Schonen

In de vroege ochtend besloot ik de teletekst met het nieuws en het journaal vandaag maar ´ns over te slaan. Het was zo heerlijk stil nog, in huis zowel als buiten, ik wilde die sfeer niet verstoren, maar er van genieten. Het zonnetje scheen nog niet, maar alles wees er op dat het niet lang zou duren, voordat ze boven de horizon zou komen en de eerste stralen de nieuwe dag aankondigen. 

De honden, rustig nu, lagen heerlijk op één oor. De een tegen mijn voet, de ander op het kussen. Mijn blote voeten rusten op de houten vloer. Een lekker gevoel! Ik bladerde en las in een tijdschrift. Mijn oog viel op een reportage over een aantal zomers aandoende huizen. De interieurs werden getoond in mooie foto´s. Terwijl ik genoot van alle fraaie ideeën die verschillende mensen vorm hadden gegeven, bedacht ik hoe fijn het is om creatief bezig te zijn. Eén huis sprong er voor mij uit. Aan alle kanten keek je zo naar buiten, een weelderige tuin en natuur. Binnen een sierlijk geheel van lichte muren en meubels, geaccentueerd met grappige en subtiele bloemen en servies. Ik zat weliswaar alleen thuis, maar ik voelde enige g:ene omdat ik het stiekem het interieur was, wat me het meest aansprak, al vond ik het wat vrouwelijk. 

Het deed me denken aan hoe ik vroeger bloemen verzamelde en schikte voor in huis, op een heel directe en simpele manier. Voor ik het wist, ging ik naar buiten. De tuin oogde wat kil nog. Net voor de zon er in zou gaan schijnen, leek alles vol verwachting, terwijl de koelte van de nacht(net voorbij) nog niet verdwenen was. Ik ging naar de rozen en knipte er enkele af, die volop in bloei stonden. Voorzichtig legde ik ze in een schaal. Een paar lichtgele en enkele zacht-roze. Ik vulde de schaal voorzichtg met water aan de buitenkraan. Toen stak ik mijn neus er in en snoof de geur op. Niks is te vergelijken met dat, vond ik. Ik liep naar binnen en zette de schaal op het buffet. De honden dirigeerde ik even de keuken in, bang dat ze misschien van het water zouden drinken of de schaal per ongeluk omtrekken.

Weer buiten pakte ik de sleutel en opende het tuinhuis. Ik dacht dat wat ik zocht al verdwenen zou zijn, maar dat bleek gelukkig niet het geval. In het halfdonker zag ik de turquoise bak staan. Een overblijfsel uit de tijd dat we poezen in huis hadden. Het fungeerde toen als kattenbak, die elke dag gevuld werd met grit, zodat het grut er hun behoefte op kon doen. Nu gebruikte ik hem al jaren in de tuin. Ik liep naar de rozen. Eerst maar de gele klimroos. In de struik waar nu inmiddels de zon op scheen, wemelde het van de lichtgele rozen, die vrolijk open stonden, hun meeldraden en stampers uitnodigend voor de insecten om hen te bestuiven. Een roos, die gebloeid heeft, dient men te ´schonen´. Ik had ooit gelezen, dat men de bijna uitgebloeide roos als een grijper vast kan pakken en dan zo vasthouden, dat met één knak, de knop afbreekt net onder de basis. In deze struik(niet echt tegen een rek of opgebonden) zaten in het begin van het seizoen 100 knoppen. Nu waren het er nog meer, oude en nieuwe. Bij de eerste roos die ik beet nam, ging het nog enigszins goed. Maar bij de tweede dus niet. De rozen zaten dicht tegen elkaar en het bleek onmogelijk om er eentje vast te pakken en dan met één gebaar te verwijderen. De andere lieten dan hun blaadjes los, met als gevolg dat er tientallen naar beneden zeilden. De bedoeling van het schonen is dat er geen bloemblaadjes op de gewone bladeren terechtkomen, Want die kunnen blijven plakken en veroorzaken schimmels, plekken en trekken voor je het weet insecten aan, die de plant verder aantasten. Niet goed! Beteuterd keek in naar de roos. Aan de voet leek het of het gesneeuwd had, allemaal lichtgeel op de houtsnippers. Bovendien zaten er her en der nog een hoop tussen de taxus ernaast en aan de andere kant in de toverhazelaar. Ik besloot het anders aan te pakken en nam de schaar ter hand die ik nog in mijn kontzak had zitten. Knip! Ai, dit was nog erger....geen sukses...Dan maar verder ´knakken´, alle gedwarrel ten spijt. Toen ik klaar was, zag de roos er kaal uit. De weelde van de grote rozen verdwenen en hier en daar nog een dapper klein roosje en gelukkig wat knoppen die open zouden gaan. De roze roos kreeg dezelfde behandeling. 

