Kroenen

Vroeger had ik er nog nooit van gehoord. Ik wist niet van hun bestaan. Niet wat ze deden. Ik was nog klein. Sprak geen engels. En zeker geen amerikaans. Wat iets heel anders is.

Mijn man was weg. Niet voor altijd. Gewoon weg. Iets anders doen. Ik liep te rommelen in huis. Op de kast lag van alles en nog wat. We waren te lui, te loom gister om het op te ruimen. Zo bleef het gevoel nog even hangen ook. Nu zag ik vanuit een hoekje van mijn oog het ding liggen. Ik maakte het open, nadat ik de achterkant bestudeerd had.
Even later schalde de stem van ene F, Sinatra door de kamer. Hij had het over april in Parijs. Mijn gedachtes vlogen weg. Ook ik was ooit, lang geleden, in Parijs. Rue de Martyrs, vlakbij Monmartre en de Sacre Coeur. Erg romantisch vonden we. Een kamer met schamele lits jumeaux(er bleek onder de ene geen poot te zitten, maar drie bakstenen. Er liepen enige Arabische ´kamermeisjes´ rond. We verloren er onze sleutel, werden uitgefoeterd en hadden evengoed erg veel lo.
Het liedje van meneer S. kende ik van de moeder van een vorig vriendje. Ze zong hartstochtelijk, waarschijnlijk omdat een mens in het Eindhoven van de 70er jaren toch ergens hartstocht vandaan moet halen. En op haar meest gekoesterde lp stond dit nummer. Haar ogen lichtten op als ze er maar naar keek. Logisch, Eindhoven is tenslotte de lichtstad...
Ondertussen werd onze huiskamer gevuld door de stem van meneer Bennett, Perry Como, Bing Crosby(van de film) Fred Astaire(ook, al danste die meer en tapte) Mel Tormé.
En ene T. Jones uit Wales. Het was dus niet alles Amerikaans wat de klok sloeg. Op de maat van de muziek hanteerde ik de afwasborstel en theedoek, een uitermate plezierige bezigheid. Al snel kon ik mijn eigen stembanden ook niet meer in bedwang houden. Het maskeerde ondertussen ook lekker de herrie van onze buurman, die eeuwigdurende verbouwingen houdt. Ik snap niet dat daar nog niet alles verbouwd is.
All Martino bezong Spaanse ogen. Ook daar kun je het uitgebreid over hebben in een song. Si, si, wacht op mij, jij en je Spaanse ogen.
Ik was blij dat ik het doosje geopend had en het schijfje in de speler gestopt. Zo kwamen er allemaal herinneringen omhoog. Spaanse ogen in de trein van Barcelona naar Parijs. Een twee turven hoge Spanjool, die me de liefde verklaarde onder het kedengedeng. Niet echt ideaal(ik heb niet zoveel met onze Iberische broeders over het algemeen), maar och, het bleek een welkome afleiding op de lange reis. Het is soms behelpen in het leven, maar god, je moet de mensen ook niet altijd teleurstellen. (Ik vergat dat diezelfde man me nog maanden brieven stuurde om het nog eens dunnetjes over te doen en we hadden niet eens gezoend)
On the street where you live...ach, als puber op en neer fietsend over de straat en maar hopen dat het ´slachtoffer´van deze jeugdige bevlieging je onder ogen zou komen, al dan niet ´toevallig´...
Unforgettable zingt Nat King Cole. Een stem die even unforgettable is. De man waar ik toendertijd aan dacht, was stukken minder onvergetelijk. Meer een kwal! Ach ja, je moet het ergens leren, dat verschil.
Barry White had het goed begrepen. ´Just the way you are´...ja, maar leuk is anders als je jong bent en je kop vol zit van erg ideale dromen...
Gelukkig is er altijd ´Bridge over troubled water´, het zachte kussen om zacht op te vallen en op je janken. Uithuilen en opnieuw beginnen zei een vriend vroeger, nuchter maar accuraat.

Al deze mensen croonen. Het zijn crooners. Ze zingen en bezingen de liefde of wat er voor door moet gaan aan alle kanten. Elk aspect wordt uitgelicht op een zeer aantrekkelijke manier. Met zoetgevooisde stemmen, zou Willem Duys zeggen in zijn programma op de radio. Deze crooners op ons schijfje zijn legendary. Ze hebben hun punten gescoord. Het is iets van voor deze tijd en het zal na onze tijd nog steeds bestaan.
Mijn ouders dansten al op hun muziek na de oorlog of zelfs ervoor. En ze gaven me de liefde ervoor door via hun genen. Nu zijn er ook volop crooners. In hun eigen moerstaal of in het engels. Heel basic voor een microfoon of strak in het pak. Met of zonder orkest. En ook in groepen. Denk maar aan Il Divo en b.v. LA the Voices. Maar ook Andrea Bocelli croont dat het een lieve lust is. Tussen de aria´s door van Puccini en Verdi maakt hij cd´s met nummers van Elvis en andere oude sterren. Gevoelige, langzame nummers. Romantisch en sensueel.
Ik zing ze zelf ook graag. Lekker sloom, wat rekken. En dat melancholische gevoel oproepen van dat wat misschien net niet perfect is, maar daardoor wel zeer aantrekkelijk. Tijdens mijn zanglessen hoorde ik dat ik een ´lyrische tenor´was. Ja, die zijn ook geschikt voor croonen. Mooi, dan gaan we daar mee door dan...
En er naar luisteren. Wil je eens wat nieuws horen? Probeer dan ´s te luisteren naar Mario Frangoulis, Gloria Estaban(in haar moerstaal Spaans), Peter Jöback(Zweed), Luis Miguel(wereldberoemd in Mexico), Harry Connick(VS) en de fameuze Josh Groban of Mario Lanzo.
Luis Miguel leerde ik kennen toen ik in Mexico City was. Het geld daar was net gedevalueerd, waardoor mijn meegebrachte dollars nauweljks op te krijgen waren. Ik kocht in het Casa de los Azulejos(Tegelhuis) enkele cd´s van hem. Hij is echt heel beroemd daar, terwijl hier bijna geen hond van hem heeft gehoord.
Het Casa trok mijn aandacht, want het lag in dezelfde straat als mijn hotel(zowat het enige waar ik ooit het aderes van heb onthouden en is het oudste koloniale gebouw van die stad met aan de buitenkant allemaal van die blauwwitte tegeltjes er in verwerkt, heel apart. Van binnen is het typisch Mexicaans, een carrévorm, waar goeie restaurants huizen, delicatessenzaken, cdwinkels en boekhandel. Ik nam er elke dag ontbijt. Als ik Luis hoor zingen, ben ik weer daar en zie de mensen in het park dichtbij zitten op de smeedijzeren bankjes. En kijk ik over de stad ´s nachts vanuit mijn hotelkamer of het plein met het Presindentieel Paleis, waar de indianen dansen met hun trommels en rookoffers, in traditioneel kostuum. Azteken live!

In Acapulco hoorde ik overal Gloria Estaban zingen. In het Spaans zong ze alsof ze in een oude club stond, heerlijke nummers. Zo staat ze ook afgebeeld op het hoesje met bloem achter het oor en in het zwart wit.
Ach, allemaal herinneringen! Dus croonen allemaal en zwijmelen in je heerlijke herinneringen en de melancholie van dat wat ooit was en nooit meer terug komt. O ja, weet je wie ook croonde? Onze eigen Wim Sonneveld. Liedjes als 1910, Zand en zee, Burgemeester Beekmanlaan en Huwelijksreis vallen ook in deze categorei, plus het onvolprezen Het dorp en het lied waarop het gebaseerd is in het Frans...Er valt dus nog heel wat te beleven voor onze oren!