Het middenstuk bestond uit een cd-speler, radio(fm en am) en een cassettedeckje. Vooral dat laatste trok me aan.
Natuurlijk ben ik de ogen van velen al stokoud. Geliefden dienen me af en toe af te stoffen of een sopje te geven, alvorens ik me onder medemensen begeef. De schrik als ze die voorzorgsmaatregelen niet zouden treffen, zou wel eens ongewenste resultaten op kunnen leveren. Met fatale gevolgen zelfs. Ik ben zo oud, dat ik nog persoonlijk de bandrecorder heb meegemaakt. Kun je nagaan.
Zo´n kreng woog zeker een kilo of 3 schat ik. Je kon er een ellenlange band op monteren, die van een gigantische spoel op de andere overliep, mits je het begin van die band door een miniem gleufje frummelde en vast liet trekken. Dat mislukte regelmatig en dan zat je met een hoop spagetti-achtige bruine band in een hand en keek bedenkelijk naar de verdomde spoel, die niet deed waar die toch voor gemaakt was.
Eenzelfde probleem deed zich later voor bij het cassettebandje. Hoewel het gesloten circuit van het kreng een hele verbetering was, bleef het bandje toch regelmatig hangen om onbegrijpelijke wijze. Dat leverde dan een vreemd soort probleem op. Niet langer in je hand maar in het enorm kleine klepje waarin je zo´n bandje stopte en de uitstekels in dat holletje, waar je het op moest klemmen. Als je de cassette buiten de afspeler had, kon je vrij gemakkelijk de boel weer op orde krijgen. Een simpel potlood en je kon de band weer terug in het gareel krijgen. Het enige was dat je wat kreukelachtige beschadigingen kon waarnemen op de band, die ook niet meer te repareren waren. Sommige knipten de band wel eens stuk en plakten die dan weer aan elkaar, maar dat gaf toch ook een raar resultaat omdat midden in een liedje een zanger een hik had en twee of drie regels van zijn ´mieterse song´ oversloeg. Uiterst onbevredigend.
En we namen wat op in die tijd. Door gebrek aan zakgeld en niet gehinderd door de Buma die met allerlei regels kwam, zaten we regelmatig aan de radio of transistor gekluisterd om tijdens de top 40(een blaadje met daarop de hitparade van die week kon je gratis ophalen bij de plaatselijke muziekhandel, als je snel genoeg was) die ene song te tapen. Timing was van het grootste belang, want iets te laat inzetten en de hik ontstond al meteen. Maar oefening baart kunst en aangezien we de manier van praten van de discjockeys op de favoriete zenders kenden als de inhoud van onze middelbare schoolpukkels, vormde dat geen ernstig probleem.
De tijd diende zich aan om mijn nieuw verworven stereosetje te gaan uitproberen. Ik stelde me voor dat ik er meditatieve dingen op kon draaien of de nostalgie hoogtij laten vieren met nog bewaarde bandjes. Helaas had ik net een stel van die dingen weggedaan. Je kunt nu eenmaal niet jaren stof laten ontstaan en dan nog verwachten dat ze gewoon hun inhoud ten gehore brengen. Een stel had ik echter gered en in een speciaal doosje apart gehouden. De schat waar ik toch niet helemaal afstand van kon doen.
De eerste poging mislukte grandioos. Ik stopte een cd in de bovenklep, duwde op de daartoe bestemde knoppen. Niks. Eens goed kijken. Hoe moeilijk kon het zijn? Wat gefrunnik aan de knoppen die de stand van zaken betreffende de verschillende geluidsweergevers regelde. Nog niks. Verdorie, wat is dit nou? Ik zag mijn droom al in duigen vallen. Maar wat ik ook probeerde of deed, er gebeurde niks. Erg teleurstellend. De radio werkte wel. Enig gekraak en geruis, maar na het zoeken kwam ik al gauw op echt radiozenders en klonk er warempel muziek en stemmen van presentatoren of het nieuws. Dat was in ieder geval mogelijk. Ik bekeek de achterkant. Er zat een vak voor batterijen. Na wat gehannes vloog het dekseltje er af. Een groot compartiment werd zichtbaar. Er hoorden nogal wat batterijen in. Van die flinke dikke. Tja, die had ik niet zomaar in huis liggen. En ik was ook niet van plan ze aan te schaffen bij een apparaat dat het misschien niet zou doen. Ik word nog wel eens ongeduldig bij zullke actie´s. Maar enige voorzichtigheid leek me geboden. Dus ik zette het hele geval aan de kant. Voor later...
