Het gaat goed met onze pup. Ze groeit gestaag. Ze gaat de hoogte in en ook haar puppyvet begint plaats te maken. Langzaam ontstaat zomaar een wat stevigere hond. Wonderlijk...
Vorige week hebben we een andere bench gekocht. De vorige was ze al uitgegroeid. Ze kon er wel in liggen, maar met de staatrt tussen de tralies uitgestoken. Ze lag dan op haar rug, met de poten in de lucht. Haar hoofd op de bodem gelegd. In diepe slaap, maar bij het minste of geringste geritsel, geschuifel of gekraak van schoenen gingen de oogjes open en keken klaarwaker de keuken in. Dat viel nog niet mee, om de goeie maat te bepalen voor die bench. Die er stond, voldeed niet meer. Maar hoe groot moest de nieuwe dan zijn? Gelukkig hadden we nog een oud exemplaar staan buiten. Eentje waar GB Muffin vroeger vertoefde met zijn broer Brownie. We besloten, na het opmeten, om een ietwat kleinere te nemen, deze keer. Op naar de dierenwinkel.
De bench was snel gevonden. Gelukkig wilde de winkeldame het ding wel even thuis brengen en nou ja, wij pasten ook nog wel in de auto.
Daar zetten we hem in de gang. Eerst even de keuken ´ontruimen´. Met wat passen en meten, het doorschuiven van de keukenkast ging het net. Enige nadeel: de komende anderhalf jaar dienen we in de huiskamer te eten. Och, de meeste mensen offeren veel meer op voor hun kroost dan dit, het is goed te doen.
De bench werd uit de grote doos gehaald en daarna gezamenlijk uit gevouwd en in elkaar gezet. In een mum van tijd stond ie. Met twee deurtjes, eentje in de lange kant en eentje in de korte.
Als eerst liep GB Muffin naar binnen met een kop van ´hé, dit ken ik nog van vroeger..´ Hij voelde zich onmiddellijk thuis. Acuut wilde Pippi ook wel een poging waagde en liep naar binnen en vleide zich neer. Meteen instant thuis. Ik deed voor de grap de deur dicht.
Een opgroeiende hond en haar broer dienen de ruimte te hebben. Ze spelen weliswaar binnen volop, maar toch. Wij gooien haar een balletje toe(niet te hoog, anders springt ze en probeert hem in de lucht te vangen) Vervolgens neemt ze die half en half in haar bek, rent als een bezetene vanuit de keuken naar het raam in de kamer. Daar kwakt ze nonchalant haar charmate lijfje op het kussen, dat er meteen verfrommeld bij ligt. Galijk springt ze weer vol leven op en sjeest als door een bij gestoken naar de keuken terug. In het begin rende GB Muffin achter haar aan. Nu is hij wijzer geworden en kijkt meewarig naar al die voortvarendheid als een absurde, vrij nutteloze bezigheid. Zij laat af en toe ´toevallig´ in het voorbij gaan de bal vallen. Heel geraffineerd en verleidelijk. Smiechterig pakt GB Muffin hem dan op. Waarop zij haar voorkant laat zakken en driftig tegen hem begint te blaffen om hem nog meer uit te dagen. Uiteindelijk krijgt ze het ding te pakken en begint het hele geraus opnieuw. Wij vinden dat prima, deze hondensportschool.
In onze vakantietijd had Fred achterom opgeruimd en ik had een heleboel mos weggehaald, die zich in de loop van de natte zomer ´gezellig´ had genesteld op het terras achter. Wat wel een vochtige boel opleverde.
Nu is alles weer netjes en schoon. Dus doet het weer dienst als speelplaats voor onze viervoeters. Ik hoef de keukendeur maar open te doen en Muffin springt over het trapje naar beneden. Hij weet dat ie dan naar buiten mag en staat ongeduldig te kijken bij de achterdeur. Kleine zus Pippi moet echter opgetild worden, ze mag nog geen trap lopen. Eenmaal buiten is het feest. Lekker rennen en dollen.
De twee buurmeisjes, een zwarte cocker spaniel en haar kleine zusje zijn aanwezig aan de andere kant van het poortje en de schuting, onzichtbaar maar wel hoorbaar en te ruiken. De kleinste van het stel, Lola, heeft de gewoonte om onder de poort door te snuffelen. Onze Muffin weet dat en hij staat er op te wachten. Hij weet ook dat dat taboe is, net zo goed als Lola dat weet. De verleiding is erg groot om uit te dagen, dus roepen we van beide zijden regelmatig onze hondjes tot de orde.
Het rubberen balletje vliegt in het rond en de uitloop is hier nog langer, dus dat is zeer prettig. Muffin twijfelt erg tussen het meedoen of neerploffen en genieten van de zon. Een grote voetbal is net voldoende leeggelopen om in ieder geval te proberen hem in de bek vast te houden. Muffin lukt dat, KZ Pippi net, maar niet lang! Ze doet erg haar best om dat voor elkaar te krijgen. Ook probeert ze en de grote bal én de kleine bij elkaar te houden. Leuk!
Af en toe moeten we Pippi dwingen tot rust. ´s Morgens als we opstaan, staat ze al te stuiteren van geluk, dat die meneer die voor haar eten zorgt en zo, alweer voor haar neus staat. Haar staart kan het amper bijhouden met kwispelen. Ze wringt zich tussen mijn benen door naar het halletje.
Hetzelfde fenomeen doet zich voor, als we terugkomen en ze naar de keuken kan. Omdat ze erg schrokt, hebben we de tip gekregen één voor één de brokjes te geven of te strooien. De hele keukenvloer doet dan dienst als voerbak eigenlijk, terwijl onze dame kwistig op zoek gaat naar die brokjes en evengoed nog schrokt, maar dan één voor één. Als ze hier mee klaar is, krijgt ze water, dat ze haastig opslurpt. Ondertussen wacht GB Muffin nuffig achter de stoel waarop ik of Fred zit af. Als zij drinkt, fungeert hij als kruimeldief en mag de kruimeltjes, waar KZ Pippi geen geduld voor kan opbrengen, maar die toch heus ook brokjes zijn op. Hij is de bijbelse Samaritaan, die genoegen neemt met extra kruimels...(naast zijn eigen portie natuurlijk) Dan verdwijnt Pippi in haar bench, deurtje dicht. Plof en rust. Muffin drinkt water en moet in zijn stoel.
´s Avonds is het een ander verhaal. Vaak laten we ze samen uit. Muffin schiet de straat over, terwijl Pippi gezellig gaat zitten voordat ze oversteekt. Ze wringt zich tussendoor en plast op het eerste het beste plekje op het gras, echt het uiterste puntje, volgens mij op de milimeter precies elke keer. Ze lijkt te genieten van elk plas, terwijl GB Muffin gegeneerd om zich heen kijkt, nog altijd an 7 1/2 jaar. Verder door springt Pîppi tegen haar broer aan, als ze de kans krijgt. Die is daar allerminst van gecharmeerd noch van gediend. Hij is toch de engiszins chagrijnige oudere heer, die helemaal niet gestoord wil worden tijdens zijn sukkelgangetje. Zij springt en vliegt en draaft, voor haar is het iedere keer één groot avontuur. Zelfs in de hal stuitert ze nog..
Dan doen we de kamerdeur open en beginnen als of het afgesproken is te roepen: ´We gaan slaaapeh´, onze laatste mantra. Muffin kijkt dan schuw omhoog ´Is het heus?´ en posteert zich voor zijn stoel. Pippi gaat olijk een halve meter van de benchdeur af zitten. Wij herhalen maar steeds ´We gaan slaaapeh´ teneinde wat enthousiasme te genereren. Tevergeefs. Onze blondine wordt spreekwoordelijk dom en blijft stokstijf zitten, terwijl haar zwoele, donkere ogen mimen ´Ik weet bij de beste wil van de wereld niet wat jullie toch bedoelen´ Meestal eindigt het tafereel met een diepe zucht en een lachje en tillen haar in de bench, waar ze toegeeft en neerzeigt om haar nachtrust aan te vangen. Muffin zet zijn voorpoten op de stoel, eindelijk is het zover, want hij stond sukkelig te wachten en trekt zijn achterpoten op. Hij vouwt zich behendig in een rondje, wij spreiden zijn dekentje over hem heen, verzorgen zijn oren en knippen het licht uit en doen de deur dicht met onze finale mantra ´Weltrusten, slaap lekker!´ en sjokken naar boven. Het is net een gewone familie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten