Dag 17 The last thing I bought

Het laatste wat ik gekocht heb. Nou ja, de koffiemelk en hondenbotjes sla ik over, iets minder interessant, net als de vetbollen voor de vogels. Kom ik bij een drietal dvds uit. Gekocht via internet. Ik was deel 1 en 2 opnieuw aan het kijken van de Engelse serie 'Upstairs, downstairs'.  In een statig huis wonen een Lady en haar man, dochter en zoon. Er komen allerlei mensen over de vloer, vrienden, een advocaat die de familiezaken behartigd, dokter, gasten. Beneden is een heel andere wereld. Bedienden zorgen voor de kleding, thee, maaltijden en een schoon en warm huis. Ze zorgen dat ze zoveel mogelijk onzichtbaar blijven. Tegelijk kennen ze alle ins en outs van de familie, de leuke en minder leuke. De klapdeur boven aan de trap vormt de poort naar de wereld van de adellijke familie. Beneden is de keuken, de bijkeuken voor de meid om af te wassen, de pantry voor de voorraad, de wijnkelder, het kolenhok enz. Alles is strak geregeld en orde en regelmaat worden door de butler gegarandeerd. Toch is er regelmatig een verstoring, problemen die een oplossing vragen. Daarbij spelen de karakters en diverse posities van de mensen en gevoeligheden een grote rol. Boeiend!
Nadat ik alle afleveringen had gezien, bedacht ik, dat ik bepaal episodes miste. Kijken of dat klopte, bleek, dat ik een aantal delen miste. 3 tot en met 5 om precies te zijn. Kostten ''geen drol', metten besteld. Binnen een dag in huis. Betekent dus nog 39 afleveringen te gaan, elk van één uur. Smullen. Ik controleerde even wanneer het spul geproduceerd was(beeldkwaliteit is natuurlijk minder als we nu gewend zijn)  1973 en 1974. Grappig, dezelfde jaren als toen ik de 1e en 2e keer naar Engeland ging. Met de auto, vader achter 't stuur en oudste broer mee. Gelogeerd in het oude huis van mijn oom en tante. Beide Nederlands, maar aardig verengelst toen. Oude volkswijk in Manchester. Ze hadden 7 kinderen, die volgens mij allemaal rookten, volgens mij. De oudste 2 verstonden nog ons Nederlandse dialect, al spraken ze het niet meer.
Ik realiseer me dat het via internet bestellen zoiets was als vroeger via de onvolprezen Wehkamp of, eerder nog Ter Meulen Post. Een boekje om thuis uit te zoeken, wat je wilde. En dan via een lullig kaartje, dat je in kon vullen en

opsturen, waarna de boel thuisgestuurd werd. Met de mogelijkheid van terugsturen. Het was nogal een stap voor mijn moeder. Strenge opvoeding waarbij 'eerst sparen, dan pas kopen'  er aardig ingepeperd was door oma. 'Zuinigheid met vlijt, bouwt huizen als kastelen' hoorden ze ook met de regelmaat van de klok en ' Dat kan bruintje niet trekken'.  Maar....de marketing was te verleidelijk en ze bestelde uiteindelijk toch wat, gelokt met de belofte dat het zoooo voordelig was, alsof je je eigen gezin anders tekort deed, als je het niet deed. Wel beperkte ze zich tot kleine dingen.

Nu koop ik aardig wat via internet. Bekijken op mijn gemak, vergelijken, eventueel op mijn 'verlanglijstje' zetten en er nog 's over denken. En dan kopen, betalen via Ideal of achteraf. Gemak dient de mens. En als ik het niks vind of er om andere reden van af zie, mag ik het zomaar terug sturen...Vroeger had ik alleen rond deze tijd van het jaar een verlanglijstje. Ik piekerde me suf om op een briefje te krabbelen wat ik graag wilde van de goedheiligman. Niet te hebberig, waarschuwde mijn moeder. De Sint diende immers kinderen overal te voorzien van leuke geschenken. Dat viel soms nog niet mee. En vaak kreeg ik nog verrassende dingen. Waar ik niet eens om gevraagd had.
Maar bij de internetbedrijven krijg ik precies wat ik wil en bestel. Zoals nu. Het gevoel van lekker met de gordijnen dicht(of rolluiken nu), de verwarming aan(vroeger de kachel) op de bank kruipen en genieten, blijft vrijwel hetzelfde. Wat een heerlijke tijd! Al speel ik nu goedheiligman zelf, 't kind dat het spul in ontvangst neemt en ja, ook mijn ouders die de rekening mochten betalen. Gelukkig kan dat, allemaal. En 't is ook nog goed voor de economie, die langzaam uit de recessie kruipt. Mooi, hoeven Sint en Pieten niet bang te zijn om terug naar Spanje te gaan. Tenminste, mag toch hopen dat daar de werkeloosheid ook gaat dalen en de mensen weer voldoende appeltjes van oranje kunnen plukken en exporteren, zodat zij ook van de paëlla kunnen genieten en gezellig de flamenco kunnen dansen...of iets...:)