Deze week verveelde ik me. Het verbaasde me... Ik zat in de huiskamer en keek rond. Ik voelde me een dreinerig kind van 5. Het weer verveelde me. Mijn koffiemok verveelde me. Onze hond verveelde me. Mijn lijf verveelde me. Het boek voor mijn neus verveelde me, de schrijver vond ik onuitstaanbaar en zijn verhalen stom. Toen sloot ik mijn ogen en zuchtte diep. Ik liet de verveling bezit van me nemen. Vanuit een hoek in me verspreidde die zich over het geheel als een olievlek. De verveling vervlakte, verdunde. Het liep helemaal uit, naar alle kanten en het leek of hij verdampte en wegdreef als een gaswolk. Ik bleef verbaasd achter met een ´leeg´ gevoel.
Welgemoed stapte ik de keuken in en zette de ketel op. Even later genoot ik van dampende koffie en de warme mok tussen mijn handen. Het leven is goed, dacht ik. Ik voelde het warme vocht door mijn lijf gaan en de heerlijke temperatuur bracht het opnieuw tot leven...Ik pakte het boek ter hand dat daar lag en begon te lezen. Het eerste verhaaltje ging over het wonderlijke wat naar boven komt, wanneer je de boel de boel laat en dat wat je beleeft ´het stuur in handen geeft´. Ik glimlachte! De verveling had me goed geholpen. En niks is toeval in het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten