Zoete verslavingen

Een mens wordt soms overvallen door dingen, die vlak ervoor geen enkele rol van betekenis speelden. En plots denk je ´Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen?´ De vraag is dan niet langer, hoe je er aan gekomen bent, maar veel eer: hoe kom je er nog vanaf?
Ik had het pas nog. Ik leefde mijn leven, gewoon gezellig, met man en honden, werk, niks aan de hand. De zomer stond voor de deur. Het lag voor de hand, dat er de komende pakweg 3 maanden geen zak te beleven zou zijn in televisieland. Je betaalt je scheel aan digi-tv, je wilt immers bij blijven, maar op de 338 zenders wordt hoegenaamd niks van betekenis uitgezonden van begin juni tot eind augustus. Heel het Gooi gaat er van uit, dat de goegemeente of de Fransen zit te vervelen op de camping met kilo´s aardappels in de caravan, meegenomen uit ´Ollande´ zelf en dat onze landgenoten alleen maar de plaatselijke winkel frequenteren voor de spreekwoordelijke stokbroden of de supermarkt voor de goedkope wijn. De andere helft is of weg naar verre buitenlanden, ondanks de crisis, werkt door of blijft thuis, onder het motto Home sweet home, alwaar ze fluks in de groentetuin schoffelen en gieteren en gewoon sperziebonen met gehakballen eten met nieuwe aardappels en vanille vla toe. 
Of het moet zijn dat het er allemaal niet meer aan zit, die dure vakantie, dan gaan ook hele volkstammen snel naar de Aldi of Lidl en slaan er enorme bakken vlees in om de vakkundig te cremeren op de barbecue, als de thermometer maar boven de 25 graden dreigt te komen. Pa zwaait dan vervaarlijk met een tang, blij dat ie mag ´koken´(lees fikkie stoken), ma is blij dat ze niet zoveel hoeft af te wassen en meer kan zitten, i.p.v. drijfnat achter het fornuis te vertoeven. Geluk alom dus!
Tot mijn grote verbazing kwam er, o wat een hemels genot, toch nog iets aardigs op de beeldbuis! Kijk, dat is boffen, met zijn allen. De onvolprezen omroep Max bracht Heel Holland bakt. 

Het kostte niet meer dan 1x kijken, toen was ik verslaafd. Het concept is zeer eenvoudig. Je zoekt een landgoed, ergens in Nederland. Je zet er twee tenten op, één grote en één kleine. Je zoekt een sponsor van keukenapparaten, laat een stel aardig keukenblokken maken, zoekt een stel bakfanaten en een vakkundige jury. Bestaande uit 2 prominenten, een Meesterbakker en één culinair journalist. Vervolgens vraag een goeie presentratrice en klaar is Kees. 
Het maffe was dat ik net begon te werken aan mijn vers ontdekte verslaving aan suiiker en zoet. Toch zat ik klaar voor de eerste keer. In een aantal keren zouden er de meest uiteenlopende lekkernijen gefabriceerd worden door de liefhebbers en die gepresenteerd aan de jury, die het geheel zou beoordelen, eerlijk en wel.
Ik genoot met volle teugen. Terwijl wij de avondprak net binnen hadden, koffie binnen handbereik, kwamen in de grote tent een stel bakkers binnen lopen en namen plaats, ieder achter hun eigen werkbank. De presentratrice Martine Bijl legde het spel uit en meteen de eerste opdracht en de tijd die men ervoor kreeg. Want het werd ook een race tegen de klok. Alles werd zo getoond, dat je de baklucht zowat thuis kon ruiken. Inmiddels ben ik er aardig aan verslaafd. Er kan gebeuren wat wil, maar klokslag half 9 ´s avonds op woensdag neem ik plaats en zit er klaar voor. De mannen en vrouwen zwoegen dat het een lieve lust is. Ze wegen, ze kloppen, al dan niet met garde of luxe mixer, ze scheidden eieren, ze stellen de oven in, ze rollen met de deegroller. En kijken nerveus rond en vervolgens in hun oventje. Rijst de boel wel, wordt het niet te gaar. Dan halen ze hun baksel er uit en zetten het in de open lucht. Vervolgens dient het vaak gedecoreerd te worden en dan plaatsen ze het product op de hoek van de bank. De jury komt langs en snijdt en proeft, terwijl ook het oog wat wil. Het moet er mooi uitzien! En dan volgt het oordeel.
Sommige dingen worden blind gejureerd. Dan verdwijnt die naar het kleine tentje. Ik smul van hoe het gaat en elke week heb ik bijna een andere favoriet. De een is goed in de afwerking, de ander in het gaar laten worden of combineren van smaken. Ze werken zich te barsten, zijn poepie nerveus en hopen er het beste van. Hoe verder het vordert, hoe spannender, want er vallen steeds mensen af. De een krijgt veren in zijn achterwerk, de ander wordt beleefd maar spijtig afgewimpeld, sportief reagerend. 
Het mooiste is als, na alle aandacht en energie toch de taart inzakt of het prachtige broodje van binnen papgaar is of niet te vreten goor. Dat wordt dan allercharmanst gebracht.

De oorzaak van mijn verslaving zit deels in de spanning en het menselijke aspect. Ik hou van koken en bakken, dus het is invoelbaar wat er gebeurt, voor mij. Maar toch is het iets anders....
Het is dat mens van Bijl. De Hak-dame, die vrolijk en blij rondloopt, kijjkt, praat, soms snoept van wat dingen. Ze weet geen bal van bakken, dus alle kandidaten staan in hoog aanzien bij haar. Ze trekt niemand voor. Maar ze maakt en nu komt het, de meest meesterlijke cynische uitspraken. Die gaan er dan in als koek, bij mij. Ja, het zal mijn eigen inborst zijn, die daar debet aan is, ik weet het niet. En verdorie, ik had het kunnen weten. Voor dit programma flikte ze het ook al bij Krasse knarren, ook al een Max-programma.
Die hele Omroep Max is trouwens een wolf in schaapkleren, weet je dat? Ik ben in een onbewaakt ogenblik lid gewordn. Mijn hele leven nog niet 1x lid van een omroep, maar och, het kost geen drol. Sturen ze een gids. Ja, die hebben ze ook, 49 cent in de losse verkoop. Je tuint er zo in. Prachtige programma´s, Engelse serie´s, costuumdrama´s, praatprogramma´s, dit soort shows. Lekker langzaam, duidelijk pratende mensen, allemaal goed te volgen. Ik had het nog zo tegen willen houden, dat lidmaatschap! Ik vond me zelf te jong voor de doelgroep. En sommige programma´s te saai en oudbollig, zoals b.v. de hersentrainer door de directeur Jan Slagter ´s morgens. Of hoe die arme, zieke, bijna-dooie, gehandicapte mensen de winter door helpt. Vlak voor Kerst reist ie af naar Moldaviè of zo. In een soort schuurtje, waar je geen hand voor ogen ziet, ligt in een hoop oude paardendekens iets te rochelen en dan zie je een hand bewegen. Een vrouwtje staat met moeite op en ik zweer het je, die lijkt dan sprekend op de zus van je grootvader of je oude buurvrouwtje. Met daaronder het gironummer, terwijl ze je huilend aankijkt. Knappe jongen die het droog houdt, zo vlak voor kerst. 
Ach, ik zal het moeten dragen. Gelukkig kunnen we genieten van vrouwtje Bijl en wordt de zomer draaglijk. Ik zie nou al weer op tegen de kersttijd. Gelukkig is mijn geheugen niet meer zo goed. En kan ik blijven afvallen, terwijl ik de lekkerste taarten voorbij zie komen op woensdag. Want ik eet ondertussen een appeltje. Want ik weet hoe zo´n stuk gebak er in hakt. Nog jaren erna...Daarom heb ik de Bijl er in gezet, in al dat snoepen...