Normaal doen

In het bushokje zat ik lekker in een hoekje. Onze hond en ik bleven ook nog ´s droog, want het miezerde.
Een jongen kwam erbij. ´Hoi´ zei hij vriendelijk. Hij droeg een rood pertje met een flinke klep schuin op zijn hoofd. Er staken aan alle kanten plukken haar uit, ongetwijfeld zorgvuldig in model gehouden door gel of andere producten. Een zwart glimmende trainingsbroek met fel-groen streep aan de zijkant en een paar handschoenen zonder vingers. De hond zocht contact. De jongen aaide hem enthousiast. ´Hij ruikt mijn hond´, vertelde hij. ´Zou eens goed kunnen´ zei ik. Hij hield een blackberry in zijn hand. Er schalde muziek uit of wat er voor door moest gaan. Ik vroeg wie het was die daar ´zong´. Of het misschien Ali B. kon zijn. ´Nee-hee´ was het antwoord en er klonk meewarigheid door om de ´onwetende oude man´. ´Zijn broer.´ Nooit geweten dat Ali B. een broer had, maar het zal wel, noch dat die ook in de muziek zat. ´Maar het is wel rappen...dit?´ De jongen beaamde het. Toch nog iets goed...ging er door mijn hoofd. Ik keek ondertussen naar zijn kekke outfit, vooral de schoenen. Gympen zoals wij die vroeger droegen, maar dan met een ruitjespatroon er op. 
Er kwam een meisje op een fiets voorbij. ´Heej, homo´ schreeuwde ze naar hem. ´Ha hoer!´ riep hij vrolijk terug. Ze fietste lachend door en hij prutste geamuseerd met zijn apps op de blackberry. Na 2 minuten passeerde een wat stevige jongen. Ook zijn stem schalde door de dorpsstilte. ´Hee, doe toch normaal´ riep mijn tijdelijke buurman hem na. Ik was flabberguested. Homo en hoer als vriendelijke of charmante groet naar elkaar. En dan niet mogen schreeuwen over straat. Zei ik al dat ik me oud voelde? Heel oud...
Ik probeerde mijn hond zo nonchalant mogelijk te aaien. En deed er het zwijgen toe. Zo probeert een middelbare man die wat in de war is, de boel te verwerken. In stilte, met schijnbare nonchalance. Alsof het hem niets uitmaakt. Maar dat is niet zo. Geloof ik...ik snap het nog niet.En ik weet niet of het ooit komt. Dan weet u het vast, als u me bij de bushalte ziet met een heel blije geknuffelde hond. Tip: laat me maar. Dat zal het beste zijn. Het is mijn uiterste poging om normaal te doen. Al weet ik even niet wat dat is...normaal...