Twin families

Het is tien jaar geleden. Een spannende tijd voor ons. We hadden plannen gemaakt om te trouwen. Het eerste jaar dat dat mogelijk was voor mannenstellen. Nadat ik Fred ´per ongeluk´ had gevraagd, besloten we op mijn verjaardag in september onze bruiloft te vieren.
Onze bedoeling ook op huwelijksreis te gaan, maar dan voor de grote dag, naar Noorwegen. Uiteindelijk viel dat in het water. Een paar weken voor de grote dag zagen we een mooie woonruimte. Stel je voor: een heel huis! Nieuw, twee onder één kap, met garage, tuin voor en achter. Dus togen we naar de makelaar die bemiddelde en voor we het goed en wel wisten, hadden we de sleutel. Tenminste, dat kostte nog wat strubbelingen en ik werd van hot naar her gestuurd. Tot ik bij de makelaar met mijn vuist op tafel sloeg en me hardop afvroeg of hij dacht dat ik een loopjongen was. ´Zorg maar dat de sleutel er komt, want ik ben geen joker die alle kanten opfietst´, voegde ik er aan toe. En zie daar...in no time kwam het ding boven tafel.
We pakten onze huisraad in, grepen onze kat bij zijn nekvel en donderden een en ander in de verhuiswagen, de kat met de nodige voorzichtigheid natuurlijk.
Bij de eerste keer dat we de voordeur opende, een magisch moment, sprong er voor ons uit een kikkertje de hal in, een vrolijke noot. Het bijgeloof wil dat het ook nog geluk brengt.
De vloerbedekking en gordijnen werden besteld. De man van de interieurzaak reed zich vast in de modder, terwijl we hem nog zo hadden gewaarschuwd! Waar je normaal een weg zou veronderstellen, bevond zich een onduidelijk zanderig geheel, wat bij enige neerslag veranderde in een modderpoel of moerasgebied, al naar gelang...
Onze kleding voor het grote gebeuren hing klaar en zo gingen de dagen voorbij met inrichten, poetsen, het tonen van onze stulp aan belangstellende familieleden en vrienden.
Tegelijk met ons ging een Amerikaanse vriend van Fred ook trouwen, tien dagen na ons. Ze woonden in New York. De gezonde spanning omtrent onze huwelijken liepen zo´n beetje gelijk op. Het was leuk om die te delen, al ging dat per brief en email, want inmiddels was ook de digitale snelweg aangelegd.
Tot aan die fatale dag. We zaten verbijsterd aan de buis gekluisterd en zagen, één voor één de vliegtuig zich in de Twin Towers boren. In eerste instantie dachten we aan een slechte film. Maar het tijdstip maakte dat niet erg aannemelijk. Pas door de manier waarop Loretta Schrijver aangedaan was en Max Westerman ter plekke begon het te dagen dat dit echt was...
De dagen erna en ons gevoel heel dubbel. Aan de ene kant nerveusiteit en blij dat we echt gingen trouwen. Aan de andere kant het afschuwelijke, dat we niks meer hoorden over onze vriend. Hij was politie-agent daar en zijn broer brandweerman. Het bruidspaar zou trouwen in een beroemde kerk daar en het feest zou plaats vinden in de 105e verdieping van een van de Twin Towers....
Het hoorden niks, leefde hij nog? Zijn broer? Niemand enig idee, waar hij zat...Trouwen in de kerk? Onmogelijk! De feestzaal was natuurlijk totaal verwoest...En iedereen in de weer met zoeken, opruimen, verbluft zijn, verdrietig en kwaad. 
Het is gek, als je gevoelens deelt van blijdschap over mooie dingen in je leven, die parallel lopen, al zit er een oceaan tussen. 
Wij hadden een fantastische plechtigheid in het stadhuis, voorbereid door een geweldige babs. Daarna een geweldig feest, precies wat we wilden, iedereen had het erg naar de zin op een ongedwongen manier. We kregen veel complimenten over de locatie.
Maar af en toe dwaalden onze gedachten af naar die man en vrouw, die ook hadden willen trouwen, 10 dagen na ons. En naar die plekken daar, waar onze bevriende natie veel was aangedaan. Onschuldige mensen. Ik dacht aan soldaten, die hier ons land mee bevrijdden en hoe de VS Europa er weer bovenop had geholpen.En nu dit...afschuwelijk! 
Na een tijd hoorden we meer. Vriend was ongedeerd, zijn verloofde ook. Zijn broer gelukkig ook! Zijn tante, die in een van de towers werkte, als door een wonder, na aankomst op haar werkplek, 95e verdieping, naar beneden gegaan om een broodje te kopen voor de lunch vast...De lift was ´out of order´, maar dat scheen vaak voor te komen, dus ging ze met de trap. Ze verwonderde zich wel over de rare manier waarop mensen zich rondom haar bewogen...mafkezen, dacht ze. Maar door dat broodje is ze aan de dood ontsnapt.
Later dan gepland hebben deze mensen hun bruiloft gehad. Ze zijn gelukkig, nu in Brooklyn, wij in Midden-Limburg. Allemaal verhuisd. Zij hebben twee kids, wij twee honden. 
Beide nog steeds happy, nu tien jaar later. Maar nooit vergeten we, hoe die gemengde gevoelens de dagen toen kleurden. En hoe kwetsbaar geluk en het leven zijn. En hoe één broodje kan het verschil maken...