Op een gewone door de weekse middag stond ik te wachten op de trein. Aangezien ik vlak bij de trap stond, liepen er mensen af en aan. Tegen de gewoonte van de meesten in, wacht ik meestal helemaal voor of helemaal achter op het perron. Het zonnetje scheen en verdeelde, samen met de spoorlijn, de boel in driën. Aan de ene kant ons perron in de schaduw, dan de zonovergoten rails en aan de overkant de andere helft van het station, alweer een perron in de schaduw.
Er klommen twee vrouwen naar boven en posteerden zich naast mij. Daarna nog twee, die daar weer achter wachten. Het stel vlak naast me bestond uit een blonde dame, niet al te groot, met vrolijk ornaje aan. Haar haar was duidelijk voorzien van een niet-natuurlijke kleur. De andere was ietsje groter, een vierkant gezicht met bleke huid, waar de andere gebruind was. Ze sprak met een accent, Oost-Europees en had een bob-kapsel in haar zwarte haar. Ze spraken uitbundig met elkaar. O.a. over een boek, wat de zwarte nog diende te lezen, wat vrij moeilijk was, zei de blonde. Maar het viel wel mee als je het op een bepaalde manier las. Ik dacht nog even dat het met de taal of woorden te maken had, maar dat bleek niet het geval. De zwartharige vrouw sprak goed Nederlands, zij het met een accent. Ze vertelde over Rusland, dus nam ik aan dat het haar vaderland handelde. Als iemand zo dichtbj een gesprek voert is het moeilijk om het te negeren. De dames keuvelden rustig verder, het was een geanimeerd gesprek. Ze hadden het over hun vak blijkbaar. En ik hoorde de term ´balsemen´ vallen. `Jij hebt hem toch gezien? In het echt?´ vroeg de blondine. ´Ja´, was het antwoord. ´Maar het was of hij het niet was. Lenin is goed geprepareerd, maar de handen....ik weet niet. Hij zat er niet meer in.´ Wat haar vriendin deed lachen. ´Het is pas een paar jaar geleden opnieuw gedaan.He el goed gedaan, maar ik miste iets...´ Er klonk iets van teleurstelling in haar stem. ´Erg machtig indertijd. Gek dat ze hem willen blijven balsemen. Hij was maar klein, weet je.´
Op dat moment kon ik me weer niet inhouden. Totaal ongehinderd mengde ik me in het gesprek. ´Dat zijn zulke mannen vaak´, zei ik. ´Het lijkt wel of ze iets moeten compenseren.´
De dames lachten. ´Dat weet ik wel zeker´, zei de blondine. ´Ze zijn allemaal hetzelfde, kijk maar naar Napoleon.´ ´Klopt, zie ik. En Berlusconi.´ ´Precies en Sarkozy en ga maar door...´
´Ik snap alleen niet dat iemand als Berlusconi gelooft dat zijn bunga bunga-meisjes echt op hem verliefd worden...´
´Dat doen ze ook niet´ ,zei de zwarte dame. ´Ze gaan voor het geld, dat is alles´, ketste de blonde vrouw.
´Maar dat doen ze wel heel knap!´
´Tja, tot er weer iemand voorbij komt met nog meer macht. Of een nog dikkere portemonnee. Het lijkt wel een beetje op sommige voetbalvrouwen.´ mijmerde ik verder.
´Mannen zijn ijdel. En die vrouwen maken er handig gebruik van of misbruik, het is maar hoe je het wil zien. Al zo oud als de wereld. Napolean, Mussolini, noem maar op.´
Ze knikten en giebelden wat, als twee jonge meiden. Ze lieten hun vrolijkheid niet aantasten. ´Alleen hun vrouwen worden echt op hun verliefd.´
´Ja, maar ik vrees dat die na jaren toch afhaken. Als ze zich helemaal belachelijk hebben gemaakt.´
´Precies, kijk naar een Berlusconi, tanden gebleekt, huid gebruind, haren geverfd, alles opgemaakt, zelfs op tv lijkt het een wassen beeld dat nog beweegt...´
´Die hoeven ze niet meer te balsemen, die zit tjokvol botox. Geen eer meer aan te behalen´ lachten de dames. En toen was de trein er. We stapten in met een glimlach.
Vandaag sudderden de kleine mannen nog even door in mijn hoofd. Ik deed een onderzoekje. Op Google keek ik naar dictators en subversieve politieke leiders. Kim Yung Un, Sarkozy(met hakjes onder de schoenen), Berlusconi(met makeup), de Iraanse president(kan net over het spreekgestoelte kijken), Hugo Chavez(ook niet de allergrootste), Napoleon(onringd met goud en keizerskroon), Il Duce(de enorme gebouwen liet verrijzen), Hitler(twijfelgeval), keizer Hailee Selassie van Ethiopiê(steevast vertoonde die zich met een leeuw aan zijn zijde), Hirohito(hoewel niet buitenmatig klein naast zijn landgenoten) en ga zo maar door. Robert Mugabe, de leider in Zimbabwe. Poetin, ook beetje onder de maat gebleven, qua centimeters.
De een brult en bralt, de ander omringt zich met jonge, mooie vrouwen of met gevaarlijke dieren. De ander gaat op afstand staan, hoog boven de mensen, met een balustrade en laat enorme bataljons wapentuig paraderen en zet een blaffende omroepster voor de camera om zijn geluid te laten horen. Of tonen heldhaftig of ´zeer mannelijk´ gedrag. Waarom zou dat nodig zijn, vraag je je onwillekeurig af. En de meesten van hen doen er alles aan om na hun dood nog voort te leven. Ach, goeie wijn behoeft geen krans, zeiden we vroeger al. Wie waard is herinnerd te worden, hoeft de ander geen mes op de keel te zetten of de boel op te blijven kalefateren. Dat doen bewonderaars vanzelf wel..
Toch een vreemd iets, een raar trekje van die mannen. Ze zitten van nature al onder het maaiveld, letterlijk dan(figuurlijk vaak ook) en toch doen ze er alles aan om er boven uit te komen. Terwijl bijna standaard degene die er boven uitsteekt de kop afgehakt krijgt, meestal op bevel van het mannetje...aan de top.
Het kan toch niet zijn, dat alle kleine mannen als tirannen door het leven gaan, hun frustratie botvierend op hun omgeving en medemens, dacht ik. En dacht aan andere kleine mannen, van een ander kaliber. En ze zijn er, de hemel zij dank! Wat dacht u van Jamie Collum, jazz-zanger, verder Prince, toch ook geen kleintje, figuurlijk dan, Sir Charles Chaplin, grote komiek en Danny de Vito, acteur in komische rollen. En dichter bij huis: Roel van Velzen, buitengewoon muzikaal, humoristisch en uiterst aantrekkelijke man. En om het rijtje af te maken nog maar een soort universele heilige: Mahatma Gandhi. Klein van stuk, maar een grote ziel. Die hoefde niet gebalsemd, maar kon na de crematie ´gewoon´ uitgestrooid in de Ganges, zonder bang te hoeven zijn dat zijn naam niet voor altijd in ons verankerd ligt als voorbeeld van vredelievendheid, rechtvaardigheid en ja, grote ziel. Die mannetjes zijn door hun aanwezigheid al balsem op mijn ziel. En die van vele anderen.
Misschien was ie wel zo groot, omdat ie niet bang was om klein te zijn...
Er klommen twee vrouwen naar boven en posteerden zich naast mij. Daarna nog twee, die daar weer achter wachten. Het stel vlak naast me bestond uit een blonde dame, niet al te groot, met vrolijk ornaje aan. Haar haar was duidelijk voorzien van een niet-natuurlijke kleur. De andere was ietsje groter, een vierkant gezicht met bleke huid, waar de andere gebruind was. Ze sprak met een accent, Oost-Europees en had een bob-kapsel in haar zwarte haar. Ze spraken uitbundig met elkaar. O.a. over een boek, wat de zwarte nog diende te lezen, wat vrij moeilijk was, zei de blonde. Maar het viel wel mee als je het op een bepaalde manier las. Ik dacht nog even dat het met de taal of woorden te maken had, maar dat bleek niet het geval. De zwartharige vrouw sprak goed Nederlands, zij het met een accent. Ze vertelde over Rusland, dus nam ik aan dat het haar vaderland handelde. Als iemand zo dichtbj een gesprek voert is het moeilijk om het te negeren. De dames keuvelden rustig verder, het was een geanimeerd gesprek. Ze hadden het over hun vak blijkbaar. En ik hoorde de term ´balsemen´ vallen. `Jij hebt hem toch gezien? In het echt?´ vroeg de blondine. ´Ja´, was het antwoord. ´Maar het was of hij het niet was. Lenin is goed geprepareerd, maar de handen....ik weet niet. Hij zat er niet meer in.´ Wat haar vriendin deed lachen. ´Het is pas een paar jaar geleden opnieuw gedaan.He el goed gedaan, maar ik miste iets...´ Er klonk iets van teleurstelling in haar stem. ´Erg machtig indertijd. Gek dat ze hem willen blijven balsemen. Hij was maar klein, weet je.´
Op dat moment kon ik me weer niet inhouden. Totaal ongehinderd mengde ik me in het gesprek. ´Dat zijn zulke mannen vaak´, zei ik. ´Het lijkt wel of ze iets moeten compenseren.´
De dames lachten. ´Dat weet ik wel zeker´, zei de blondine. ´Ze zijn allemaal hetzelfde, kijk maar naar Napoleon.´ ´Klopt, zie ik. En Berlusconi.´ ´Precies en Sarkozy en ga maar door...´
´Ik snap alleen niet dat iemand als Berlusconi gelooft dat zijn bunga bunga-meisjes echt op hem verliefd worden...´
´Dat doen ze ook niet´ ,zei de zwarte dame. ´Ze gaan voor het geld, dat is alles´, ketste de blonde vrouw.
´Maar dat doen ze wel heel knap!´
´Tja, tot er weer iemand voorbij komt met nog meer macht. Of een nog dikkere portemonnee. Het lijkt wel een beetje op sommige voetbalvrouwen.´ mijmerde ik verder.
´Mannen zijn ijdel. En die vrouwen maken er handig gebruik van of misbruik, het is maar hoe je het wil zien. Al zo oud als de wereld. Napolean, Mussolini, noem maar op.´
Ze knikten en giebelden wat, als twee jonge meiden. Ze lieten hun vrolijkheid niet aantasten. ´Alleen hun vrouwen worden echt op hun verliefd.´
´Ja, maar ik vrees dat die na jaren toch afhaken. Als ze zich helemaal belachelijk hebben gemaakt.´
´Precies, kijk naar een Berlusconi, tanden gebleekt, huid gebruind, haren geverfd, alles opgemaakt, zelfs op tv lijkt het een wassen beeld dat nog beweegt...´
´Die hoeven ze niet meer te balsemen, die zit tjokvol botox. Geen eer meer aan te behalen´ lachten de dames. En toen was de trein er. We stapten in met een glimlach.
Vandaag sudderden de kleine mannen nog even door in mijn hoofd. Ik deed een onderzoekje. Op Google keek ik naar dictators en subversieve politieke leiders. Kim Yung Un, Sarkozy(met hakjes onder de schoenen), Berlusconi(met makeup), de Iraanse president(kan net over het spreekgestoelte kijken), Hugo Chavez(ook niet de allergrootste), Napoleon(onringd met goud en keizerskroon), Il Duce(de enorme gebouwen liet verrijzen), Hitler(twijfelgeval), keizer Hailee Selassie van Ethiopiê(steevast vertoonde die zich met een leeuw aan zijn zijde), Hirohito(hoewel niet buitenmatig klein naast zijn landgenoten) en ga zo maar door. Robert Mugabe, de leider in Zimbabwe. Poetin, ook beetje onder de maat gebleven, qua centimeters.
De een brult en bralt, de ander omringt zich met jonge, mooie vrouwen of met gevaarlijke dieren. De ander gaat op afstand staan, hoog boven de mensen, met een balustrade en laat enorme bataljons wapentuig paraderen en zet een blaffende omroepster voor de camera om zijn geluid te laten horen. Of tonen heldhaftig of ´zeer mannelijk´ gedrag. Waarom zou dat nodig zijn, vraag je je onwillekeurig af. En de meesten van hen doen er alles aan om na hun dood nog voort te leven. Ach, goeie wijn behoeft geen krans, zeiden we vroeger al. Wie waard is herinnerd te worden, hoeft de ander geen mes op de keel te zetten of de boel op te blijven kalefateren. Dat doen bewonderaars vanzelf wel..
Toch een vreemd iets, een raar trekje van die mannen. Ze zitten van nature al onder het maaiveld, letterlijk dan(figuurlijk vaak ook) en toch doen ze er alles aan om er boven uit te komen. Terwijl bijna standaard degene die er boven uitsteekt de kop afgehakt krijgt, meestal op bevel van het mannetje...aan de top.
Het kan toch niet zijn, dat alle kleine mannen als tirannen door het leven gaan, hun frustratie botvierend op hun omgeving en medemens, dacht ik. En dacht aan andere kleine mannen, van een ander kaliber. En ze zijn er, de hemel zij dank! Wat dacht u van Jamie Collum, jazz-zanger, verder Prince, toch ook geen kleintje, figuurlijk dan, Sir Charles Chaplin, grote komiek en Danny de Vito, acteur in komische rollen. En dichter bij huis: Roel van Velzen, buitengewoon muzikaal, humoristisch en uiterst aantrekkelijke man. En om het rijtje af te maken nog maar een soort universele heilige: Mahatma Gandhi. Klein van stuk, maar een grote ziel. Die hoefde niet gebalsemd, maar kon na de crematie ´gewoon´ uitgestrooid in de Ganges, zonder bang te hoeven zijn dat zijn naam niet voor altijd in ons verankerd ligt als voorbeeld van vredelievendheid, rechtvaardigheid en ja, grote ziel. Die mannetjes zijn door hun aanwezigheid al balsem op mijn ziel. En die van vele anderen.
Misschien was ie wel zo groot, omdat ie niet bang was om klein te zijn...
Helemaal eens met je gedachtegang!
BeantwoordenVerwijderenZij die het waard zijn herdacht of herinnert te worden hebben geen poespas nodig.
Daden zeggen meer dan uiterlijkheden.
En je kunt idd te ver gaan in je pimp-my-body gedrag zoals Berlusconi. Gadverdamme, wat een engerd is dat. Nee die meiden gaan puur voor het geld want zo'n creep daar kun je ook voor naar de dierentuin ;-)
Weer genoten!!