In een niet een zo ver verleden was er een soort Apartheid, die als gewoon beschouwd werd in het zuiden van de VS. Tenminste voor de witte mensen daar, die tegenwoordig blank en Angelsaksisch heetten. De negers(lees Afro-Amerikanen) plaatste men ´gewoon´ op een tweede of zelfs derde rangs-plaats. Ze moesten benzine tanken aan een aparte pomp, mochten niet in de zelfde ruimte wachten op bus of trein en zo meer van die minder fraaie dingen. In de bus zelf mochten ze alleen achterin plaats nemen. Een vrouw pikte dat op een gegeven moment niet meer en zette zich neer voor in de bus. Dat was het begin van een felle strijd om gelijke rechten. De mensen die afstamden van slaven, verkochte mensen uit Afrika en die generatie´s er voor gevlucht waren voor hardvochtige meesters, die hun ´koopwaar´ slecht behandelden, vonden het genoeg. Martin Luther KIng was één van de mannen die er politiek op in haakte. Hij werd om die reden vermoord. Een zwart iemand die rechten opeiste? Het moest niet gekker worden.
In deze periode speelt dit verhaal zich af. Vrouwen verzorgen de kinderen van witte dames, die hun dochter konden zijn en mochten niet eens gebruik maken van het toilet van diezelfde witte mensen. Een van de dochters van zo´n rijke familie zoekt een baan en komt op het idee, waar nog niemand aan gedacht heeft. Hoe is het eigenlijk voor die vrouwen, die zich uitsloven in die grote huizen en doodmoe terugkeren naar hun eigen leven, ver van dat bestaan verwijderd? En dat heeft grote gevolgen. De film is komisch, dramatisch en ontroerend tegelijk. Naar het boek van Kathryn Stockett.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten