss