Dag 9 Small

Gister had ik even geen inspiratie. Iets kleins...eh...
Vandaag maar ingehaald. Ik kwam mijn oude ring tegen.Ik heb een soort liefde/haatverhouding met ringen. Geen  hekel aan, maar het werkt niet zo bij mij. Aan de ene kant komt dat mooi uit, omdat ik vrijwel altijd beroepen uitgeoefend heb waarbij het dragen van ringen (en soms andere sieraden) gewoon minder handig is. Of ronduit vervelend. Bovendien verandert mijn hand om de haverklap, al naar gelang het seizoen. Dikker, ietsje dunner enz. De ene keer knelt een ring, soms zo erg, dat je vreest voor je bloedsomloop. De andere keer valt ie gemakkelijk van je vinger, wat natuurlijk ook niet de bedoeling is. Ik ben één keer getuige geweest toen bij een lief iemand de trouwring verwijdert moest worden met geweld. Leidend aan een slopende ziekte en door de medicijnen, knelde de trouwring de boel af. De vinger werd blauw, de drager benauwd en toen is, met behulp van een ijzerzaagje, het ding verwijderd. Zowel de drager als diens partner moesten huilen, want de ziekte was terminaal en dan is zo'n daad bijna symbolisch, hoe nodig ook...
Mijn kleinnood kwam ik tegen ver van huis. Na een uitputtende periode, waarin ik mezelf aardig kwijt was geraakt, kon ik weer opgelucht adem halen. Door een toevallig gesprek kwam er een idee naar boven en voor ik het wist, verdween ik, samen met een collega richting Mexico.
We reisden rond daar, een week lang. Per bus deden we Taxco aan. Een zilverstadjes, waar enkel en alleen zilverwinkeltjes waren. Overal waar je keek, zag je etalages vol zilver. In een soort binnenhofje zag ik, in een klein winkeltje deze ring. Ik vond hem speciaal en hij trok me aan. Maar ik had geen ring nodig. De vrouw bij me trok me mee, winkel in, winkel uit. Maar aan het einde van de middag, hongerig geworden, hadden we er genoeg van. Zij met tassen vol spullen en ik mijn hoofd vol. Voor we gingen eten, ben ik terug gegaan. Ik had het sterke gevoel dat de ring op me aan het wachten was, als het ware. Ik vond hem simpelweg mooi en had ook het gevoel dat ie me paste. En dat bleek te kloppen. Mijn behoorlijk dikke vinger schoof er moeiteloos in. Ik vond het motief in de massief zilveren ring mooi en kocht hem.
Nadien trokken we verder. Mijn metgezelle moest na één week helaas afhaken en ging nog even door. Eenmaal thuis kwam ik er achter dat het motief op de ring een oud indiaans iets was. Het turquoise driehoekje verbeeldt het vrouwelijke en het rode het mannelijke in de mens. En zo'n ring deed dienst als trouwring. Ik vond het een mooi symbool en het ontroerde me dat ik hem na een roerige tijd was tegen gekomen, waarbij ik mezelf danig was kwijt geraakt. In Mexico kreeg ik weer zelfvertrouwen, wist weer wat ik wel en niet leuk vond, waar ik van genieten kon en deelde ik heel veel met aardige mensen, die ik zomaar tegen kwam. Bovendien maakte ik weer contact met een heel oud verleden. De kleuren daar en het eten, de mensen en natuur, ik vond het geweldig. En daar moet ik nog altijd aan denken, als ik deze ring weer tegen kom. Ik nam me destijds voor me nooit meer uit het lood te laten slaan, door wat of wie ook. Trouw aan mezelf blijven...