Luchtjes

Als ik wakker word, kijk op de wekker. 12 over 6. Ik sta op. Beneden lijn ik de honden aan en zachtjes doe ik de voordeur achter ons dicht. De mensen in de buurt slapen nog. We steken de straat over. Onder het wandelen kijk ik naar de lucht. Achter mij is die loodgrijs-blauw en voor mij klaart ze op naar lichtblauw-oranje. Daar komt de zon op. Meteen ruik ik het asfalt. Heel gek, ik moet altijd als ik die lucht ruik aan Engeland denken. Ik weet niet waarom, maar toen ik daar regelmatig kwam, rook ik vaak asfalt. Een typische lucht, niet lekker, maar toch houd ik er van. In Frankrijk vond ik de zee zo apart ruiken, in Griekenland de vijgenbomen, die meteen de herinnering naar boven brengen aan rondtuffen op een scootertje, heerlijk!
Hetzelfde effect als met het asfalt deed zich vroeger voor met dikke viltstiften. Ik kon nooit de verleiding weerstaan, trok de dop er af en snoof er aan, tot diep in mijn longen, als een verslaafde aan zijn cocaïne. Houtlijm trouwens ook. Het deed me altijd denken aan de werkplaats van mijn vader.
Mijn vader werkte vroeger bij Vroom en Dreesman. Hij was timmerman. Achter het grote warenhuis in de stad, liep een steeg. De laadkade van de expeditie, waar baldadige jongens auto´s in- en uitladen. Even verder links de werkplaats van mijn vader. Hij had er zijn werkbank, hout-opslag en altijd krullen en zaagsel(ook een heerlijke geur, hout!) Halverwege de werkplaats een donkere kelder, die we niet in mochten. Rechts een trap met een deur.
Die leidde naar een atelier. Er werkte een kek mannetje, meneer de Vries. Vrij klein met een typisch snorretje, twee vrolijke ogen en eeuwig en altijd droeg hij een colbertje en vlinderdasje. Hij was etaleur. Ik heb nog een blauwe maandag bij hem gewerkt in de vakantie. Het rook er naar verf, lak en viltstift. En overal kleurig platen, krullerige details enz. Net het decor van een studio of zo.
Soms ruik ik water na een regenbui, dat doet me denken aan vissen met mijn vader. En turf, nog zo´n geur, waarbij ik terugga naar mijn opa die nog een veldje had om turf te steken in de Peel. Typische geur als hij die turf  de keuken in bracht bij mijn oma. 
Van die zelfde opa heb ik nog de handkoffiemolen, zo eentje die je tussen je knieën klemt om de koffie te malen. Soms open ik het bakje onderin en snuif de oude koffiegeur op en zie ik hem voor me. Hun hele huis rook naar oude mensen. Gek genoeg vond ik dat lekker, want het waren wel ´mijn´ oude mensen, waar ik enorm van hield. Ach en de geur van sigaren, niet lekker, maar ik kan er soms naar verlangen. Wie rookt er nog sigaren nu? Of gebruikt er pruimtabak? 
Niet allemaal de lekkerste geuren. Net als de geur van de dood die ik een aantal keren heb beleefd. 
Geuren zijn zo indringend, als inbrekers in je lijf en brein. De herinneringen dringen zich aan je op of je wilt of niet, soms heel fijne, soms mindere. Soms waarschuwen ze je, waarop je lijf en systeem dan reageren.
Met boeken heb ik het ook. Als ik twijfel of een boek zal lezen of kopen, dan steek ik mijn neus er in. Ja, ook in de boekhandel  Ruikt het niet goed, koop ik het niet.
Ik vrees dat ik met mannen het zelfde heb. In een ver verleden heb ik iemand wel ´s afgewezen door zijn geur. Ik kon er niet mee leven. Dan kun je beter stoppen, want je kunt je over veel dingen heen zetten, maar niet over een verkeerde geur. Als het wel goed ruikt, stiekem ruiken aan kleren of het kussen van je lover...


We zijn weer goed thuis gekomen. Fred brengt heerlijk italiaans brood mee, ik kan het me al voorstellen voor dat de zak opengaat. De geur van mediterrane tomaten, kruiden en zon. Zelf geeft ie al de voorkeur aan meer ´herfstig´ brood met rozijnen en een heel andere geur. Ik heb lekker koffie gezet.
Morgen ga ik appeltaart bakken en geurt het huis naar appel en kaneel. En om het af te maken: slagroom.
Ondertussen waait de wind door onze bovenverdieping en neemt de geuren van de nacht mee van het opengeslagen bed. Straks zal het bed de geur ontvangen van fris gewassen bedlinnen. En nog later ons...