Op een ochtend haalde ik hem echter weer tevoorschijn. Ik plantte het beneden voor mijn neus, haalde de doos met cassettebandjes tevoorschijn. Soms is het het beste om gewoon te doen of er niks aan de hand is en hopen op een klein wonder. Ik koos een bandje uit, plaatste het achter het klepje en duwde het dicht. Vervolgens op de knop. Niks. Nog maar ´s gekeken. Okee, 2e poging. Om beter te kunnen zien, had ik het apparaat gedraaid. Het stond nu in een hoek van 90%. En warempel, na enig wachten kwam er geluid. Alleen niet wat ik verwachtte. De Ierse sopraan die van mijn haar kwinkelerende stem ten beste mocht geven, leek nog het meest op een alt of mezzo-alt. De woorden die ze zong, kwamen erg langgerekt uit haar mond, als stroop die niet los wilde komen van een oppervlak...Niks kwinkelerend, maar hees en sexy, een beetje mannelijk zelfs...Dan maar eens een andere proberen. Arabische muziek, die ik me nog goed herinnerde. Een lijzig gezongen stuk met ritme, dat zich bleef herhalen. Ooit gekregen van een Arabische vriend, jaren geleden. Dat werd ook aardig vervormd. Net kamelen die door een moeras heen probeerden te ploegen en een orkest dat opzwepend diende te zijn, maar het niet was. Afschuwelijk. Ik draaide het stereosetje. Onmiddellijk stopte de muziek. Ik stopte er nog een andere casette in. Za tebe pejem, de groep waar ik ooit deel van uit maakte, klonk redelijk door de speakers. Niet helemaal top, maar welke groep is dat wel alle dagen? Alleen van 90 graden naar 0, dan stokte het weer. Ik speelde er maar ´s mee. 90 graden en muziek en 45 graden weg. Weer terug naar de beginstand en hup daar gingen de Joegoslaven weer. Grappig, maar niet zoals ik het zou willen helemaal...De mantra´s en de liederen van de kantorij heb ik maar achterwege gelaten. Ik vond het jammer dat ik de Sumatraanse muziek en de Mariachi uit Mexico heb weggegooid. Om over de negrospirituals maar te zwijgen. En de indianenmuziek. Want ik heb nog hoop. Als ik de koppen van de cassettespeler even oppoets met spiritus, dan lukt het misschien. De CD-speler deed het 2 seconden, maar bij de goeie stand leek die het te doen. Dan maar in een hoek van 90 graden. Een mens moet zich kunnen aanpassen. En zonder hoop is er geen leven...
Hahaha, ja hey, als je afgaat op het opnemen van de top 40 op zo'n cassettebandje dan zijn we allemaal stokoud en dienen bij tijd en wijlen te worden afgestoft, zo niet met een harde borstel en vim (ook zoiets;)) te worden afgeschrobd :-P.
BeantwoordenVerwijderenJe past je aan maar bent nog vindingrijk ook door hem op 90 graden neer te zetten! Ik zou er waarschijnlijk een keer mee gegooid hebben en als dat niet werkte zou ik hem bij de onbegrijpelijke stukken hebben gezet die naar de milieustrrat gaan, wat hier nogal eens nodig is;-)
Dank voor de herinnering aan vrijdagmiddagen op mijn kamertje met een lullig microfoontje dat ik bij de radio legde ... en maar hopen dat er niemand doorheen kwekte of onverhoeds binnenkwam. #Nostalgie ;-)