Jarig

Ik open mijn ogen. Heerlijk geslapen, maar nu moet ik naar beneden. Mijn blaas is de beste wekker! In de keuken staat onze hond te kwispelen. Hij heeft volop zin in de nieuwe dag. Ik gooi zijn bak vol brokken, die hij gretig naar binnen werkt. Ik ga terug naar mijn warme bed. Vandaag is mijn man jarig. In mijn hoofd draait een reclamefilmpje af. Een vaderdag zonder kinderen. Ik heb zelf de hoofdrol. Vrolijk sta ik in een overbelichte keuken. Fluitend maak ik toast, pers sinasappels uit, bak croissantjes(veel te vet, maar ja, één keer), geef de hond een knuffel, die uit zichzelf in zijn mand kruipt en een gelukzalige uitdrukking op zijn snuit krijgt. Ik kus mijn lieve wederhelft wakker over het enorm dienblad met overheerlijk ontbijtje mét bloemetje en verse koffie heen. Hij rekt zich glimlachend uit, terwijl ik ´Lang zal die leven´ inzet...
De realiteit is een íetsepietsie anders. Het feestvarken begint opeens in bed zelf te zingen...en ik had nog wel zo zachtjes gedaan om in bed terug te kruipen, zodat ie kon uitslapen...we schieten allebei in de lach.
Hij staat op, ik hoor de hond in de gang ´Nee, niet zo wild, gekkie!´. De voordeur slaat dicht. Ik rek me nog ´s uit...Even later schiet ik in mijn jeans en tshirt, kijk naar buiten. Wat hou ik van die twee die daar lopen...
Ik zet het water op voor de koffie, smeer een boterham. Ze komen binnen, Muffin helemaal wild. Hij rent door de kamer naar mij, dan weer terug naar Fred, erg uitgelaten.
We bekijken de buienradar en bijten in onze boterham. ´Er komt een flink onweer aan, regen, wind en een soort van draaikolk´, hoor ik naast me. Tegelijk zegt het nieuws hetzelfde...´Geen wonder dat de hond zo wild doet´, zeg ik. ´Dat doet ie altijd, als het hard gaat waaien..´
Helaas is het nog te vroeg om naar de winkel te gaan. Ik drink mijn koffie en maak me op om naar het dorp te gaan . Ik wil liever niet kletsnat worden én niet tegen de wind in fietsen. De felicitaties komen via het internet binnen. Een boel mensen via Facebook en sommigen met een Ecard. De nieuwe tijd. Sommigen hebben via de post een kaart gestuurd. Leuk! Langzaam raken we gewend aan hoe gewoon mensen dat vinden, ´n kattebelletje op ´t internet. Wij dus ook, ondertussen. It´s the thought that counts!
Buiten miezert het al.Ik hang mijn fietstas aan de bagagedrager. Snel fiets ik naar de bakker. De bel rinkelt als ik de deur open. De winkel is leeg, op de winkeldame na. ´Goeiemorgen´ zeg ik. Ze kijkt me aan, draait dan haar hoofd om en pakt de broden uit. ´Lekker´, denk ik dan. ´Waarom zou je een klant ook groeten?´
Ik laat de vlaai in twee dozen verpakken, dan kan ik ze mooi in de tas opstapelen. Anders fiets ik met een grote vlaai in mijn hand en bij de eerste de beste windvlaag ligt de hele boel ergens in de wei.
Dan naar de bloemenwinkel aan de overkant. De bloemiste veegt de stoep. Ik zeg ´hallo´, zij groet vriendelijk terug. Haar man staat binnen. Ik bekijk de bloemen in de emmers. Wat een strakke boeketten, bah! Ik hou niet van die stijf bij elkaar gebonden bloemen, krijg het er benauwd van. De bladeren zitten helemaal vast er tegen aan, alsof de bloembinder heel kleine handen heeft en nu is dit het resultaat. Een hele rij  ´bloemkolen´ met 3 soorten groen er om heen geplakt. Er staan zeggen en schrijven 3 andere boeketten. Allemaal met gerbera´s en chrysanten er tussen. Ik hou er niet van en te prijzig ook. Ze komen niet voor in mijn reclamespotje. Ik neem een kijkje bij de planten. Bloeiende planten zijn ook leuk...geloof ik...hoewel.
De planten zijn ook niet je dat. Misschien de orchideeën. Maar mijn wederhelft houdt niet van orchideeën. Terug naar de emmers en de bloemkolen. Ik pluk of ´ruk´ bijna rozen uit het water, licht gele, doe er wat oranje-rode bessen bij, guldenroede en als laatste sta ik te twijfelen over wolkachtige lila schermbloemigen. ´Die passen er ook goed bij´ zegt de baas van deze bloemkolennering. Mijn nekharen voel ik overeind komen. Dan pak ik purperen bloemen vast. ´Die trouwens ook´, hoor ik weer. Het lijkt wel een duveltje uit een doosje. Ik ben allergisch voor winkelbedienden die ongevraagd en vooral ook ongewenst dit soort Jaap Drupsteenopmerkingen maken. Geven me altijd het gevoel, dat mensen met een piemel er aan, niet bij machte zijn om a. fatsoenlijk te koken, b. was te sorteren, c.de kwaliteit van koffie te beoordelen d. bloemen kunnen uitzoeken of for that matter vormen of kleuren samenstellen via hun gevoel. Ik besluit niet, zoals de eerste helft van mijn leven, razend te worden en mijn klauwen uit te slaan en via enige keurige maar venijnige opmerkingen, die man op z´n plek te zetten. In plaats daarvan speel ik het spel mee.
