Zonovergoten wandeling met verrekijker

Het beloofde een mooie dag te worden. Onze kleine hond lag lekker in de bench. Ik besloot dat het tijd werd voor een fikse wandeling. Zachtjes nam ik Muffin mee naar de gang en lijnde hem aan. Toen hij mijn laarzen rook, begreep hij al waar het heen ging. Hij dartelde om me heen en zijn staart maakte overuren met kwispelen. Ik trok mijn dikke vest aan en haalde nog even de verrekijker. Daar gingen we!
Het was nog vroeg. Niet veel verkeer op de weg. We staken die over en doken het groen in. Meteen zaten we in een heel andere wereld. Al snel haakte ik de lijn los en moedigde Muffin aan om te gaan rennen. Die had eigenlijk helemaal geen aanmoediging nodig...We liepen over het smalle pad langs de bramen. Links van mij zag ik een diepe beek of wat een beek was geweest, nu een droge diepte met allerlei planten en paddestoelen. Verderop stond Muffin uitdagend te kijken. Ik bukte me en toen vloog hij weer naar me toe. We draaiden linksaf, voorbij het vossenhol. Rechts allemaal varentjes. De zon brak door en scheen er op los, gefilterd door de kronen van de hoge bomen. We liepen het pad op omhoog. Muffin ´lachte´ naar me. Een Dalmatische hond doet dat soms, trekt de lippen in een soort grimas. Door naar het open stuk, waat allemaal geel zand ligt. Daar sjeeste Muffin in het rond. Ik verbaas me nog altijd, dat daarbij geen ongelukken gebeuren. Hij vliegt op topsnelheid tussen de bomen en struiken door met militaire precisie, zonder zich ooit te vergissen. Heerlijk vind ie dat. Op de ´zandvlakte´ checkt ie meestal of er geen mensen aankomen of...beter nog, andere hondjes om mee te spelen en ravotten. We liepen langs het gaas. Een groot stuk van de hei is hier afgezet om het wild te beschermen en de schaapskudde die hier vaak loopt rond deze tijd van het jaar. 
Ik had de verrekijker meegenomen. Een ding wat ik geërfd heb. Omdat het niet druk zou zijn, had ik nu de mogelijkheid om én de hond eens flink uit te laten én te genieten van de vergezichten en de natuur. De verrekijker zette ik dus tegen mijn ogen. Prachtig om de dingen dichtbij te halen. Als een soort passe partout fungeerde die. En ik zag de details heel duidelijk. Het was net het hulpmiddel wat fotografen gebruiken om hun onderwerp even apart te bekijken van de omgeving. Door een kader te gebruiken, zoals bv. een diaraampje, kunnen ze iets makkelijker zien ´hoe het wordt´. 
De vogels vlogen af en aan. Nog vrij moeilijk om dan op tijd op de goeie plek te richten. Ook de planten en het water van de vennen kwamen haarscherp in mijn blikveld terecht. Het maakte me heel ontspannen. Ik bedacht me dat zo´n ´ouderwetse´ uitvinding als een verrekijker eigenlijk zwaar ondergewaardeerd wordt. In deze moderne tijd staan we er vaak niet bij stil, hoe het kan werken. We zijn zo gewoon geraakt aan techniek die subliem werkt en steeds verder verbetert wordt, dat de verwondering over hoe dat mogelijk is, wegvalt bijna. Het staat vaak zo ver van ons als gebruiker af. Bij de verrekijker is dat anders. Ik kan me nog voorstellen hoe de uitvinder gebruik heeft gemaakt van de mogelijkheden. En: ik heb als gebruiker nog veel zelf in de hand. Ik hoef enkel wat met een schroefknop te draaien om het beeld bij te stellen.
Verder gingen we weer, het afgeperkte deel in, langs de vennen, voorbij de berkengroep, om de omgevallen boom heen, waar een nieuw pad onstaan is. Voorbij het grote ven met de waterlelies. En door het klaphek het oude pad op. Daar bij de oude dikke eik slaan we linksaf. Muffin is nog steeds heel enthousiast. Hij drinkt van een verse waterplas. En dan een nieuw pad in, over de hoogte naar het bankje. Hier ga ik zitten. De hond drentelt om me heen. Maar ik wil even genieten van de omgeving. Voor me ligt weer een afgerasterd stuk met een enorme spar en rechts een groep amerikaanse eiken, waar een pad naar boven loopt.
