De 28e september is de huwelijksdag van mijn ouders. Sterker nog: ook nog van mijn grootouders. Dubbel feest dus vandaag. Ze zijn weliswaar allang overleden, maar dat mag de pret niet drukken.
Tot mijn grote verbazing volg ik daarin de voetstappen van onze oude overbuurvrouw. Een gezellige dame, kasteleinse uit het Limburgse, een beetje verdwaald geraakt in een Brabants dorp en een Brabants café en er nooit meer verdwenen. Haar kleindochter zat bij mij op school en in het koor. Die vertelde me dat ze zondag, met vrijer, dringend verwacht werd voor een feest bij oma, onze overbuurvrouw dus. Het lieve mens was al jaren weduwe, ik geloof 30 jaar zelf of zo, maar nu gingen ze vieren dat ze anders 50 jaar getrouwd was geweest met wijlen haar man. Ze telde gewoon door, alsof er niks gebeurd was. Kijk, dat is de ware spirit. Ik hoorde het toendertijd verbijsterd aan. En vond het ronduit belachelijk in mijn puberbrein. Nu kijk ik er wat genuanceerder naar. Applaus voor die vrouw en bloemen en gebak. Ze had met haar gezin een heerlijke dag en vierde haar huwelijk op fantastische wijze!
Terug naar mijn ouders. Hier zijn ze op de grote dag.
Mijn vader strak in het pak. Hij was ´s morgens bi zijn a.s. schoonvader in de kapperszaak om geknipt en geschoren te worden. Beiden kwamen uit hetzelfde dorp, wat in zijn voordeel sprak. Maar opa testte zijn potentiële schoonzonen. Slaagden ze in zijn ogen, dan werd verkering toegestaan. Hij voegde er aan toe dat er bij hun in het gezin maar één jaar gevrijd werd, dan was het ´trouwen of uit´. Mijn vader gooide bij voorbaat al de kont tegen de krib. ´Maak jij dat uit?´ voegde hij de verwekker van zijn meisje toe. Precies goed, want opa moest juist tegengas, hij wilde pit voor de mannen van zijn dochters. Zeker voor die van zijn oudste dochter. Mijn moeder wilde tijdens de oorlog geen verkering. Veels te onzeker en ze wilde pas in vredestijd trouwen. Toen het jaar bijna om was, fietsen ze naar haar huis. Ze stopten onderweg, want ´mijn vader had iets´, zei hij. ´Ik ook´, zei mijn moeder tegen hem. Halverwege stapten ze af. Hij haalde uit zijn zak een doosje en schoof toen een gouden ring om haar vinger. Zij deed, tot ontsteltenis, hetzelfde bij hem. Ze wisten het niet van elkaar. Mijn vader was een romanticus. Hij verklaarde nooit zijn liefde aan mijn moeder. Het enige wat hij zei was; ´Sommigen zeggen ik hou van Holland, maar ik hou van jou.´ Het lijkt niet veel, maar na 5 jaar van ellende en onderdrukking in de oorlog je meisje boven het geliefde vaderland beminnen? Draag mij maar weg! Vervolgens kwam het moeilijke stuk. Het toestemming vragen aan schoonvader. Dat moest toen nog tot de 27 jaar, anders kon je het vergeten zonder de ouders zegen. Opa draaide er opeens om heen. ´Ik wil haar niet graag missen. Vraag maar aan de vrouw.´ Bij oma was het niet anders. ´Als het nog oorlog was geweest....´ `Het is geen oorlog meer´ was het vinnige antwoord van de ongeduldige vrijer. ´Ik kan haar eigenlijk niet missen.´ probeerde ze nog. Maar ze kon het pleit niet missen, het was maar eenschijnbeweging in dit gevecht. ´Ja, dan doe er maar mee wat je wilt.´ En daar mee was de kous af. Ze trouwden. Mijn moeder was coupeuse en wilde haar eigen bruidsjapon maken. Wit mocht niet van haar moeder, wat zouden de klanten wel zeggen. ´Dat hebben wij allemaal betaald´, nee, dat ging niet. Dus moest het in het lichtblauw. Een blamage, want in die tijd werd de maagdelijkheid nog als een trofee geëerd door witte bruidkleding. Het heeft beide ouders tot aan het eind van hun leven dwars gezeten. Een feest thuis, dat dagen duurde. Tussen de klot(turf) die ze van opa kregen als brandstof voor de kachel. Plus dat mijn moeder haar geld mocht houden 6 weken lang. Normaal moest ze dat afgeven aan haar moeder en kreeg ze