Ik pak elke soort bloem uit ´n emmer en wacht af. En ja hoor, bij elke bloem hetzelfde liedje. ´Die zijn er ook mooi bij´...´Mafkees´, denk ik. ´Dit is echt de laatste keer geweest, dat ik hier bloemen kom halen, al moet ik naar Timboektoe of St. Petersburg de volgende keer. Kan me niet schelen.´ Ik vraag om ´n beetje groen er bij, niet teveel,  om het boeket wat voller te maken. Dat doet ie aardig. Gelukkig maar, want anders zou ik zijn nek waarschijnlijk  omgedraaid hebben en hem eerst nog zijn eigen bloemen op laten vreten, waarna ik sjiek en voldaan het pand verlaten hebben. Dan vriendelijk en glimlachend zijn vrouw passeren, die natuurlijk nog altijd buiten de stoep staat te vegen...onwetend dat ik zojuist haar man ´bewerkt´ heb...
Ik reken de bloemen af en fiets naar huis. Onderweg zie ik door het onvermijdelijke celofaantje met lullig krullintjes, dat hij van die aspergegroene takjes heeft toegevoegd. GRRR...ik haat die miezerige, armoedige flutdingen...
Mijn lief is blij met de bloemen en blij met de vlaai. Aangezien hij helemaal panisch wordt bij de gedachte dat ie de bloemen moet schikken, doe ik het voor hem. Een genetische afwijking... In de keuken zet ik ze in een vaas(de bloemen). In mijn hoofd speelt zich nog een gesprek af. Dat lukt niet erg. Ik zet het groen rondom in de vaas, steek de andere bloemen er zorgvuldig bij en bekijk het resultaat. Het lukt niet erg. Ik trek er eentje uit en de hele boel valt pardoes uit de vaas. Opnieuw dan...het wordt niet veel. Tenminste niet zoals in dat reclamespotje, dat weigert mijn hoofd te verlaten. Uiteindelijk staan ze aardig. Nu de bloemenmest erbij en dan het water. Het miniscule zakje gaat niet open. Zat er niet altijd zo´n lipje met een inkeping? Nou, bij deze niet. Rustig aan, Robert, dadelijk zit het hele aanrecht onder de poeder en niks in de vaas. Nee, dan maar met het mesje. Klein sneetje, zo gebeurd.
Of toch niet...? O, er zit een nietje in. Ik steek het mesje er in, pluk dat rot-ijzertje er uit en schud met het zakje. Nog niks. Teveel en mijn geduld is op: ik scheur het ding helemaal aan flarden..om tot de ontdekking te komen dat het vol zit. Er is water bij gekomen of wat is dit. Gel? Nee he? Ik heb hier HELEMAAL geen zin in, flikker het vieze rotding bij de afval op het celofaan en draai het tot een prop. In de vuilnisbak ermee. Vervolgens probeer ik water in de vaas te doen, voorzichtig dan...Blijkt alles onder die plaktroep te zitten. Gel aan mijn mes, gel aan mijn handen, gel aan de vaas, gel op het aanrecht. Ik vloek terwijl ik alles afwas en weer gelvrij maak.
Dan loop ik met een stralend gezicht de huiskamer in en plant de vaas op het piepkleine kacheltje voor de schouw. Alsof Fred niet doorheeft, dat ik liep te mopperen. Ja, ik weet het, schijnt een rare plek te zijn. Maar het is wel de beste plek om bloemen uit te laten komen én de hond kan het niet omlopen of omstoten. Vandaar! Bovendien hebben we wel meer rare plekken om iets neer te poten.
Ik maal de koffie, zet koffie en snij de vlaai. De doosjes gaan in de magnetron. Ik had ze eerst in de koelkast gezet, nadat ik de helft van de inhoud had verplaatst om plek te maken. Dan bedenk ik me dat kruimelvlaai met pudding(zo favoriet in mijn schoonfamilie, dat ze het de naam van de familie hebben gegeven) helemaal niet in de koelkast hoeft, dan verliest ie alleen maar smaak...De magnetron is een ideale plek dus.
Zo zitten we dus met koffie en goeie vlaai, een los boeket bloemen, zoals we beiden leuk vinden, de hond braaf op de kussen(een grammaticaal grapje, hij hoort op DE kussen). Het is nog ochtend, ik ben al doodmoe. Het meeste nog van het glimlachen en het niet mopperen en/of vloeken, waar mijn jarige vent erg om moet lachen. Hoogste tijd om dat verrekte reclamespotje in mijn brein stil te zetten op ´pause´ of te ´delete´ en gewoon mijn eigen zelf te zijn. Op dat moment komt de zon door. Heb ik al verteld dat we een hekel hebben aan verjaardagsfeestjes? We gaan altijd weg en maken er een leuke dag van elders(ver weg van visite, gedoe met koffie en bloemen en meer van die dingen). Volgend jaar maar weer, ik ga de weergoden stevig aanspreken! Want anders ben ik volgende keer nog niet jarig...