Ik moest onwillekeurig denken aan de voorbeeldig afgewerkte tuinen in Engeland. Perfecte rozen, gras zo groen, dat het pijn deed aan je ogen, met maadelijke randjes, fantastisch gesnoeide heggen die wel mijlen lang leken en kunstig vormgegeven buxus soms. En niet alleen in de tuinen bij de kastelen en manors die ik bezocht, ook de kleinere tuinen in de countryside, het dorp of de voorsteden, zelfs de postzegelmodellen, in shipshape conditie! Hoewel ik er ook bij sommige kleine boerenhuizen de wat rafelige exemplaren zag, maar die waren veruit in de minderheid. Ik verdacht de bewoners van zo´n stulp te zijn gebombardeerd als outcasts, die onpatriottisch gedrag vertoonden door er een sjofele hof op na te houden...zoiets doet een Brit niet! Verder dan een boodschapje in stilte zal de arme man of vrouw zich niet buiten vertoont hebben, om maar te zwijgen over de mogelijkheid om een pint te gaan drinken in de pub of daar deel te nemen aan een potje darten. Men moet ergens de grens trekken, niet waar?

Ik verzamelde de ´afgedankte rozen in de bak. De gele en roze werden aangevuld met de uitgebloeide, bijna gedroogde korenbloemen, zodat ik eindigde met een natuurlijke potpourri. Ik zal wel gek zijn, maar ik geniet van de bleke pastelkleuren tussen dat turquoise en liet ze vrolijk nog even staan op de tafel onder het afdakje. 

Vervolgens ging ik naar binnen om mijn camera te pakken en enige foto´s te maken. Onze tuin is een geweldige bron van vreugde. We poten bollen, zaaien bloemen en zetten die uit in potten, al dan niet na een kraamtijd in een klein kasje. En dan, als alles goed is gegaan, nemen we er foto´s van. En soms schrijf ik er een verhaaltje over. Ik ben niet een Engelse tuinier. Gelukkig hoef ik niet bang te zijn voor een sociaal isolement. Voor mijn gevoel ´doen wij maar wat´. Dat lukt heel aardig! En zoals vaak met die dingen is het een metafoor voor het leven. Ook daar ´doen we maar wat´ en daar komen de leukste dingen uit. Okee, er dwarrelen wat blaadjes op de grond. Maar er verschijnen ook op de gekste plaatsen onverwachte dingen. Zo staat er tussen twee tegels nu al zeker 8 weken een paars viooltje vlijtig te bloeien. Ik hoef er niet met de gieter langs te sjouwen, maar ik geniet net zo erg van het dappere ding als van de zorgvuldig bewaterde mede-planten. Of van de welig tiergende eik achter in de tuin. De vogels nestelen hier onbekommerd en fluiten dat het een lieve lust is. Ik had me dit jaar voorgenomen dat de parasol-plataan nu echt eens een keer of 3 extra bij gesnoeid zou worden, zodat ie zoals het hoort echt plat zou worden van boven. Helaas, de natuur had andere plannen. Nu eens niet één maar twee duiven, deze keer zelfs met partner streken er neer in de boom. Eerst vernielden ze tot ontsteltenis van ons het oude nest van vorig jaar. Nou ja, het was geen architectonisch hoogstandje, een rommeltje van takjes waar je met gemak doorheen keek en de derriere zag van mevrouw duif, alias Josje. Ze broedde er onnodig op de onbevruchte eitjes, die ik dan later terugvond. Kapot op de treden van het trapje of zo. Ach, zo´n duif in de overgang, die gewoon de laatste opleving van haar hormonen volgt, ik had het hart niet om haar te verstoren. Die twee doffers van dit jaar dus wel. Met hun vrijers in het kielzog...Ze broeden dat het een lieve lust is. Op het dak kijkt een eigenwijze kwikstaart toe, alsof die zich ver verheven voelt. En achterin de tuin scharrelen appelvinkjes rond en een enkele winterkoning. Daar zit ook de merel, die zich in de steeds groter wordende hulst gemakkelijk heeft gemaakt. Ook zij doen allemaal maar wat. Aandoenlijk, wonderlijk en mooi. Ik heb het van hen geleerd. En gelukkig kan ik de poort op slot doen. Niemand heeft er last van of kan het ongemerkt zien. Nu hou  ik niet van darten en ik heb geen tijd om vaak in de kroeg te hangen. Trouwens dit is Engeland niet. Alleen u bent nu op de hoogte, lieve lezer. Ik reken op uw discretie.