een kwartje zondagsgeld per week. Woningnood was hun deel. 8 kinders, waarvan er 5 overbleven. Het waren geen feesttypes, geen fuifnummers. Bescheiden vieringen in huiselijke kring. Met stukjes, liedjes, sketches, waarin absurde humor. Hapje en een drankje. Alleen de zilveren bruiloft vierden ze met heel de familie, buren, vrienden. Het patronaat(de voorloper van dorps- of gemeenschapshuis) werd afgehuurd. Het laatste feest in het ding bij ons dorp, dat werd de dag er op afgebroken. Men heeft, ondanks diverse verzoeken van mijn vader nooit een rekening gestuurd. Wat een meevaller.Mijn moeders ouders waren op dezelfde dag getrouwd. Die vierden op de zilveren bruiloft van mijn ouders ´een beetje mee´ en werden in het zonnetje gezet. Al 55 jaar deelden ze lief en leed. Mijn opa leerde mijn oma kenen op de kermis. Net als mijn ouders trouwens, alleen een ander dorp. Oma, een heel verlegen meid kwam de montfiatte jonge vent tegen en ze vielen voor elkaar. De verkering was al een tijd bezig, maar opa diende in het leger. Hij was gestationeerd in het verre Leeuwarden. Daar pakte hiij het plan op om naar Indië te gaan, als Kniller bij het Koninkljk Nederlands Indisch leger. Spannende verhalen over het exotische verre land, toen nog onze kolonie en misschien wel verhitte fantasiën over halfblote vrouwen daar, zwarte ook nog, zullen hem zeer waarschijnlijk parten hebben gespeeld. Maar de dochter van de keuterboer uit Brabant zat toch ook in zijn hoofd. Hij stuurde haar een telegram en zette haar onder druk. ´Ik wil nu trouwen of ik teken voor Indië.´ Ze koos fluks eieren voor haar geld en ze trouwden. Soms vind ik dat nog jammer, want voor hetzelfde geld was ik in de gordel van smaragd opgegroeid met gamelan, bedienden en als beige jongen met ´s ochtends een sarong aan en ´s middags na het dutje onder de klamboe en mandiën pakkean met jas toetoep en ´s avonds naar de soos met krontjong muziek en een kreteksigaret. Adoe, kasian...Het werd een simpele bruiloft en inwonen ´in de gevel´(het voorhuis) bij haar ouders. Ze kregen 9 kinderen. Mijn opa had later 3 beroepen tegelijk, een zieke vrouw te verzorgen en een paar kinderen, een groot stuk land voor groente en aardappelen en werkte van ´s morgens vroeg tot ´s avonds laat. Een heel geëmancipeerde man, die ´gewoon´ een mantel of b.v. een hoed voor zijn vrouw ging kopen. Tot hilariteit van de verkoopster, paste hij die even, want zijn kop was toch even groot als die van zijn vrouw. Ongetwijfeld heeft ie gekke bekken getrokken in de spiegel en onschuldig geflirt met de verkoopster. Een charmante man, maar dol op zijn vrouwtje. 57 jaar hebben ze vol gemaakt. Dit zijn ze rond hun ´verloving´.
Ik ben zelf met mijn lief de 20e september getrouwd. Veel later in het leven dan mijn ouders en grootouders. Dat kon ook niet anders, want eerst moest er een wet worden aangenomen, die toestond dat 2 mannen konden trouwen met precies dezelfde rechten als man en vrouw(behalve wat betreft kids toen nog) We waren de eerste in heel de wereld, ons klein dappere landje. En ik hou, net als mijn vader, nog meer van mijn man als van dit prachtige vaderland. Het zullen de genen zijn...Wij hebben, dat heb ik effe gegoogled, ons stalen huwelijk gevierd dit jaar. Op naar het koperen! Mijn grootouders zijn al zolang getrouwd vandaag, 95 jaar, daar is geen naam meer voor. Mijn ouders hebben vandaag hun briljanten huwelijk. Nu kan ik met een gerust hart zeggen, dat ze briljant zijn. Maar dat geldt voor ons allen, zonder overdrijving. Geen wonder dat ik met de ogen dicht al weet, dat het een speciale dag is. Want ze mogen dood zijn, maar in mij leven ze nog volop. Dus feliciteer ik ze alle 4 van harte! En wens ze een briljante dag, mezelf en mijn man incluis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten