Historisch

Een lied geschreven. Hoe moeilijk kan het zijn? Tja, als je aan 17 miljoen mensen vraagt om iets op paier te zetten, een lied te maken dat je kunt zingen als één stem op een dag dat ons staatshoofd er mee op houdt en de volgende aantreedt, dan kun je van alles verwachten. Uiteindelijk komt er een koningslied naar voren. Een hele hoop artiesten en BN-ers hebben het ingezongen. Dan komt het naar buiten. 
De kritiek is niet mals. Het is een illusie dat alle inwoners van dit land zich en masse achter welk lied dan ook zullen scharen. Maar ja, de inzet was dat iedereen zich er in terug kan herkennen en zich door voelt vertegenwoordigt. Een vrijwel onmogelijke zaak. 
De maker van dit moois is een gerenommeerde vakman. Hij heeft vele hits geproduceerd, waarvan veel ook gezongen zijn door een alom gevierd zanger. Dat kan wel eens gevaarlijk zijn. Voor je het weet, maakt het idee van je meester, dat je onfeilbaar bent en sukses verzekerd is...
Ik heb op mijn gemak het clipje van het lied tot mijn genomen. De tekst, de muziek en het geheel. En ik moet zeggen dat het nogal apart was. Een grote verbijstering voelde ik. En ongeloof. En onrust.
Ik vond het bar slecht. 
De kritiek werd overal geuit. Luidkeels. Soms speels, soms aarzelend, maar meestal met on-nedederlands vuur en ronduit respectloos. Ik bedacht dat iedereen wel eens zijn dag niet kan hebben. Maar dit ging verder. 
En inmiddels heeft de maker van het lied het terug getrokken. Hij kon moeilijk iets anders. Afgekeurd door het volk. Geschoffeerd door een deel ervan met afschuwelijke dingen en door afgrijselijk taalgebruik ook nog. Kan het erger? 
Ik zag de gezichten van de artiesten en BNérs die het lied zongen. Was er nou niemand die dacht ´hé wacht even, wat heb ik hier nou voor materiaal?´ Of werden ze verblind door ambitie en wilden ze soms een graantje meepikken door zich in de picture te zetten op dit historisch moment? Zou dat kunnen dat ze hun egootje iets te ver op lieten spelen? Het zijn en blijven toch vakmensen allemaal. Nou ja, allemaal..bijna allemaal. 
Nu duiken er allerlei alternatieven. We zien de terriër Droes Roelvink. Na jaren van niet optreden, als karikatuur opgedoken in de pers van zichzelf, heeft ie nog steeds niet door ´dat men hem niet mot´. Dan is er een lied van Paul van Vliet, maar dat schijnt meer over Máxima te gaan dan over iets anders. Leuk, maar niet handig als je wilt onderstrepen  dat er ´maar één koning is in dit land en dat is WA´ en zou zijn er nog meer alternatieven. Het ene lied is te simpel, te alternatief, zoals van 2 Utrechtse studenten, te vrolijk of te zwaar. 
En dan zien we, als afornding nog even meneer Bolland, die verlekkert uitroept, dat het toch wel spannend gaat worden. Want wie gaat er winnen? Het inhuldigingscommitee wil koste wat kost met een hele meute voor het balkon van het Paleis op de Dam staan en voor het tv-scherm, waar we als één volk met één stem eenduidig onze nieuwe koning toezingen. En daarna, o ja, nog even een leuk de tango dansen. Als cadeau voor Máxima. De vrouw van de koning die verstandig genoeg is om haar vader en familie buiten het zicht te houden en zo allerlei vervelende kwestie´s opnieuw op te rakelen. Al zou dat wel eens ingefluisterd kunnen zijn door raadgevers, wie zal het zeggen.
Je zou bijna vergeten dat een groot deel van ons volk keihard aan het werk is, om het hoofd boven water te houden en de hypotheek van hun te dure huis op te hoesten. Of om te solliciteren en zo het recht op een karige uitkering te behouden en ondertussen maar Hema-tompoezen gaat halen of zelf in elkaar te knutselen. En dan heb ik het nog niet over de aanhangers van een republiek, die de erfelijk verkregen titel van de vorst met alle privileges, crisis of niet, onzin vinden en het ook niet eens zijn met de hoogte van de beloning. Een koning die in het eerste interview net voor de troon zelf aangeeft dat het doorknippen van lintjes ook een heel diepzinnig iets kan zijn. Zijn verstandige vrouw zit er lachend bij. 
Twee honderd jaar duurt dit ´sprookje´ nu. Eigenlijk best wel lang al. Als ze nou opschieten met dat lied, dan kan ik voor mijn pc oefenen, terwijl ik ondertussen mijn tangopassen oefen. En dan snel naar de bakker voor het gebak. Wat een feest...

Toch fijn dat nu duidelijk wordt dat de B.V. Nederland geen georganiseerd volgend hitje van welke zanger dan ook is, geen X-factor voor gevorderden is, geen dansles voor alle leeftijden. Iedere Nederlander kan zelf wel bepalen, welke muziek ze mooi vinden, of ze de polka, chachacha, wals of horlepiep willen dansen(ook al vind een ander dat niet sexy) en of ze gezamenlijk ademloos een nieuwe koning willen toezingen. Die mag nog laten zien wat ie in zijn mars heeft aan ons. Dus niet op voorhand al helemaal lyrisch worden.
Gewoon broodnuchter kijken en pas daarna applaus. Eindelijk zijn we door de werkelijkheid ingehaald. En in dat proces doen velen wat we het beste doen: lekker zeiken in de polder en wijzen naar de ander, die zijn kop boven het tulpenveld durft uit te steken, zonder ook maar een moment naar onszelf te kijken. En naar de zorgvuldig bewaarde middelmatigheid, de krenterigheid en het doe maar gewoon syndroom, wat in de polder welig tiert. Ach, we blijven onszelf. Misschien dat Beatrix het daarom zo lang heeft volgehouden. En wij met haar en haar familie....gewoon, dag na dag.