Het was zo'n gekke dag. Eentje waarvan je van meet af aan denkt 'mwah, kweettutniet'. Al vroeg uit de veren en wat gerommeld na het ochtendritueel van plassen, hondjes, brokken, ontbijt. Niet verkeerd, maar ook niet om over naar huis te schrijven. Na mijn 4e koffie kwam manlief uit zijn bed. Het kraken van de vloer boven was het teken voor de honden om smachtend bij de gangdeur te wachten. Man slofte naar achter en verscheen met zijn eigen ontbijtje. Hij plofte neer op de bank. Inmiddels iets te wakker kletste ik de oren van zijn hoofd. Iets teveel van het goeie. Met moeite hield ik mijn mond. Hij checkte, de boterhammen binnen, op zijn laptop of er berichten waren en nieuws. Ik zocht het internet af, omdat de luiheid me overmande, geen leeszin en de serie op de dvd waarop ik me verheugd had al helemaal ten einde, helaas...
De zon scheen door het achterraam. Volkomen onverwacht en in complete tegenstelling met mijn binnenste. Ik bedacht wat ik nog moest. Nou, niks eigenlijk. De boel aan kant, boodschappen in huis. Tja, ook wat...
De zonnestralen bleken wat hardnekkiger. Man haalde de vuilniscontainer naar binnen en pootte die op zijn plek. Ik liet de honden weer uit. Inmiddels tijd voor de boterhammen. Eigenlijk hoorde het grijs en grauw te zijn. Het KNMI zei het. De kalender ook. En mijn ziel schreeuwde mee. Herfst, mist, regen.
Ik pakte wat spul uit de kelder. Uit de keukenkast mixer, deeghaken, deegkom. Alles op een rijtje op het aanrecht en de tafel. Bond mijn schort voor en begon onverdroten. De oven op 190 graden.
Koekjes ging ik bakken. Op de richel tussen de andere kruiden zocht ik de kaneel. Man vertelde, dat 'ie nieuwe had gekocht'. Fijn, maar ja, hoe zag dat ding er uit. In het mandje bevonden zich 3 verschillende flesjes, potjes, blikjes. Nee, dat waren ze niet. Ik keek en keek en zag het kreng niet. Welke winkel hij het had aangeschaft bleef in het midden. Hielp dus ook niet. Uiteindelijk vond hij, mopperend op de keldertrap, waarna ik de andere 3 rigoreus wegplukte en in de vuilnisbak de inhoud omkiepte. En de potjes klaarzette voor de glasbak.
Het recept begon meteen goed. Snij de blokjes boter in stukken. Hallo, in welke eeuw leven ze daar bij Koopmans? Ieder kind weet onderhand dat 'wat in de koelkast hard is, ook in onze aderen vastplakt' als een drenkeling die zich vastklampt aan een natte plank in de oceaan....Ik mat het vloeibare bakspul af met een eetlepel. (Boordevol omega en goeie cholesterolvetten, mijn hart schreeuwt er gewoon om) Zelfrijzend bakmeel er op in de deegkom. Snufje zout. Eens kijken, een half ei, geklopt. Jezus, welke maf bedenkt zoiets? Wat moet je in godsnaam met die andere helft. En...het ene ei is het andere niet. Ik koos het kleinste van de eitjes in het doosje. Door ervaring wijs geworden. De vorige keer werd het een zo'n kleffe boel, dat ik er maar wat extra meel door deed. Helaas werkte dat niet, dus herhaalde ik de handeling. Aan het einde van de baksessie had ik een bak deeg bij elkaar, waar de koekenbakker van W.G. van der Hulst in de Gouden Krakeling van achterover zou vallen...ik bakte me een ongeluk tot diep in de avond, omdat ik nu eenmaal zuinig en economisch ben opgevoed door moeders.
Ik klodderde de zooi, nadat ik een snufje zout had toegevoegd, door elkaar. Rare uitdrukking eigenlijk, snufje zout. Is dat zoveel als de heren in de pruikentijd in een neusgat opsnoven of zoiets als een tv-producent of popmuzikant nu aan cocaïne opslurpt?
