Toekomstbeeld

Gisteren het Eurovisie Songfestival gekeken. Ons genesteld voor de tv met koffie en koek, later gevolgd door fris met chips.
Voor het eerst werd het geopend door een corifee, een icoon van de jaren 50, 60 en 70 van de vorige eeuw, Engelbert Humperdinck. Deze jongeman, 76 lentes jong, zong tot ieders verrassing en haalde onverwacht mét de nodige vibrato de hoge eindtoon, wat hem in de repetitie niet gelukt was. Daarvoor trakteerde de Tros ons nog op een shot, waarin Jan Smit getooid met Boulevardbril hem de vraag stelde ´Waarom nou toch?´ en de ster het enige gepaste antwoord gaf, dat hij het een eer vond om Koningin en Vaderland te mogen vertegenwoordigen. Ik moest even slikken hoe waardig hij dit jongmens voorzag van antwoord.

Tussen de bedrijven door zagen we Lys Assia. Deze dame, Zwiterse, won in 1956(mijn geboortejaar nota bene) het festival. Nog in zwartwit trad zij op met het lied Refrain. Nu was ze gezeten in haar stoel in de enorme zaal van Baku, speciaal gebouwd en liet zich opnieuw feteren, 87 jaar en stralend. Geen rimpel die dat kon verbloemen.

Een paar inzendingen verder zaten de onvolprezen Russische Babushka´s. Ook senioren van over de 80, die huppelden over het podium in hun tradionele rode kleding met eigengebreide kleurrijke sokken en geborduurde hoofddoeken en hun trotse bruidschat, de zilveren munten uitgespreid over de enigszins veranderde borsten.
Eentje bukte voor een oven, waarin een gezellig vuurtje zichtbaar was en toverde een blad koekjes tevoorschijn waarmee ze naar haar vriendinnen spoedde. Ze zongen dat het een lieve lust had en leken er erg veel zin in te hebben.

Vanmorgen, toen de emotie´s over het Azerbedjaanse circus wat waren geluwd, zat ik met de koffie in het ochtendzonnetje. En opeens daagde het me! We hadden een blik geworpen in onze toekomst. Zo´n pak hem beet 15 á 20 jaar verder zou dit allemaal gemeengoed zijn geworden. De jury, de presentatie en de deelnemers alsmede de cameramensen, de make up, de belichting...allemaal verzorgd door minstens 75-jarigen. Het publiek zou voornamelijk bestaan uit enthousiaste baby-boomers. En de gezinnetjes met een paar kinderen, de happy 30ers, single of niet, de 20ers, allemaal zwaar in de minderheid. Overspoeld door hordes rollatorgebruikers. Overweldigd door al diegenen die nu rolstoelvriendelijk en scootmobielaardig zich voortbewogen (en altijd voorrang genoten, zelfs op buggy voortduwende moeders en vaders)
Niemand zou meer opkijken van een 90 jarige deelnemer. De tijd zou gewoon gevuld worden door extra lange clips tussendoor, wat de decorbouwers, waarvan de helft met nieuwe heupen, knietjes en enkels uitgerust, in staat zou stellen de boel te veranderen. Dat kost nu eenmaal meer tijd, maar de hoogbejaarden oftewel supersenioren kijken glimlachend en geduldig toe vanuit de coulissen. Wat een heerlijk vooruitzicht. De autobanen worden dan afgebroken, al die files en het gemekker en vingertjes doen de wereldburgers geen goed. Men dient dan hoffelijk, ontspannen en beleefd om te gaan met elkaar en zo is er dan een oase ontstaan die dat bevordert en cultiveert.
Ook onze tegenwoordige crisis is dan allang bejubelt en bewierookt als een grote zegen! Men heeft immers weer de tijd om de jeugd bewust te maken van waar al ons eten komt. Niks wetenschappelijke bewerking, modificatie etc. Kinderen worden door de in grote getale ouderen meegenomen naar prachtige boerderijen, waar ze uitleg krijgen over melk en de koe die dat voor ons mogelijk maakt, de geit die geitenkaas produceert en ook de mensen die er aan werken. En onvolprezen kippetjes, die eitjes leggen, warm in hun leghoekjes. Je ziet dan de gezichtjes blij worden omdat ze zelf mogen zoeken en niet alleen met Pasen.
Ach, wat een paradijs gaat dat worden! De nieuwe zilveren wereld. 

Alle tijd en een ieder wordt gewaardeerd. Eigenlijk is het ook van de zotte. Amper 3 generatie´s terug verbouwden mensen nog groenten en aardappelen in hun eigen tuin. Ze wisten wat ze hadden, omdat ze zelf zaaiden, wieden, mesten met natuurlijk spul, opbonden, plukten en inmaakten. Ook het vlees kwam van een varken dat ze iedere dag hun restanten gaven. Geen opgefokt beest ergens ver weg, maar een vriend die zich aan het begin van de winter opofferde en hen voorzag van vlees, vet dat werd opgeslagen in kelder en de schouw. Geen fruit dat van de boom of struik gerukt werd door een machine, onrijp en verdween in een vliegtuig naar de ander kant van de wereld gevlogen en duur verkocht. Nee, zelf plukken zodat je rode handen krijgt van de kersen of aardbeien, je wat drukt maakt om de fruitvliegen of vogels die pikken van dat lekkers. Toch een heel ander verhaal. En nog blij en dankbaar voor wat moedertje natuur ons schenkt! Zelf die vlaaien bakken voor een feest! Dat geeft toch een heel ander gevoel voor degene die daar met de schort dat lekkers presenteert!

Ach, hoe lang hebben we niet moeten wachten. Maar eindelijk, daar was ie dan, de crisis! We gaan weer spelen in het bos, picknicken in de wei, fietsen en kamperen in eigen land. En we waarderen veel meer dan eerst hoe mooi dat is! Nog even en we hebben weer tijd voor een praatje, leunend op de schoffel over  het tuinhek. Of met een mandje aardbeien in de hand. Tegen die tijd hoop ik dat we nog de stroom kunnen missen voor het internet. Als dat niet zo is, dan zal ik een periodiekje moeten gaan vervaardigen op een stencilmachine. En die vervolgens posten naar u allen, indien u een abonnement neemt. Zover is het echter nog niet...maar mocht het zo ver komen, ik hou u op de hoogte! Gezellig! Dus lang leve de vergrijzing, de koekjes en de crisis!


Zojuist lees ik dat Jetty Pearl, die voor Nederland uitkwam in 1956 in het Songfestival, vandaag 91 wordt. Je kunt er dus heel oud mee worden en hoe! Had ik nu maar een vlaai gebakken om het te vieren. Mijn enige excuus is dat ik veels te jong ben, geeneens 56, al duurt niet meer lang! Dat is overigens ook onderdeel van mijn heerlijke toekomstbeeld, we gaan ´omhoog jokken´ qua leeftijd en onze rimpels warrderend vergelijken! Jetty proficiat!

 Doe je volgend jaar weer mee?