Er gebeurde iets geks deze week. Ik was, op weg naar mijn werk, de supermarkt in geschoten om snel iets te kopen wat ik nodig had. En voor ik het wist, stond ik met een zak snoep in mijn handen. Dat doe ik anders nooit, ik probeer mijn snoepgebruik wat te beperken, door niet te grote hoeveelheden te kopen, anders loop ik de kans dat het de spuigaten uitloopt. Dit betrof nu een zak drop(waar ik gek op ben), die ook nog ´s reclame was. Ik kocht het, voor ik er erg in had, en nam elke kans te baat, weer onderweg naar huis, om er gebruik van te maken. Dus ik graaide en grabbelde tussen de zwarte lekkernijen en stak die in mijn mond.
Er zal wel een psychologische verklaring voor zijn...Ik had dus een vreetbui van jewelste. Het donderde er eigenlijk ook niet meer toe, welke soort ik omhoog takelde uit de zak in het voorvak van mijn tas. Alles was lekker, alles was goed en ik kauwde tevreden door de straat naar de bushalte. Daar stopte ik om met de chauffeur te kunnen praten, want de hele tijd kauwen onderweg vind ik onbeleefd en onfatsoenlijk. Toen ik echter weer uitstapte, ging het spel verder. Mijn hand had ´ a mind of its own´ en ging als vanzelf de rits in...
Drop is veruit de meest favoriete snoepsoort voor mij, al sinds mijn jeugd(chocola volgt er meteen na).
Ik hou van het kauwen, het sabbelen en de heerlijke smaak. In verschillende periodes had ik voorkeur voor verschillende soorten.
De laatste tijd is honingdrop het helemaal en dan niet de ronde zachte, maar de harde in een vorm van een bijenkorf. Ik heb ook altijd de gewoonte gehad om er twee tegelijk te nemen. Geen idee waarom...maar het moeten er twee zijn. Ik heb ook katjesperiodes gehad, boerderijdropfases, salmiaktijden, dubbel zoute drop, engelse drop, veterdrop, muntendrop, trekdrop, sleuteldrop, wiebertjes noem maar op(al is dat geen echte drop, net zo min als winegum en zo) Het vreemde is ook, dat als ik op een gegeven moment tot mijn nek toe gevuld ben met drop, ik even goed acuut stop. Dan kan ik geen drop meer zien. Nou ja, wel zien, maar ik loop er onverschillig aan voorbij. Een tijdlang heb ik drop gekocht, die uitsluitend gemaakt was met arabische gom. Erg lekker, wat taaier dan gewone echter en alleen maar verkrijgbaar op de markt. Een beetje lastig, ook omdat de koopman die soort soms vergat, erg teleurstellend.
En dan was er nog, heel vroeger, het zoethout, drop in de vorm van een sabbelsteel, die uitmondde in onbeschrijfelijk goor uitziende takjes, meer kwastjes...het pleit voor mijn ouders dat ze er nooit opmerkingen over maakten. Waarschijnlijk waren ze allang blij, dat we tevreden ons stortten op het afkluiven van die snoeptakken...Even geen tijd voor kattekwaad. Zoals nu met die vreetbuien...alleen een zwarte waas voor ogen en een hand die niet bij de rest van mijn lijf schijnt te horen...