Van een lampje, een beeld, wat zonden en een zwaan

Sinds het bericht dat zij zou komen, ging ik nadenken. Plannetjes uitbroeden. Wat te doen, waar, wat te laten. Dit wel, dat niet. Te duur, te gewoon, te gek, te saai. Daarna realiseren: toch handig om wat te overleggen met mijn lief, die eerst en vooral deel uitmaakte van het ´pretpakket´ dat zou volgen. En dan, later , met haar zelf. Ze had ons een paar keer gastvrij ontvangen in Noorwegen. We voelden ons er niet alleen welkom, maar relaxed, thuis zogezegd. En nu tijd om de zaak om te draaien. Sommige dingen hoefden we niet eens uit te spreken naar elkaar. Die vonden mijn wederhelft en ik zo vanzelfsprekend en gewoon.
Op weg naar het vliegveld werden we ongeveer weer 5 1/2 jaar oud. Vol verwachting klopte ons hart. We werden ongeduldig, springerig, uitbundig en gapperig. Het niet langer kunnen wachten, maakte dat we plakkend tegen de ruit de ontvangsruimte in staarden. Het miezerige licht daar ontnam, samen met de weerspiegeling op het glas, de kans om goed te zien of ze de deur verderop door kwam gelopen, het trapje af of er al stond bij de bagageband. De mensen uit Scandinavië waren geeneens blond, ook zoiets raars. Driekwart van het vliegtuig zat vol met brunettes en zwartharigen en het handjevol rossige of blonde ´Vikingen´, bleken later gewoon polderjongens uit de Randstad te zijn of vlasharige Amsterdamsen. Bah!
Uiteindelijk ontwaarde ik haar dacht ik. Gezeten op een bankje kon ik zelfs aan haar rug aflezen ´het zal mijn tijd wel duren´. Een verstandige vrouw, die...alle Noren, Zweden, Finnen zich druk liet maken om zelf doodgemoedereerd af te wachten tot de hal leeg zou zijn, haar overgebleven koffertje van de band te tillen en dan naar de utgang te sjouwen. Dat bleek dus allemaal te kloppen. Wij begroeten haar met rijkelijk overdreven uitroepen en kussen, waarbij we dienden te bukken. Ze meet nog geen 1, 60 meter. Vervolgens togen we naar de trein, kleppend, lachend alsof we een stel Mediterrane lui waren...

Eenmaal thuis kletsten we gewoon door, totdat we zowat alle drie omvielen. Allerlei onderwerpen passeerden de revue en het was berengezellig. Maar onze lijven protesteerden. Eerst zag ik bij Fred ´het licht  uitgaan´, daarna was bij Kari de koek op en ik sloot de ranken. 

De volgende dag vroeg er uit, ik ging naar schrijfles. De anderen bleven in bed. Rond het middaguur verscheen ik weer in de echtelijke woning. De achterblijvers hadden bij de bakker lekker brood gehaald en wat er op en hadden zich tegoed gedaan aan het spul. Ik volgde en we besloten naar Roermond te gaan. De bus in. Een bleek zonnetje was ons deel, een leuke bonus, niet voorspeld. Al gauw slenterden we de stad. Ik baalde, want ik vergat mijn camera mee te nemen. Die twee namen foto´s van allerlei detail en we hadden een onbeperkte tijd tot onze beschikking. Tenminste zo voelde dat. Kari verbaasde zich over enkele dingen, wees ze aan. Door onze gast vlogen we niet zoals gebruikelijk, voorbij aan de leuke en historische dingetjes. En door haar vragen vertelden we over de historie van de stad en de regio. Zo liepen we door. 

Het gewone waaraan we zo vaak en zo gemakkelijk en gedachteloos aan voorbij gegaan door ons, kreeg opeens wat meer glans door haar belangstellende vragen. Alsof er een lampje aan ging en er op scheen...We gingen verder. Ergens in de straat die naar de brug leidde, hing een blonde dame uit het raam. Ik herkende haar als een van de schrijflustigen van de ochtend en zwaaide enthousiast naar haar. Ik hou van het beeld waarin een straat met mensen en verschillende huizen, de geluiden en mensen die uit het raam hangen of een praatje maken op straat. Dat deed ik ook met haar en en passant meldde ik aan Fred wie zij was en andersom. Kari ´ontsnapte´ even en dook een sportwinkel in om enkele vesten en tassen te bekijken. Door naar de oude brug. We wilden naar het Frans aandoende stadsdeel er achter. Maar onze gast hield de pas in op de brug. Onder ons het groenige water dat rimpelde. Het verkeer aan één kant en de rust aan de andere kant. Er kwam een zwaan aan gezwommen. Hij of zij was zwart, met een rode snavel en een witte dwarsstreep over de bek. Terwijl Kari foto´s schoot, liep ik de trap naar beneden af om te proberen de zwaan te lokken, zodat ze van dichtbij kiekjes kon maken. Dat lukte maar meneer of mevrouw Zwaan begon geluiden te maken. Even later zage we waarom, een mede-zwaan kwam stresserig aangezwommen onze kant op. Nu waren er twee dus. Klik, klik, zei de camera. Het viel me op dat de ene zwaan een blauw kraagje om had. Een beetje strak en ik kreeg het plaatsvervangend benauwd, als notoire claustrofoob. In mijn brein bedacht ik hoe ik de statige vogel zou kunnen bevrijden van die onvrijwillig aangebrachte kraag, maar tegelijk gingen er gedachten rond over sterke zwanen, die wanneer ze zich onveilig voelden of hun kroost wilden beschermen moeiteloos en zonder waarschuwing een arm of been braken van een volwassen man. Daarom zag ik er vanaf. Bovendien: hoe krijg je een wilde zwaan zover dat ie even stil zit om zoiets weg te halen zodat ie weer normaal lucht krijgt door zijn strot en kan eten? 
We liepen weer terug de stad in. Kari vond Roermond groot. Wij, zoals het echte Nederlanders betaamt, bestreden dat met een ´oh, valt wel mee´. We kregen zin in een versnapering. In een leuk etablissement namen we plaats. Het oorspronkelijke idee om wat te drinken lieten we maar varen. We hadden intussen honger gekregen. En de luchtjes uit de keuken versterkte dat nog alleen maar. Onze vriendin zocht de laatste tijd uit welk eten goed met haar lijf correspondeerde en probeerde ook nog wat gewicht te verliezen. Een aardig grote opgave, vonden wij, maar ok. Een heerlijke salade verscheen voor haar neus en wij vielen als een blok voor lekkernijen uit de stad. Maar eerst namen we wat te drinken en...de onvermijdelijke foto als geheel. Waarbij ik mijn logge lijf over de tafel moest draperen om ook op de foto te verschijnen. Het resulteerde in een beeld waarbij ik als een nieuw soort Muppet in de show om de hoek kwam kijken. Iets waarmee ik wel kon leven. Noorwegen is ver weg en ik, arme drommel, vergat op dat moment dat de social media al diezelfde avond zich bekommerden voor een en ander....

Ach, ik vergeet helemaal te vertellen dat we een tijd rondzwierven in de hoge grote kerk. We slenterden en zagen grote schilderijen, mooie kerkbanken versierd met motieven van St. Jacob, de grote zeeschelp. En ik zag een stel inmense houten beelden bij ekaar staan. Het leek net een zootje bij elkaar gezet, alsof het een magazijn betrof of een zolderplek. Dichterbij gekomen bleek het te gaan om een biechtstoel. De beelden flankeerden de 3 secties ervan. Misschien wilde men in het verleden een afschrikwekkend beeld er voor laten zorgen dat je echt alle zonden uitspuwde in het gezicht van de priester, die je dan kon voorzien van de absolutie, zodat je er ook zeker van kon zijn dat je zieltje weer witter dan wit het zonlicht in kon gaan en je opgelucht aan een nieuwe serie zonden kon gaan bouwen. Een onvermijdelijk vervolg. En een geluk voor de priesters. 
We gingen naar de supermarkt om spul in te slaan om te koken, de dagen die erna zouden komen. Kari keek rond en verbaasde zich over sommige producten. Ze vergeleek de prijzen en zo meer. Ik zocht etenswaar die ze zou kunnen verdragen en we tuurden naar de ingrediënten, dat wil zeggen zij keek en wij spelden de dingen die gevaarlijk waren, want we hadden beiden geen leesbril bij ons. Opeens viel me op, dat het tijd werd om huiswaarts te gaan. De honden moesten nodig uit gelaten, het vlees in de koelkast en de bus gehaald. Anders zouden we met alles een uur moeten wachten. Alles ging naar wens en we keerden veilig terug. De koelkast volgepropt. Eén volwassene erbij, hoe kan dat zo´n groot verschil maken, bedacht ik. Volslagen belachelijk! Hoe doet een gezin dat in godsnaam? Toch goed om de koelkast, de stad, de bustochtjes, de zwanen opnieuw te bekijken in een ander licht. Dus niet alleen zij had een avontuurlijke ervaring, maar ook wij.... En nog een paar dagen meer...benieuwd wat er nog meer in het verschiet ligt!