ÉÉN

Tussen mijn oogleden door kijk ik naar de kerkklok. Het kan niet lang meer duren. En inderdaad, even later draait in de verte het busje de straat in. Als het stopt, stap ik in. Geen mens te zien achterin. Ik stap, zoals gewoonlijk, voor in. Ik groet, laat mijn kaartje zien. De chauffeur kijkt er maar half naar. We kennen elkaar inmiddels. Ik trek de deur dicht. Het aftandse busje met het lage plafond trekt op. De druilregen, die sinds vanochtend 5 uur onafgebroken blijft vallen, tekent zich af op de voorruit. De radio staat aan. Natuurlijk. De reporter spreekt snel, met hoge stem. Brazilië speelt tegen Duitsland. De chauffeur meldt me dat het 1-0 is voor Duitsland. Ik knik en zucht. Als ik het niet dacht. Meteen daarop meldt de reporter de volgende goal. Het is al 2-0. We kijken elkaar aan. Normaal zitten we soms zwijgend naast elkaar. Ik moe, de Turkse man met zijn eigen gedachten. Soms praten we volop. We bereiken het volgende dorp. Opeens horen we gejuich. 4-0. Vol ongeloof, hoe kan dit. De chauffeur gelooft het nauwelijks. Ik ook niet. 'Hee, hoe kan dat?' denkt hij hardop. 'Ik snap het ook niet', meld ik. We bespreken dat na 2 toch normaal 3 komt,niet  4. Even later passeren we een kroeg, waar we een groot scherm zien hoe gespeeld wordt. 'Kijk', zegt de chauffeur olijk. We bespreken dat het onmogelijk is om die achterstand in te halen. In gedachten dwaal ik af. Straks winnen we van Argentinië. Dan is de volgende stap spelen tegen de Duitsers. Afschuwelijk, weer zo'n zenuwenfinale. Slecht voor het hart van velen. En de nagels van anderen, waar een zielig hoopje van over gaat blijven. En voor de zenuwen van vrouwen die helemaal niet van voetbal houden. Maar...zover is het nog niet. We draaien en rijden door. Het heeft iets melancholieks, twee mannen, die niet echt veel praten, regen op de voorruit van een oud busje. Iets 50er jaren-achtigs. We rijden door de bossen. Het druilt maar door. We passeren het stoplicht. In een hoek verderop staat een man. Onder een flinke eik. Het is de Chinese man die in het Wokrestaurant werkt. Vrolijk stapt hij in Met een zwaar accent vraagt hij opgewekt hoe het is. Onmiddellijk weten we dat ie het over de wedstrijd heeft. Wij zeggen in koor dat het 5-0 is. 'Nee', zegt de Chinees lachend. Hij denkt dat we hem voor de gek houden. 'Jawel' zeg ik 'Echt waar. 5=0. Ik steek mijn hand op met de vingers uitgespreid.' Ik zie aan zijn glimlach, dat ie er geen snars van gelooft. De Turk bevestigt het nog eens. De andere man schudt lachend zijn hoofd. Hij friemelt met zijn gsm. 'O' zegt hij. 'Het is echt waar'. Ik zie chinese tekens op zijn scherm. Tegelijk valt de 6e goal tegen.
Even later ben ik waar ik wezen moet. 'Het zal wel 10-0 zijn als ik thuis kom', grap ik. 'Ja, ik denk jij heb gelijk' zegt de chauffeur. De Chinees blijft lachen, zoals altijd. Ik sla de deur dicht. Terwijl ik naar huis loop, denk ik wat de reporter zei. De Brazilianen die begonnen te huilen. Degenen die al naar huis gingen en de tribune verlaten. Wat een sof. Organiseer je het WK, bouwt stadions, regelt beveiliging, hotels, noem maar op. Krijg je dit.
Thuis zit Fred rustig te kijken. Er valt nog een goal. 7-0. Het wordt vervelend. De Brazilianen zijn overduidelijk geen partij tegen de Mannschaft. Het publiek zit er als verstomd bij, vol ongeloof. Or regelrecht verveelt. Toch volgt er nog een tegengoal. We juichen. Kunnen er niks aan doen. De underdog moet scoren, al is het maar één keer. Geen ploeg verdient dit. De keeper protesteert bij de scheids, doet vervelend tegen zijn teamgenoten. De commentator meldt dat geen enkele keeper van de 0 goals af wil. Ja, dag. Dit team is zo oppermachtig. En ze laten het voelen. Een beetje overwinningsgevoel is leuk. Juichen, knuffelen, over elkaar duikelen, prima. Niet data de Duisters dat doen. Een aai over de bol, dan houdt het wel op. De blik in hun ogen is wel duidelijk. Wir sind die Besten. Een groot gevoel van onbehagen bekruipt me. Die uitmondt in ergernis en irritatie. Is het mijn vooroordeel. Of mijn hoop, die de bodem ingeslagen dreigt te worden. Na de wedstrijd vallen Braziliaanse voetballers uitgeput op de grond, helemaal kapot. Sommige beginnen te huilen. Anderen kijken ongelooflijk, verbijsterd, maf. Eén reservespeler speelt het klaar om het shirt te wisselen met een Duitsers, een oorverdovend fluitconcert is zijn deel. Het eindigt met een line-up van het Duitse team die nog eens juicht het veld vult met...ja, met wat. Het machtsvertoon van de beste zijn. Ik krijg het gevoel dat de tegenstanders herhaaldelijk gewond zijn en dat nu nog 's zout in de wonden wordt gewreven. In het hol van de leeuw. Not een pretty sight. Ik snap die mensen niet. Ik wil ze niet snappen. Dit is zo unfair, zo onnodig, zo laf. Ik vind het niet mooi.
Mijn interesse zakt meteen in. We laten de hond uit. De knippen de lampen uit. Sjokken de trap op. Slapen in.

De volgende dag zie ik nog meer beelden. De Brazilaanse speler en de coach die zich verontschuldigen. De speler, die huilend vertelt, dat ie 'zijn volk wilde laten glimlachen, omdat ze al zoveel dingen meemaken die minder zijn'. Wat niet lukte. Pijn, verdriet, schaamte. De coach verontschuldigt zich. De reacties van de Duitse pers. De mensen in Berlijn. Vieren met het Übergevoel. Ze hopen op Nederland, dat lusten ze rauw.
Dan komen feeestende Brazilianen in beeld. Feestend, dansend? Waarom. Eentje verwoordt het.
'Wie niet danst, is niet gelukkig'
7-1. Een spel. Ik kan er niks aan doen. Maar die 1 is voor mij meer waard dan de zeven.
Kunnen dansen als je in de grond getrapt bent. Fantastisch. Wat een volk. Meesterlijk!