Roep uit het verleden

Soms gebeuren er vreemde dingen in je leven. En soms heel vreemde dingen. Onverwacht, onverhoopt. Zomaar dus. 

Een vrouw uit Australië, ene Diana, nam via internet contact met me op. Een tijd geleden had ik mijn stamboom op internet gezet. Tenminste wat ik er van gevonden had. Als prille jongeling van een jaar of 20 ben ik ooit naar het gemeentehuis getogen om er verstofte ambtenaren aan het werk te zetten. Ik had wat info over mijn ouders en grootouders verzameld en wilde de generatie´s ervoor in kaart brengen. Dus bestookte ik de ietwat verstoorde ambtenaar met allerlei vragen door het loket, waarop hij de vereiste boeken tevoorschijn toverde uit een schamel verlicht archief. Ik opende die met gepaste eerbied en zocht oma en opa op. In zwierig krullend schrift stonden er zaken over hen vermeld. Het kostte wat inspanning en conentratie om a. het systeem te doorgronden en b. de handschriften te ontcijferen. Ver kwam ik echter niet. De ambtenaar, die er opeens wat zin in begon te krijgen, vertelde dat hun informatie slecht tot de tijd van Napoleon reikte, omdat de Corsicaan ook hier ten lande had ingevoerd dat mensen een fatsoenlijke achternaam dienden te hebben en alle dingen keurig genoteerd diende te worden in de burgerlijke stand.

Jacob Janszoon van de Kuiper was niet meer rechtsgeldig, zal ik maar zeggen. Alles van voor de Franse keizer, daarvoor diende ik me te wenden tot de provinciale archieven te Den Bosch. Waar ik natuurlijk heen toog, gewapend met blocnote en allerlei vragen. Daar bevonden zich de archieven van de R.K. Kerk, dopen, huwelijken, geboortes en sterftes. Ook daar kreeg ik alles in handen. Erg leuk om b.v. het document in handen te krijgen van mijn opa, waaruit bleek dat ie uit dienst ontslagen was, nodig om met mijn oma te trouwen. De familie van mijn moederskant, de helft er van tenminste, komen uit dezelfde hoek als die van mijn vader. En alle familie uit Noord-Brabant. 

Het was een monnikenwerk om dingen te vergaren en na te checken. Maar de puzzel groeide allengs. Je begon met het schatten van de leeftijd van een vader en moeder en ook de traditie van het vernoemen van kinderen in een bepaalde rangorde hielp enorm. Steeds meer begon ik het te snappen en kon ik zelf clou´s begrijpen. Zo las ik van alles tussen de regels door.

De familie vond het geweldig interessant. Zolang ze zelf maar niet achter de feiten aan hoefden te hollen, lieten ze mij begaan en informeren af en toe naar de stand van zaken.Want ze waren wel nieuwsgierig.

In de loop van jaren kreeg ik van alles boven water. Leuk om met bepaalde takken in de 16e eeuw terecht te komen. Maar dan stopte het ook wel. Erg teleurstellend dat ik daar moest stoppen, bij gebrek aan meer info. 

Na jaren, we waren inmiddels aanbeland in het digitale tijdperk, besloot ik mijn informatie te delen en gooide alle takken van mijn familie op een programma van het internet. Daar had Diana mijn getraceerd, wiens familienaam hetzelfde was als de mijne. De familie kwam zelfs aardig uit de buurt van het dorp waar mijn voorgeslacht leefde. En nu zat Diana vast. In Australië met ene Willem en zijn moeder. Ach, ik kende het gevoel. Of ik haar kon helpen met haar zoektocht? Beetje wrevelig begon ik er aan. En rommelde wat en keek wat. In mijn informatie, een stapel papier variërend van blocnote-vellen, getypte A4-tjes en kladblokblaadjes met gekrabbel vond ik niks over Willem. Dan maar het internet op. En warempel, ik zag iets wat er op leek(dat is vaak genoeg voor de amateur-geneoloog). Ik vond niet de exacte info, dus ik mailde degene die die stamboom beheerde en legde de boel uit. De aardige Deborah schreef meteen terug en gaf me zomaar de informatie over Willem en diens moeder. Mama bleek helemaal niet ongetrouwd te wezen, zoals Diana dacht. En Willem was zelf ook geboren, getrouwd en weer gestorven. Dus vreugde alom toen ik haar de info stuurde. 

En ja, door alle commotie ging ik zelf nog wat nalezen in mijn stamboomgegevens. Het labyrint van blaadjes en gekrabbel zat ik wat te mijmeren. Toen bekeek ik welke tak het minst ver terug ging. En gooide vroegste telg maar ´s in de aanbieding op het internet. Voor ik het wist, het was nog vroeg en ik zelf nog wat slaperig, raakte ik verzeild in een site met stambomen. En warempel daar verscheen voor mijn oog Arnoldus. En de lijntjes met daarboven pijltjes, die verwezen naar familie ervoor. Grappig!

Ik klikte en las. En klikte en las. En klikte en las. De pijltjes bleven komen en de lijn naar het verleden dreef me dieper en dieper terug in de tijd. De namen die verschenen werden steeds intrigerender en gekker.

En het hield maar niet op! Inmiddels was ik de magische grens van 1500 al gepasseerd. En nog steeds bezig in het dorp van mijn vader en opa van moederskant. Wat ik zag, nu klaarwakker, moest wel op adel duiden.