Eigenlijk hoorde ik dit met mijn handen te doen, volgens meneer of mevrouw Koopmans. Nou mooi niet! Vorige keer had ik de helft van de rommel aan alle kanten aan mijn handen hangen. Met geen mogelijkheid er vanaf te krijgen, trouwens ook niet van de mixer, het aanrecht, de keukenvloer(ik liep naar de kelder voor extra meel) en de keukendoek. Een ramp, want ik werk altijd systematisch en schoon, normaal. Dus de deeghaken, ze konden me wat.
Als laatste strooide ik de kaneel lekker royaal over de smurrie, op hoop van zegen. Tot mijn verwondering zag het er goed uit, niet te slap of te nat, niet te droog. Ik keek naar de bakplaat met vetvrij papier, die wachtte. De oven was op temperatuur. Ik ook(niet oververhit, zoals vorige keer) Maak kleine bolletjes. Plaats die op de ingevette bakplaat. Nou nee, ik krijg visioenen dat ik de vastgeplakte zwarte koekjes met geen mogelijkheid van de bakplaat meer los krijg en die plaat als een losgeslagen paard uit de wei losgebroken over het aanrecht vliegt en eindigt met koekjes nog in de vuilnisbak belandt en ik gefrustreerd en luid vloekend mezelf beloof NOOIT meer te zullen bakken. Bakpapier dus. Ik rol bescheiden balletjes. Die plaats ik zoals het hoort 3 tot 5 cm uit elkaar, want koekjes zakken nog uit, als een borst van een oudere dame. En voor je het weet heb je één grote plak koek, waar je niks aan hebt. Bij het derder bolletje word ik , gedreven door onstuitbaar ongeduld, gedwongen om een ietwat flinkere bal te produceren. Verrek, het verschil is wel groot. Ach, kniesoor die er op let. Uiteindelijk heb ik een min of meer keurige bakplaat met 16 balletjes. Als je tenminste op enige afstand kijkt...een metertje of 5. O ja, je moet er wat op duwen, zodat ze niet te bol worden. Tevreden schuif ik het ding in de oven, vol verwachting. Ik richt mijn blik op het wekkertje op de vensterbank. De zon is weg. Goed zo. Een grijs wolkendek trekt voor ons keukenraam. Wat een timing, perfect. Ik plof even neer op de bank in de huiskamer. 'Denk je wel aan de tijd' ,zegt mannetje droog. "ja.' Een zoete kaneelgeur vult ons huis. Kijk, nou wordt het wat. Dit is de dag die ik voor ogen had. Faai en loom en lui, tegen het melancholieke aan, met grijs en nat buiten, geen redden aan en kaneel en zoet binnen, de hondjes zoet slapend aan de voeten, man naast me op de bank. Och jee, heeft de lieverd een nieuwe kerstcd in de cd-speler.
De eerste lading koekjes zijn wat miezerig. In mijn enorme handen lijken koekjes al gauw klein. Och, op een bordje lijkt het ok. Koopmans kan tevreden zijn.
Onmiddellijk probeer ik er eentje. Aangenaam verrast. Niet zo slap als een keer ervoor of zo hard dat ze wel verbrand lijkt. Ik schep de koekjes voorzichtig van 't bakpapier en leg ze op het vlaaienrooster om af te koelen. Dan richt ik me tot de bakplaat. En de deegkom. Een hoop deeg staart me nog aan. Ik steek mijn vingers er in en vorm weer ballen. Vooruit, iets groter dan. Als de bakplaat weer vol ligt, druk ik met mijn kluiven nog eens op de ballen. Dan gaat de handel de oven in.
Vervolgens leg ik wat koekjes op een bordje en ga die naar de buren brengen. Kunnen ze ook even keuren. Ik laat de iets te lage praatsessie dit keer achterwege, anders kan ik net zo goed het hele deeg weggooien, verbrandt het waar ik bij sta.
Alles gaat goed. Ik maak nog een portie en dan is alles op. En..het is nog licht als ik de boel opruim. Dan zet ik koffie en vergenoegd plaats ik een aantal koekjes erbij. De kerstmuziek is klaar. Fred heeft Kiri de kanarie tevoorschijn gehaald. Zo noem ik haar altijd. Eigenlijk is het een heel goeie sopraan met de naam Kiri te Kanawa(sorry Ki) Op deze cd zingt ze liederen van haar volk, de Maori's. Onbegrijpelijke klanken en woorden, maar wel mooi. We genieten. De buuv ook, want ze meldt op FB dat ze lekker waren. Ik gek dat ik nog 85 recepten moet, voordat ik klaar ben voor Heel Holland bakt. Is een grapje. Ik wil er wel lol in houden. Want daar heeft de gay Rudolf al zijn kunsten vertoond. Niet alleen erg lekker, maar ook versierde hij de boel, ik bedoel taarten en broden en zo, prachtig. Zo prachtig dat je er gefrustreerd en jaloers naar keek. Meteen de 1e keer de lat zo hoog gelegd, dat geen normaal mens er zich nog aan wil wagen. Roosjes in marsepijn die echt lijken, glimmende chocolade, messcherp gebak volgens wiskundige berekeningen. En brood waar de zaadjes half in en half boven de korst lijken te zweven. En alsof dat niet genoeg is, een vriend die alles eet en fotografeert. Daarbij heeft Rudolf een nuchterheid en bescheidenheid die ronduit belachelijk is. Zo beminnelijk kan een mens toch helemaal niet zijn. Ach, ik mag niet klagen. Dan maar niet met Martine Bijl speelse grapjes maken en nagelbijtend het juryrapport af wachten. Ik knoei gewoon lekker eigenwijs door met de recepten en zit daarna innig tevreden met man op de bank, blij dat die zon weg is en de grijsheid door de ramen naar binnen dringt zonder dat ie de kaneellucht kan verdrijven. Kijk daar kan ik wat mee, op mijn vrije dag! Kom, ik haal nog maar 's wat koffie en wat koekjes.
De zon scheen door het achterraam. Volkomen onverwacht en in complete tegenstelling met mijn binnenste. Ik bedacht wat ik nog moest. Nou, niks eigenlijk. De boel aan kant, boodschappen in huis. Tja, ook wat...
De zonnestralen bleken wat hardnekkiger. Man haalde de vuilniscontainer naar binnen en pootte die op zijn plek. Ik liet de honden weer uit. Inmiddels tijd voor de boterhammen. Eigenlijk hoorde het grijs en grauw te zijn. Het KNMI zei het. De kalender ook. En mijn ziel schreeuwde mee. Herfst, mist, regen.
Ik pakte wat spul uit de kelder. Uit de keukenkast mixer, deeghaken, deegkom. Alles op een rijtje op het aanrecht en de tafel. Bond mijn schort voor en begon onverdroten. De oven op 190 graden.
Koekjes ging ik bakken. Op de richel tussen de andere kruiden zocht ik de kaneel. Man vertelde, dat 'ie nieuwe had gekocht'. Fijn, maar ja, hoe zag dat ding er uit. In het mandje bevonden zich 3 verschillende flesjes, potjes, blikjes. Nee, dat waren ze niet. Ik keek en keek en zag het kreng niet. Welke winkel hij het had aangeschaft bleef in het midden. Hielp dus ook niet. Uiteindelijk vond hij, mopperend op de keldertrap, waarna ik de andere 3 rigoreus wegplukte en in de vuilnisbak de inhoud omkiepte. En de potjes klaarzette voor de glasbak.
Het recept begon meteen goed. Snij de blokjes boter in stukken. Hallo, in welke eeuw leven ze daar bij Koopmans? Ieder kind weet onderhand dat 'wat in de koelkast hard is, ook in onze aderen vastplakt' als een drenkeling die zich vastklampt aan een natte plank in de oceaan....Ik mat het vloeibare bakspul af met een eetlepel. (Boordevol omega en goeie cholesterolvetten, mijn hart schreeuwt er gewoon om) Zelfrijzend bakmeel er op in de deegkom. Snufje zout. Eens kijken, een half ei, geklopt. Jezus, welke maf bedenkt zoiets? Wat moet je in godsnaam met die andere helft. En...het ene ei is het andere niet. Ik koos het kleinste van de eitjes in het doosje. Door ervaring wijs geworden. De vorige keer werd het een zo'n kleffe boel, dat ik er maar wat extra meel door deed. Helaas werkte dat niet, dus herhaalde ik de handeling. Aan het einde van de baksessie had ik een bak deeg bij elkaar, waar de koekenbakker van W.G. van der Hulst in de Gouden Krakeling van achterover zou vallen...ik bakte me een ongeluk tot diep in de avond, omdat ik nu eenmaal zuinig en economisch ben opgevoed door moeders.
Ik klodderde de zooi, nadat ik een snufje zout had toegevoegd, door elkaar. Rare uitdrukking eigenlijk, snufje zout. Is dat zoveel als de heren in de pruikentijd in een neusgat opsnoven of zoiets als een tv-producent of popmuzikant nu aan cocaïne opslurpt?
Eigenlijk hoorde ik dit met mijn handen te doen, volgens meneer of mevrouw Koopmans. Nou mooi niet! Vorige keer had ik de helft van de rommel aan alle kanten aan mijn handen hangen. Met geen mogelijkheid er vanaf te krijgen, trouwens ook niet van de mixer, het aanrecht, de keukenvloer(ik liep naar de kelder voor extra meel) en de keukendoek. Een ramp, want ik werk altijd systematisch en schoon, normaal. Dus de deeghaken, ze konden me wat.
Als laatste strooide ik de kaneel lekker royaal over de smurrie, op hoop van zegen. Tot mijn verwondering zag het er goed uit, niet te slap of te nat, niet te droog. Ik keek naar de bakplaat met vetvrij papier, die wachtte. De oven was op temperatuur. Ik ook(niet oververhit, zoals vorige keer) Maak kleine bolletjes. Plaats die op de ingevette bakplaat. Nou nee, ik krijg visioenen dat ik de vastgeplakte zwarte koekjes met geen mogelijkheid van de bakplaat meer los krijg en die plaat als een losgeslagen paard uit de wei losgebroken over het aanrecht vliegt en eindigt met koekjes nog in de vuilnisbak belandt en ik gefrustreerd en luid vloekend mezelf beloof NOOIT meer te zullen bakken. Bakpapier dus. Ik rol bescheiden balletjes. Die plaats ik zoals het hoort 3 tot 5 cm uit elkaar, want koekjes zakken nog uit, als een borst van een oudere dame. En voor je het weet heb je één grote plak koek, waar je niks aan hebt. Bij het derder bolletje word ik , gedreven door onstuitbaar ongeduld, gedwongen om een ietwat flinkere bal te produceren. Verrek, het verschil is wel groot. Ach, kniesoor die er op let. Uiteindelijk heb ik een min of meer keurige bakplaat met 16 balletjes. Als je tenminste op enige afstand kijkt...een metertje of 5. O ja, je moet er wat op duwen, zodat ze niet te bol worden. Tevreden schuif ik het ding in de oven, vol verwachting. Ik richt mijn blik op het wekkertje op de vensterbank. De zon is weg. Goed zo. Een grijs wolkendek trekt voor ons keukenraam. Wat een timing, perfect. Ik plof even neer op de bank in de huiskamer. 'Denk je wel aan de tijd' ,zegt mannetje droog. "ja.' Een zoete kaneelgeur vult ons huis. Kijk, nou wordt het wat. Dit is de dag die ik voor ogen had. Faai en loom en lui, tegen het melancholieke aan, met grijs en nat buiten, geen redden aan en kaneel en zoet binnen, de hondjes zoet slapend aan de voeten, man naast me op de bank. Och jee, heeft de lieverd een nieuwe kerstcd in de cd-speler.