Links gaat het grote pad verder. Ik geniet van de hei, die prachtig paars bloeit, ongegeneerd bijna. De dauw glinstert nog op de planten en ze zitten vol met spinnenwebben, die als guirlandes in een balzaal de boel nog feestelijker maken. De zon lijkt extra mooi te schijnen. 
We lopen verder. Net voor het donkere bosje gaan we weer een klaphek door. Hier liggen allemaal schapenkeutels. Toch zie ik ze niet. In de verte op de vlakte schreeuwen vogels. Ik richt mijn verrekijker en zie kraaien cirkelen. Eentje zit te pikken, waarschijnlijk ligt er een dood konijntje. Ook vliegen er Vlaamse gaaien voorbij. En een grote roofvogel, waarschijnlijk een buizerd. We lopen over de vlakte. Ook hier de paarse hei. Wat gek, waar zijn toch de schapen. De keutels liggen overal, vers en glimmend. In de verte zie ik al de beuken, statig en donkergrijs, net voor het grote hek. Ik moet hier uitkijken, want het pad is niet overal gelijk. Ik wil niet vallen en hulpeloos hier liggen, al heb ik mijn smartphone bij me.
Nu we het beukenbosje naderen zie ik vanuit mijn ooghoek de kudde schapen staan. Sommige ooien zijn gedekt en hebben grote gele vlekken op hun kont. De ram heeft die er op gestempeld, toen hij ze besprong om te bevruchten. Ze liggen nu vredig en sommige staan, allemaal kauwen ze tevreden. Deze schapen hebben de hei gemaakt tot wat het nu is. Ze eten van alles, woelen de aarde om en poepen allerlei zaden uit, zodat er nieuwe vegetatie ontstaat, wat ook weer goed is voor de insecten, die dan weer andere vogels aantrekken en vlinders. Ook in hun vachten zitten zaadjes, die elders weer in de aarde vallen en ontkiemen. 
Gelukkig heeft Muffin de kudde nog niet ontdekt. Hij leeft in de vaste veronderstelling, dat ze enkel voor zijn plezier op de wereld zijn gezet en beleefd satanisch genoegen aan het opjagen van de ´dames´. Die vliegen natuurlijk verschrikt op, al kan hij niet bij ze...Nu loopt ie stevig aangelijnd. Ik besluit geen sjoege te geven en eens te zien, hoe hij reageert. Al gauw staan we weer aan de buitenkant van het gaas. Ondanks dat ik totaal niks laat merken heeft de rakker al heel gauw het witgewolde volkje ontdekt. En daar vliegt de vlegel al op hen af, luid blaffend, als een baldadige puber, die het weer niet laten kan. De kudde vliegt een paar meter naar achter, maar komt toch schaapachtig kijken, waardoor nu eigenlijk al die commotie ontstaan is. Voor onze hond is de lol er al weer af en hij snuffelt aan de andere kant van het pad verder. Oei, even opletten! Want hier plegen nog wel eens allerlei paddenstoelen te staan, het is hier nogal vochtig. En die dingen kunnen problemen veroorzaken, als je er gevoelig voor bent. 
Zo lopen we door. De dauw zit aan mijn laarzen geplakt. Muffin is aardig moe, zo lijkt het. Zijn tong bugelt uit zijn bek. Hij kijkt me wat ´verhit´ aan. Ik vertel hem dat we langzaam huiswaarts gaan. Een vrij overbodige opmerking, dat merkt ie zelf ook wel. Na het doorkruisen van het andere afgegaasde stuk mag hij nog even rennen. En dan is het uit met de pret. Het laatste stukje over het smalle pad langs de bramen. We steken de weg over, waar hij keurig over de richel van het viaduct naar huis toe loopt. We gaan naar binnen. In de keuken ´roept´ zijn zusje beetje klaaglijk. Ik schop mijn laarzen uit, geef hem wat water en zet het koffiewater op.Pippi komt uit de bench en springt vrolijk tegen haar broer op. Die heeft daar duidelijk minder zin in. Als de koffie klaar is, liggen beiden op het kussen. Ik moet de kleine nog manen eens te gaan liggen, maar na 351 keer ligt ze al. Een plaatje! En ik nip tevreden van mijn koffie...What ever next?