Perfect life

Terwijl ik wat anders aan het doen was, bekeek ik een kookprogramma. Na een Finse kokkin verscheen een Australiër. Erg blond, lichtblauw shirt, borsthaar, tandpasta-smile. Het shirt had dezelfde kleur als de keukenmuur. Tussen het koken door zag ik opeens hoe hij zijn dochertje naar bed bracht, de golven van de zee daar, zijn gezin aan het eten in een serre. De tropische planten waren keurig afgestoft en leken bijna naar binnen te kijken. Al die tijd had ik nauwelijks gelet op het kookproces. Wat toch eigenlijk de bedoeling diende te zijn. Het Australische accent leidde ook enorm af. De man gedroeg zich zo perfect, dat hij bijna niet meer hetero leek.
Mijn gedachten dreven verder af. Ik stelde me voor dat ik in zo'n 'geweldig' leven zat. Hoe zou mijn keuken er dan uit zin? In gedachten zag ik de Amerikaanse koelkast. Een ingebouwde computer. En een crush ice vak. Dan de kookplaat met tiptoetsen regelbare warmte. In een andere enorme wand de magnetron, de stoomoven, de heteluchtoven. Aan het kookeiland de dubbele gootstenen. Een afvalafvoertje. En de onmisbare Quoker, waar je in een wip je fikken kunt verbranden voor je erg in hebt. Een supersonische \espressomachine met inwendige melkschuimer. De kastjes gaan licht open door aanraking van mijn vingertoppen. De laden glijden zoetjes en zonder piepen over de geweldige lagers. De ovens zijn zelfreinigend. De vuilnisbak zit handig weggewerkt. Aan één zijde van het kookeiland kunnen mensen plaatsnemen op glimmende gladde barkrukken. En zo mijn kookkunsten gadeslaan. Het licht is blauwig en de enorme ramen die uitkijken op de patio zijn voorzien van zelfdenkende zonwering. Ik kijk 's rond in mijn high tech keuken. Alles glimt zacht. Toch mis ik iets. Maar wat in godsnaam? O ja, geen hondenmand. En waar zijn mijn theedoek en handdoek? Mijn pollepels? Hmmm. Het marmeren blad is we mooi. +

O ja, waar is de kleur? Alles is mat metaalachtig. Ik durf bijna nergens aan te komen. Meteen vingers er op. En dan ben ik niet eens begonnen met koken of snijden, met marineren. Die crushed ice is aardig, maar niks voor mij. Ik zet mijn longdrink op lage temperatuur in een 'normale' koelkast of gewoon, in de kelder. Hier moet ik om de ingrediënten samen neer te zetten op mijn werkblad, hele kilometers maken. Door dat verdomde blauwe licht lijkt het wel blits, maar ik heb liever fatsoenlijke lampjes waar ik snij. En mijn plankjes tegen de muur, de foto's van mijn vrienden, de koektrommeltjes. En onze Franse kast met ruitjes er in. Hij is weliswaar scheef. De rechterla piept. Maar ik hou zo van het uitschuifbare broodplankje. En de geur van het hout. Ik ben gehecht aan het geruite gordijntje, het lullig smalle stukje waar ik de afwas opstapel. Die ik dan later met de hand afwas.
Ik kijk nog s rond in de perfecte keuken. Het is niks. Net een laboratorium waar de boel afgemeten in de koele pan of de iets te gelikte oven wordt gemikt en precies, op de seconde af klaar dient te zijn. Ik wil gwoon 5x prikken in de groente of aardappelen. En ik ben nog steeds blij dat ik sinds ruim een jaar geen wasem tegen het keukenraam heb, omdat we nieuwe dubbele ramen hebben. Ik wil het geel zien tegen de muren, mijn gezellig gekleurde handdoek op de verwarming. De afgekloven hondenmand waar onze hondjes liggen, als ze niet achter mijn hakken op de tegels liggen. Gewoon waar ze  zich senang voelen. En waar ik met veel plezier ons eten klaar maak. Want daar ben ik nog altijd thuis. Niet in dit cleane gedoe in mijn hoofd.
Ik open mijn ogen. De volgende kok is inmiddels mij aan het verleiden. Hij loopt door México-stad. Alles is kleurig. De mannen rijden door de stad met enorme hoeden op hun paard. De schoenenpoetsers doen hun werk. En de straatkraampjes waar je heerlijk eten koopt ook. In een vaal-geel maísblad krijgen ze een bruinig prutje aangereikt. De kokkin, die met haar hele handel zit, weet waar ze mee bezig is. Alles hapt heerlijk weg en ik kan het bijna ruiken. Daarna zien we een enorme cactusplantage, ook voor het eten! En een felgekleurde restaurant waar ze mescal drinken. Ach, hier hou ik van. Mensen die gewoon op weg klooien met eten. En dan slenterend opeten en ondertussen genieten van de geluiden, de kleurtjes, de mensen die er lopen of zitten.
Ik laat de 'perfecte' keuken en het 'perfecte' leven voor wat het is. Weg met dat enge eet-lab, lang leve de oma-keuken en de straatventers overal ter wereld, van Mexico tot Indonesië, van Italië voor het ijs tot kastanjes in Parijs. . Daar word ik blij van, daar krijg ik inspiratie van. Lekker rommelen en uitproberen.