De eerste lading koekjes zijn wat miezerig. In mijn enorme handen lijken koekjes al gauw klein. Och, op een bordje lijkt het ok. Koopmans kan tevreden zijn.
Onmiddellijk probeer ik er eentje. Aangenaam verrast. Niet zo slap als een keer ervoor of zo hard dat ze wel verbrand lijkt. Ik schep de koekjes voorzichtig van 't bakpapier en leg ze op het vlaaienrooster om af te koelen. Dan richt ik me tot de bakplaat. En de deegkom. Een hoop deeg staart me nog aan. Ik steek mijn vingers er in en vorm weer ballen. Vooruit, iets groter dan. Als de bakplaat weer vol ligt, druk ik met mijn kluiven nog eens op de ballen. Dan gaat de handel de oven in.
Vervolgens leg ik wat koekjes op een bordje en ga die naar de buren brengen. Kunnen ze ook even keuren. Ik laat de iets te lage praatsessie dit keer achterwege, anders kan ik net zo goed het hele deeg weggooien, verbrandt het waar ik bij sta.
Alles gaat goed. Ik maak nog een portie en dan is alles op. En..het is nog licht als ik de boel opruim. Dan zet ik koffie en vergenoegd plaats ik een aantal koekjes erbij. De kerstmuziek is klaar. Fred heeft Kiri de kanarie tevoorschijn gehaald. Zo noem ik haar altijd. Eigenlijk is het een heel goeie sopraan met de naam Kiri te Kanawa(sorry Ki) Op deze cd zingt ze liederen van haar volk, de Maori's. Onbegrijpelijke klanken en woorden, maar wel mooi. We genieten. De buuv ook, want ze meldt op FB dat ze lekker waren. Ik gek dat ik nog 85 recepten moet, voordat ik klaar ben voor Heel Holland bakt. Is een grapje. Ik wil er wel lol in houden. Want daar heeft de gay Rudolf al zijn kunsten vertoond. Niet alleen erg lekker, maar ook versierde hij de boel, ik bedoel taarten en broden en zo, prachtig. Zo prachtig dat je er gefrustreerd en jaloers naar keek. Meteen de 1e keer de lat zo hoog gelegd, dat geen normaal mens er zich nog aan wil wagen. Roosjes in marsepijn die echt lijken, glimmende chocolade, messcherp gebak volgens wiskundige berekeningen. En brood waar de zaadjes half in en half boven de korst lijken te zweven. En alsof dat niet genoeg is, een vriend die alles eet en fotografeert. Daarbij heeft Rudolf een nuchterheid en bescheidenheid die ronduit belachelijk is. Zo beminnelijk kan een mens toch helemaal niet zijn. Ach, ik mag niet klagen. Dan maar niet met Martine Bijl speelse grapjes maken en nagelbijtend het juryrapport af wachten. Ik knoei gewoon lekker eigenwijs door met de recepten en zit daarna innig tevreden met man op de bank, blij dat die zon weg is en de grijsheid door de ramen naar binnen dringt zonder dat ie de kaneellucht kan verdrijven. Kijk daar kan ik wat mee, op mijn vrije dag! Kom, ik haal nog maar 's wat koffie en wat koekjes.
Jaja....dat bakken en dat schrijven kan mijn man als de beste....
BeantwoordenVerwijderenCrap, ik zou er zo in kunnen bijten ..
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk die geur door je huis, dat vind ik nou echt het mooie van herfst en winter, gewoon kneuterig genieten van de kleine geluksmomenten.
Laat maar waaien en regenen (niet te veel natuurlijk en met een redelijke regelmaat ;-)).
Belachelijk hoe je dan ook van die kook/bakprogramma's kunt genieten, alsof je dat ooit zo mooi en goed zou kunnen als de meesterbakkers, ziet er altijd simpel uit, maar schijn bedriegt.
Ik was laatst scones aant maken en had meer deeg aan mijn handen dan er uiteindelijk op het bakblik belandde ...dan word ik ook nog een beetje giftig op mezelf en beloof mezelf dat ik geen scones meer maak ;-)
Geniet van het weekend!