Moeten het mannen met baarden zijn?

Het werd de hoogste tijd om wat nieuws aan te schaffen. Ik had peinzend voor de kast gestaan en de inhoud bekeken. Weliswaar een hele stapel en aan de meeste was ik gehecht, maar nu diende die aangevuld. Ik sprong op mijn stalen ros en stuurde fluks stadwaarts. Aangekomen stalde ik mijn fiets en liep, gewapend met tas, richting de goeie winkels. Het complex strekte zich groot uit voor me en je kon zien dat er zorg en aandacht besteed was aan de vormgeving. Maar dat kon me allemaal niet zo boeien. Ik passeerde de ingang. liep enkele kinderattracties voorbij  en spoedde me naar de hoek, waar ik hoopte het snelst te kunnen slagen.
Op de hoek zag ik een aardige winkel. Ik stapte naar binnen. Op mijn gemak neusde ik wat rond. Her en der lagen stapels kleding. Hele tafels vol met aanbiedingen, jeans, vesten, jasjes. Ze konden me niet bekoren en ik zocht die ook niet. Allengs vond ik wat ik wel wilde en ik nam enkele T-shirts mee naar de paskamer. Eentje ervan stak boven de rest uit, die was zeker 3 zo groot. Heerlijk, want het geklooi in de kleine pashokjes, waarbij ieder mens behoorlijk begint te transpireren en met een rood hoofd in de spiegel kijkt, het houdt niet over. Ik stapte er uit bekeek mezelf in de wat grote passpiegel. Het licht was niet optimaal. De omgeving was vrij donker, bruin, donkere vloerbedekkng, zwarte plafonds. Een jongeman verscheen en informeerde vriendelijk 'of hij paste'. Ja, zeker. Ik draaide, alsof dat iets uitmaakte. Hij bekeek het tafereel glimlachend. Even later herhaalde deze scene zich. Ik wees dat kledingstuk af. Veels te dikke stof. Ik dacht aan mijn werkomgeving en wat ik daar uitspookte. Dun, soepel vallend, niet knellend en vooral ruim, zodat ik mijn armen kon strekken, me bewegen op trap en in allerlei standen, zonder meteen het gevoel te hebben in een Arabische woestijn te lopen. Dat vertelde ik de verkoper ook. Hij zocht vrolijk mee naar alternatieven. Het viel me op dat ie een baard had. Een kop met donker krulhaar, open ogen en een volle baard. Zijn collega, die weinig te doen had, bekeek van een afstand, waar we mee bezig waren. Hij had vrij sluik blond haar en een snor, geen baard. Ik moest denken aan een Amsterdamse kapsalon, speciaal voor heren. Aangezien daar de gehele mannelijke bevolking van tussen de 20 en 35 of wat daar voor door wilde gaan met een baard liep, heel erg in, hadden de mannen en vrouwen in die salon zich gespecialiseerd in snorren, baarden, goaties en alle maten en vormen. Het kunstig vormgeven door middel van knippen, trimmen en scheren in een erg sfeervolle omgeving had geleid tot een goeie en winstgevende business. Mij deed het denken aan een soort Wild west tafereel. Iets uit de Lucky Luke strips van mijn jeugd of de wat rauwere types uit Westerns, type desperado's, die smerig rondwaarden op hun paarden, banken beroofden en tussendoor zich lam dronken in een saloon, waar opgedirkte dames van plezier hen eerst vermaakten met de cancan-dansen en later privé in wat groezelige bovenkamers met gietijzeren bedden en lampetkannen. Ik ben nooit zo gevallen op de mannen met deze baarden, ook niet de gesoigneerde die me deden denken aan de laatste Tsaar van Rusland, zijn neef de koning van Engeland of aan Dokter Freud in Wenen. Toch ben ik ze tegengekomen en vielen ze soms wel op mij. Mijn baard in de boetiek sleepte wat extra T-shirts naar mij, die ik braaf aantrok. Uiteindelijk verliet ik het pand met een paar, hem hartelijk bedankend voor de genomen moeite. Aan de overkant vond ik een andere zaak, waar ik wel van alles vond. Eerst werd ik bijna bij mijn lurven gepakt door een vrouw. Ze sprak Duits. Op zich geen bezwaar, maar het was een raar accent. Ik deed vrij laconiek tegen haar. En al gauw maakte ik haar, want ook zij zocht voor mij, duidelijk wat ik voor ogen had, welke kleur en soort. Ze bekeek me opeens met andere ogen, probeerde nog wat en ik keek in de rekken een stukje verderop. Haar interesse bekoelde al snel en ze ging zich al ras bemoeien met een andere klant helemaal aan het andere eind van de zaak. Toch slaagde ik hier en bepakt en bezakt met een fiks aantal tassen wandelde ik richting uitgang. Onderweg besloot ik, dat een lekkere cappuccino er nu wel in ging. Foei, wat kan een mens moe worden van dat gewinkel. Ik bestelde er een en nam er wat lekkers bij. Net toen ik naar een hoek gelopen was, die er heerlijk rustig uit zag, voegde er zich een moeder en dochter met klein kind bij me, één tafeltje van mij af. Van de 83 tafels die nog vrij waren hadden ze net die gekozen. Het kind dreinde niet, maar begon hartverscheurend te bleren. Waarop ik mijn boeltje oppakte en een ander hoekje nam. Tevreden lurkte ik aan de heerlijke koffie en tevreden fietste ik huiswaarts met mijn 'buit'.
Ik moest er vandaag aan denken toen ik stond te strijken. En ook aan de baardige en aardige mannen, die een rol gespeeld hadden in mijn leven. Ik geloof dat het Freud zelf was, die ooit gezegd heeft, dat juist die mannen die gezichtsbeharing etaleren, iets te verbergen hebben onbewust. En verdomd, ik geloof dat ie gelijk had. Bovendien prikt het nogal. T-shirts of niet, een iets gladder type heeft de voorkeur. Letterlijk dan. Aan de andere kant: Sinterklaas heeft een lange baard, de Kerstman ook. Kijk Prins Bernhard, tja...En Osama Bin Laden, Saddam Hoessein, Karadic toen ie gearresteerd werd. Daar zou ik nog geen zakdoek van kopen. Khomeini, allerlei moslims, Amish, KKK-aanhangers, Hill Billy mannen, rockers en meer van die types. Soms zijn stoppeltjes wel leuk. Zoals bij Arie Boomsma, Brad Pitt of andere smakelijke types. En bij mezelf op een vrije dag. Al moet ik zeggen dat het vaak gemakszucht is. En minder aantrekkelijk sinds mijn baard grijs is of wit of gemêleerd. Maar ja, gelukkig verkoop ik geen kleding. Zelfs geen columns, want deze is ook weer geheel gratis. Met stoppeltjes, maar dat ziet geen mens. Ik heb dus, weinig te verbergen (maar dat wisten jullie al)