Uit de voeten

De regen sloop dichterbij
ze tikte zacht op het dakraam
als een schuchter meisje
dat toegang zocht

Het portglas stond leeg
op de rand van het bed
en keek leeg en verongelijkt

De sloffen schots en scheef
als giebelende meisjes
onderbroken in hun spel
ruw en plots
nu bewegingsloos

De regen sloeg inmiddels
op het dakraam
als een middelbare vrouw
die ontdekt dat haar man
toch thuis gekomen
dronken en veel te laat

Het dekbed deed
wat het hoorde te doen
zoals altijd dekte het toe
met liefde, met warmte
met onophoudelijke trouw

De regen was gestopt
abrupt en onverwacht
ze legde zich neer
bij het onvermijdelijke

Ik voelde
hoe in mijn hoofd
de nevel optrok
de nacht zich uit de voeten maakte
plaats maakte voor de dag
Mijn ogen waren nog gesloten
maar ik zag het door mijn leden
en door het dekbed heen
Ik hield de nevel vast
nog even, aan één puntje
maar ze rukte zich los
lachend in zichzelf
Alleen het dekbed restte me
troostend met al haar warmte

Ik verlangde naar de winter
wit en koud, genadeloos
en na de buik van het dekbed
ook naar haar zoete borst

Het was te vroeg
en ook te laat
het was te schots
en ook te scheef
te leeg en toch te vol
Te giebelend en te kwaad
te warm en toch te koud