Dag 7 Reflections

Vandaag is dit het beste wat me te binnen schiet bij 'weerspiegeling'. Het is weliswaar geen 'verse' foto, maar toch. In het vernieuwde Rijksmuseum dwaalde ik rond met een vriendin in september. Wat me opviel, waren de hondjes op de schilderijen. Ik mocht (hoera) overal foto's maken, zolang het flitslicht niet mee deed. Ik besloot enkele van de honden uit te lichten en te vereeuwigen. Deze trof me bijzonder omdat hij op onze Dalmatiër lijkt in zijn manier van doen. Mijn been is niet gestoken in zo'n kek 18e eeuws pak en hij is wit met bruine stippen. Maar hij vleit vaker zijn koppie tegen mijn been aan en kijkt dan met zijn blauwe ogen naar me op. Ik smelt dan weg. Nog steeds...na bijna 10 jaar. Hij is mijn trouwe vriend, onze trouwe vriend. En hoewel hij soms erg vervelend zeurt om meer drinken of smachtend met zijn maatje naar boven staart, waar zich op de keukenkast de kauwstaafjes bevinden of naar de achterdeur waar Fred dient thuis te komen aan het einde van de dag of hij verwacht een kluifbotje te krijgen, toch goed voor een uur knaagplezier, we houden van hem. Zijn niet alflatende adoratie, zijn nabijheid in goede en slechte dagen zorgen daar voor. Als ik ziek ben of treurig of wat somber legt ie zijn koppie op mijn been. Als ik vrolijk ben, doet ie hetzelfde, nadat ie me uitbundig begroet heeft, met intens kwispelende staart en snoevende geluidjes waarbij hij zijn lippen optrekt, zoals het soms lijkt of ie lacht. En of ik rotdag heb gehad en druipend van de regen terug kom, zweterig van de fiets stap op een hete zomerdag, hij is er altijd, strijk en zet wacht ie op mijn komst. Daar kun je niet anders dan van houden. En als ik hem knuffel en zijn zusje is alles vergeten. De zorgen, frustraties, verdriet of donkerheid smelten weg. Hij is verrukt dat ik weer binnenkom en zo kleurt ie mijn dag en ons huis. Zoals vele, vele anderen ongetwijfeld doen, all over the world. Al sinds het begin der tijden. En daarom hangen ze terecht op een ereplek in één van de mooiste musea die ik ken.