Dag 16 The view from my window

 

Goedemorgen. Na een nacht waarin ik vast sliep en intensief droomde, klonk het geluid van de wekker. Gelukkig was ik net ervoor al wakker. Genietend van de warmte op deze kille ochtend en de nabijheid van mijn lief. Die verhief zich, zoals gewoonlijk, ongelooflijk snel en maakte een einde aan het geluid van de radiowekker. Iets wat ik verfoei, ik lig altijd met mijn vingers in de oren...tot ie het kreng het zwijgen oplegt. Hij stond op, kleedde zich aan. Beneden wachtten de honden met smart op hem. Ik sloop vast naar de voorkamer, keek door het raam. Een vrij dikke mist had de weg op slinkse wijze overgenomen en versluierde het zicht. Mooi, maar gevaarlijk! Ik hoorde de voordeur gaan, haastte me naar beneden. Toen ik weer boven was, kwamen de honden terug. Ik kleedde me aan en ging naar beneden. Fred had de hondjes gevoerd, ze lagen tevreden op hun kussen. Hij had de grote tas waarop de letter en het logo 'De echte warme bakker' al klaar staan. Als eerste zou hij zich weer aandienen bij de winkel, waar ongetwijfeld de heerlijke broodlucht al buiten hem zou verwelkomen. Ondertussen zette ik het koffiezet-apparaat klaar, de kop en schotels en ontbijtbordjes. En keek naar de teletekst voor het nieuws. Al snel keerde Fred weer, gewapend met brood en broodjes. De honden schoten als door een bij gestoken overeind om hem te begroeten. We genoten van ons ontbijtje. Buiten deden koolmeesjes zich te goed aan de vetbollen die ik opgehangen had. En een enkel pimpelmeesje kwam ook een kijkje nemen. Ik hoopte op roodborstjes en vinken en misschien later een winterkoninkje. De fiere kleine vogel met het wipstaartje, dat zo luidkeels zingt heeft mijn hart gestolen. Hij pikt vaak de overblijfselen die op de grond terecht komen en wat vliegjes in de klimop weg. Nog niks van die soorten te zien, de mezen voeren de boventoon. Nadat ik wat nagekeken had op de laptop, ging ik naar boven. Ik voelde eens aan de was, die ik daar gisteren had opgehangen. Nog wat klam, dus nog niet klaar om te strijken. Ik keek onwillekeurig naar buiten. De mist wat minder dun. Door het raam zag ik de bomen. Ze stonden kaal als skeletten in de nevel. Naast hen, aan het begin torende de immer groene taxus uit. De rode bessen waren niet zichtbaar op deze afstand. De weg voert omhoog. Door de week fietsen de scholieren druk pratend naar hun school toe. Om 's middags luid joelend, gillend en lachend naar beneden te denderen. Waarbij ik, wanneer ik me voor in de huiskamer aan tafel zit, in elkaar krimp. Ik hoef niet eens te kijken hoe ze als ware waaghalzen met doodsverachting de scherpe bocht nemen, het dorp uit, terwijl ik uitreken hoe snel de auto's die naderen, afgemeten aan het geronk van hun motoren. Ze zouden niet de eersten zijn die zich vergissen of verrekenen.  Ik hou mijn hart vast. En bedank in stilte hun beschermengelen als het goed gaat en ze vrolijk verder gaan, op weg naar huis. Zeker in dit seizoen, als het miezert en drizzelt en grauwt en de kleuren in elkaar schijnen te vloeien tot een grijsbruine soep, nauwelijks te onderscheiden van andere kleuren of vormen. Ik hou van deze dagen, maar dat is een minder iets. Vandaag staan de bomen, grote platanen, als lakeien paraat. De stilte en rust is mooi, na de drukke weekdagen. In mij is het ook vredig, dus dat stemt mooi overeen. Ik kijk tevreden naar het plaatje en neem het in me op. Een goed begin van de dag.