Opvoeden en vruchtbaarheid

Onderweg naar huis moest ik een omweg maken. Bij het station stapte ik uit. Ik dook in een kiosk en bladerde door enkele tijdschriften. Ook nam ik een blad ter hand, gericht op het opvoeden van kinderen. JM Ouders geheten. Ergens in het midden stond een interview met de schrijver Robert Vuijsje. In de kop van het interview las ik iets wat mijn haren ten berge deed rijzen. ´Zijn kinderen moeten opgroeien in Amsterdam-Zuid, de universiteit aflopen en heteroseksueel zijn. En als het anders is(vroeg de intervieuwer)? Dan hoop ik dat ik de grootheid kan opbrengen om aan hun belang te denken.´
Goh, dacht ik, want mijn verbeeldingskracht sloeg meteen aan en werkte op volle toeren. Stel dat jouw zoon homo is, waar haal je dan ineens die grootheid vandaan om aan zijn belang te denken? Zou deze man een toverstokje hebben om de bevooroordeelde genen die zich doen gelden in zijn hersenpan met één spreuk om te turnen en hee presto als een geweldig begripvolle vader zijn zoon te knuffelen met de woorden: Geef niks knul! Breng je vriend mee, ik maak het logeerbed alvast op?
Aan de ene kant vond ik zijn eerlijkheid enigszins ontwapenend, aan de andere kant kon ik nauwelijks bevatten dat een schrijver zo beperkt denkt en leeft, dat ie zulke uitspraken doet.
Opgroeien in Amsterdam-Zuid? Wat is daar zo bijzonder aan dan? Waarom zou dat beter zijn dan Tietjerkstradeel, Kerrade of Domburg? En hij dient universiteiten af te lopen, minstens één...Het grenst toch werkelijk aan snobisme, lijkt me zo. Deze auteur is amper 32 jaar, heeft een voorkeur voor donker getinte vrouwen met intelligentie(ook zo´n uitspraak) en heeft godbetert twee universiteiten bezocht, eentje in Nederland en eentje in de VS. Hij heeft als journalist gewerkt voor de Nieuwe Revu en de Pers(gratis treinkrant) Zijn relatie met een Braziliaans vrouw is beëindigd.
Ik bedacht me dat het zou kunnen dat hij dit soort controversiële uitspraken doet om in het nieuws te blijven. Voor je het weet, word je niet meer uitgenodigd bij DWDD of Paul Witteman en zo. Maar als je een goed schrijver bent, zou je dat dan nodig hebben? Of was ik inmiddels al zo cynisch dat ik op zulke gedachten kwam?
Hij beweert verder in het interview dat zijn zoontje slim is en origineel. Dat zal dan wel van zijn moeder komen, is mijn onmiddellijke reactie.
Ik moest denken aan een discussie die ik jaren terug met mijn toenmalige collega voerde. Hij was ook een jonge vader en vertelde me dat zijn zoontje alles mocht. Maar hij diende wel van voetballen te houden en bij de scouting later, wat er ook gebeurde. De weerstand in mij sprong uit mijn oren en neus. Desondanks hebben we een redelijk gesprek gevoerd. Ik vroeg aan hem: Wat als je zoon later van ballet houdt of breakdance? Wat als ie zwemmer wordt in zijn vrije tijd of kampioen van de schaakclub. En een pokkenpesthekel heeft aan de Scouting, kamperen en alles wat die mensen daar doen in hun uniform?
Tja, dat kon de goeie man zich nauwelijks voorstellen...maar goed, hij was enigszins bereid om water bij de wijn te doen. Al kostte hem het zichtbaar moeite...
Ik heb me vaak verbaasd over mensen die gelijkenissen met zichzelf willen herkennen in hun kroost. Natuurlijk, het is erg leuk! Maar het wordt ook erg vervelend als het een moeten wordt. En kan uitmonden in een gevecht om de ruimte zichzelf te mogen zijn. Het kind is er nl. niet om de ouder te bevestigen in zijn bestaan, een kopie te worden van pa of ma of de verwachtingen waar te maken. Koop dan een stel Barbie- en Kenpoppen en speel daar dan mee, denk ik. Een stuk rustiger...
Het blijkt eens te meer dat het geen kunst is om een kind te fabriceren. Je dient de juiste onderdelen bij elkaar te brengen en een of meerder orgasmes vormen het startschot van de zaaddeeltjes om de eitjes te bereiken. Niet zo moeilijk met een beetje geluk. Maar dan...dan begint het grote avontuur. Het hoogtepunt is dan bereikt en hierna komt de daaglijkse realiteit. Want met die miniscule zaadjes en eitjes komen ook een berg genen bij elkaar, worden wat geklutst en vormen een uniek iets, wat zich ook nog onvermijdelijk begint te delen en te groeien. Tja en wat het resultaat is, zie je pas jaren nadien.
Een vriendin en ik hebben hele gesprekken over vruchtbaarheid. Volgens ons wordt de fysieke vruchtbaarheid zwaar overschat op vele fronten. En richten mensen zich veel minder op die andere vorm. Wij hebben regelmatig uitspraken, gedachten en inzichten, die we delen. Deze vorm van ´kruisbestuiving´ zet van alles in gang! En is een uitstekende voedingsbodem voor nieuwe idealen, helderheid en ideeën. Een prachtige vorm van vrucht-dragen. En je krijgt er ook nog eens veel minder overbevolking van....met zijn 7 miljard op deze planeet, geen overbodige luxe...
Ach, ik snap heus wel dat mensen hun eigen menselijke zwaktes, hun hoop en trots ergens kwijt moeten. Maar laat ze er in hemelsnaam voor waken om dat vooral niet op hun kinderen te doen. Die hebben hun eigen pakketje al meegebracht. En dat is meer dan moeilijk genoeg voor hen.Ook als je in Amsterdam-Zuid woont, universiteiten afloopt en heteroseksueel bent. Want je moet je vader er soms voor behoeden dat ie zijn rare vooroordelen te serieus gaat nemen....misschien dat het helpt als je in Tietjerstradeel gaat wonen, homo bent en MBOer. Ziet ie nog wat van het normale leven...Beter laat dan nooit! Ik zou zeggen, sterkte Vuijsje jr. Ik sta achter je!