Voortuitgang

Vandaag kwam ik veel te vroeg aan in de stad. Gelukkig een blauwe lucht, dus slenterde ik richting centrum. Mijn plan was om daar op mijn gemak een heerlijke cappuccino te drinken en daarna richting de bieb te verdwijnen. Onderweg stelde ik mijn plan bij.

Jaren had ik me verzet tegen het aanschaffen van een gsm. Duizend en één bezwaren had ik: geen kinderen die me nodig moesten kunnen bellen, geen zakenleven die me zouden achtervolgen. Verder had ik geen enkele behoefte om door allerlei lieve mensen bij nacht en ontij gebeld te worden. Of, erger nog, smsjes te ontvangen met de eis om direct terug gesmst te worden. Ach, allemaal smoesjes. Zoals ik ook een soort van computer-fobie had. Voor ik enigszins gewend was aan het idee, dat een computer niet onmiddellijk zou ontploffen of op zijn minst totaal in de war raken op het moment dat ik twee knoppen maar even zou aanraken, duurde wel even. En inderdaad, soms lukte het niet. Geen raar iets, alles dient geleerd te worden. Ik had hetzelfde gevoel bij een gsm, de ongefundeerde maar evengoed zeer reële angst, dat ik never nooit de kunst meester te worden om zo´n ding te gebruiken op allerlei manieren, waarop het gebruikt zo kunnen worden. Inmiddels was ik dat stadium voorbij.
Mijn eerste gsm vierde onlangs zijn tweede verjaardag. De talloze kennissen die ik van tevoren de kop gek had gezeurd over wat en hoe(ik wilde toch wat beslagen ten ijs komen) vertelden me, dat na een abonnement van 2 jaar, er automatisch een aantrekkelijk nieuw aanbod van de deliverer zou komen, waarop ik dan al dan niet zou kunnen ingaan. Nooit te snel, voegde men er aan toe, eerst goed vergelijken, het loont. Ik zat dus, als trouwe klant, te wachten op dat bericht met aanbieding. Wat dus niet kwam, om onduidelijke reden.

Vanochten besloot ik dus ter plekke om opheldering te gaan vragen. De mobiele shop in, waar heldere verlichting de boventoon voerde. Overal hingen vrolijke borden te bungelen, die me verwittigden van de enorme kortingen die me ten deel konden gaan vallen. Er waren twee anderen voor mij, eentje werd al geholpen. De ander was een oudere heer. Hij informeerde uitgebreid over de aansluiting van een tv of twee. Thuis had ie alles al uitgezocht, nu liep hij met de geduldige jonge verkoper, alles stukje bij beetje door, of tie wel alles goed had begrepen.
Uiteindelijk kwam mijn beurt. Mijn verkoper legde ik alles uit, hij was uiterst vriendelijk en behulpzaam. Ik had met het restant van mijn gsmfobie besloten dat ik een ´eenvoudig´ nieuw toestel wilde. Dat bleek niet zo eenvoudig. De ontwikkelingen gingen zo snel, dat de collectie erg klein bleek. Ik snapte dat ik aan de nieuwe niet of nauwelijks kon ontkomen.

Even later zat ik met een opgewonden gevoel met mijn cappuccino aan een tafeltje. Ik keek tevreden naar buiten. Al snel kon ik me niet bedwingen, trok mijn nieuwe aanwinst uit mijn tas, ontdeed het van doosje, plastic hoesje etc. En voor ik het wist, zat ik te spelen en voelde me als een kind wat in een ouderwetse snoepwinkel een hoop snoep had mogen uitzoeken en nu, kijkende in de grote zak niet meer wist waar te beginnen. Het grappige was, dat ik dus niet verder kwam dan het startscherm. Ik snapte gewoon niet wat ik moest om van die leuke mappen tevoorschijn te toveren. Toen, als bij toverslag, waren ze er ineens. Ik wist niet eens hoe ik zover gekomen was.

Thuisgekomen ging ik weer verder, ditmaal met handleiding. En ik vergat mijn laatste restje reserve en friemelde, probeerde verder. En jawel, ik kreeg het voor elkaar. Gewoon in mijn uppie. De simkaart er in, de verbinding met het internet, aanmaken van een account, bekijken van mijn oude foto´s, alles. Joepie!
Nu kon ik niet langer voor een gsm nerd doorgaan! Eindelijk was ik aangekomen in het nieuwe tijdperk. Ik die dagen geleden nog dacht dat een android een soort van travestiet met mislukte geslachtsoperatie was i.p.v. een touchscreen hyper-hotte mobiel met internet, blue tooth en van alles allemaal nog meer is. Zelfs het toetsenbord draait mee van verticaal naar horizontaal, als ik mijn gadget draai..
Ik weet dat dit soort geluksgevoel niet blijft. Net zo min als bij dat kind dat een reusachtige zak mocht vullen met allerlei soorten snoep. Maar ik laat de adrealine nog even stromen en zucht eens diep. Morgen zien we wel weer...nu ben ik gewoon trots op mezelf en blij...