Voor ik het wist, zag ik het begin van een rij. Een voorvader met een VI achter zijn voornaam, daarna telden ze terug naar I, soms met een toevoeging zoals de Oude. Aan het einde van de rij volgde een andere voornaam met III. Een soort van broeierige koorts nam bezit van me. Een hebberig iets van meer, meer, meer...ik wil meer. We schreven al 11zoveel. En het ging maar door. 

Af en toe gaf ik aandacht aan de aangetrouwden en hun ouders en grootouders, waarna ik voorzichtig terug klikte naar het begin, bang om een verkeerde toets aan te raken. Ik stelde me voor dat ik dan voorgoed mijn voorgeslacht zou uitschakelen door één zo´n schijnbeweging en ik me voor de kop zou slaan van pure frustratie.

Gelukkig gebeurde dat niet. Door de dag heen ging ik door. Ik klikte en schreef. En het begin van de zijtakken, ook familie, op een apart blaadje, zodat ik dat later kon uitwerken. 

Inmiddels zat ik royaal in de vroege Middeleeuwen. Ik werd gek, dit was te maf, dat kon toch helemaal niet? 

De mensen, waarvan geboortes en sterfte met datum werden genoemd en ook de huwelijksdatum, dit zag ik vaak in 18zoveel niet eens, laat staan 6 eeuwen ervoor....

Van de plaatselijke adel en uit de streek verlegde zich de focus naar meer Europees grut. Ik werd om de oren geslagen met titels verder weg. En het werd nog erger.

Aan het einde van de dag was ik terug gekomen tot het jaar 170. Van de mensen voor die tijd was geen datum meer bekend, wel namen tot 2 of 3 generatie´s.

Ik zat hondsmoe en totaal verbluft in mijn stoel. Mijn broer had ik inmiddels verwittigd, omdat ik een bekende figuur uit de geschiedenis had kunnen indentificeren als onze voorouder, verbijsterend. Ik had werkelijk kippevel op mijn armen toen ik het las. 

Ik controleerde de hele boel nogmaals om er zeker van te zijn, dat dit waar was, maar ik kon er niks aan doen. Het was zoals het was.

Vanaf mijn voorvader 6 generatie´s terug voerde men mij naar de 2e en 3e eeuw. In het hele zooitje zaten edelen, koningen en keizers, bisschoppen, heiligen. 

In de dagen er na googlede ik enkele namen. Er verscheen dan hele levens met geboortes, huwelijken, veldslagen, minnaressen, politieke intriges, kroningen, sterven.

En verhalen, prachtige verhalen. Over hoe een voormoeder van alles deed wat er toe leidde dat ze heilig werd verklaard. Over de bisschop die een dochter verwekte. 

Een zus van een keizer die verdomde met haar verloofde te trouwen, gevangen werd gezet in een klooster, bevrijd door een barbaar, die ze uitnodigde via een geheime brief met ring. En passant baarde ze hem een zoon en trouwde later alsnog met de vervelende eerder beoogde verloofde. Lekker huwelijk zal dat geweest zijn. Of de koningin die haar koning verliet, omdat ze haar zinnen had gezet op de machtigste koning en daarom trouwde met een andere koning, die ze zelf uitkoos...

Hofmeiers, die het land bestuurden en toen vrolijk zichzelf uitriepen tot koning. 

De namen van al die mensen tuimelden door mijn kop. Vreemde namen zoals Bilithis, Doda of Ehrenfried. Maar ook Blamber of Faustina. Ik dacht aan waar ze vandaan kwamen, verre streken, over heel Europa en zelfs daarbuiten. Volken waar ik nog nooit van gehoord had. Koninkrijken met vreemde namen. 

Ik vroeg me af hoe ze geleefd hadden. Wat voor kleren droegen ze? Wat was hun lievelingskleur, wat aten en dronken ze? Wat voor sporten beoefenden ze? Wat voor sieraden, wat voor behuizing? 

Wat voor talen spraken en lazen ze? Wat voor muziek hoorden ze? 

Al deze mensen, vele generatie´s, gevormd door de omstandigheden, allemaal hebben ze hun genen doorgegeven. Aan mij, mijn broers en zus, onze ouders. Aan mijn neven en nichten. 

Ik ontdekte dat ik in steden ben geweest waar ze hof hielden of in een abdij begraven liggen of gekroond zijn. Heel ontroerend. Het is heel vreemd, maar bij sommige mensen in de stamboom, gewoon of van adel, heb je meteen een klik. Iets trekt je in hen aan, hun naam, hun gezin, hun leven. Je kunt er vaak de vinger niet op leggen, maar je hebt ´iets´ met hen. 

Dank zij een simpele vraag van een vrouw uit Australië kwam er een enorme sliert familie naar boven uit  het verleden. Het duizelde me en ik heb even tijd nodig gehad om het een beetje een plek te geven. Je hebt er niks aan. Ik moet even goed boodschappen doen, de plee poetsen en lief zijn voor mijn schoonfamilie. Maar toch is het een aardig gegeven. En ergens, al wist ik dat al, lijkt het er op dat ik er niet zomaar ben. Net zo min als die geweldige, afschuwelijke(ook die) en heilige voorouders. Daar ben je mooi klaar mee...