Boeken en bruine bonen

In een ver verleden werkte ik in de Openbare Bibliotheek. Samen met enkele vrouwelijke collega´s en een enkele mannelijke bestierden wij de collectie, catalogiseerden we die netjes, alfabetisch en op sisonummer, zochten op verzoek gewenste titels en schrijvers, maakten tentoonstellingen, organiseerden kinderboekenweekactiviteiten(leuk woord voor scrabblers), hielpen mensen met kopiën op de kopieermachine(ik het over het predigitale tijdperk). We hielden ons bezig met interbibliothecair leenverkeer(boeken aanvragen bij b.v. de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag), tijdschriften en de aanschaf van een vast eigen collectie(o.a. een goeie Encyclopedie) zowel als het op tijd en goed ´verversen´ van de huurcollectie. En het handmatig opbergen van de terug gebrachte boeken natuurlijk. Ik was jong en sterk en in mijn glorietijd kon ik in één moeite een stapel van zo´n 15 boeken in één arm vervoeren en met de andere in de schappen plaatsen. Een beetje machogedrag was me toen niet vreemd...Ik herinner me dat ik een keer thuis kwam en mijn moeder zei, dat ik verwachtte dat ik door dat gesjouw toch aardig wat gewicht verplaatste iedere keer en verwachtte, dat mijn armspieren zich ongemerkt flink zouden ontwikkelen. Een enorm hoongelach kwam van de kant van mijn broers en zwager. En natuurlijk moest mijn aanname uitgetest worden. Een rondje armdrukken dus! Wat ik glansrijk won van alle mannen aanwezig, zowel links- als rechtshandig, ondanks het gebruikelijke gesputter van ´ja, maar ik was er nog niet helemaal klaar voor en toen begon je al´ etc. De mannetjesputters bleken kleinzerige jongetjes en slechte verliezers...
Door het veelvuldige lenen sleten de boeken natuurlijk gigantisch. Onze taak was om die op de ochtenden te repareren. Midden in de bieb was een glazen kubusvormig kantoor, door ons als aquarium aangeduid. We zaten daar meestal met zijn drietjes of viertjes aan een flinke tafel. Om ons heen flinke stapels boeken die geplakt moesten worden. We namen zo´n boek ter hand, bladerden er snel door heen om vast te stellen of het losliet bij het bindwerk aan de rug of bij de voorste of achterste pagina´s. Was het de rug dan werd dat gefikst door wat lijm en bij de schutbladen vastplakken en laten drogen. Betrof het beschadeging aan de buitenkant, dan werd dit gemaakt door het gebruik van stevig doorzichtig plakplastic. Dit werd ook gebruikt voor het kaften van boeken, die we als vlugschrift kochten via de dorpshandel, omdat het b.v. mateloos populair was of ineens giga in de belangstelling stond. Het kaften was een delicaat werkje. Je verwijderde de onderlaag en bracht zo strak mogelijk het plastic op het boek aan en wreef dit meteen glad met een doek. Vervolgens om de rug, aanwrijven en ten slotte de achterkant. Dan werd de hoeken diagonaal afgeknipt en omgeslagen naar binnen en weer glad gestreken. Na enige oefening waren we zo bedreven dat we dit in het pikkedonker nog hadden kunnen doen.
Onder dit geplak was natuurlijk tijd genoeg voor koffie en thee en gezellig praten over van alles en nog wat.
Soms werden we wat melig, het werk deed soms saai aan, al groeide de stapel ´klare´ boeken snel. Ik herinner me een ochtend waarop we alle drie honger hadden. Ik was aan het werk met Anneke en Harriet en we konden geen boek meer zien. Ook geen koffie meer trouwens. Gedreven door honger gingen we op zoek. Niks te vinden! Ik geloof dat  het Harriet was, die op het idee kwam om dan maar een glaasje sherry te nemen. De avond ervoor had het bestuur van de bieb daar vergaderd en natuurlijk was daar een glaasje geschonken. Voor we het wisten, zaten we aan de sherry. De sfeer ging onmiddellijk omhoog, de gezelligheid nam zienderogen toe. Tussen de middag snel naar Albert Heijn voor wat stevigers te eten, want onze baas en collega´s stonden dan op de stoep.
Tijdens onze gesprekken kwam er van alles voorbij. Perikelen met vrienden en lovers, grapjes, jeugdherinneringen, boeken die wel leuk vonden en ook eten. We gingen recepten uitwisselen die we goed vonden. Harriet kwam met een recept van Chili con carne. Het bleek net zo smakelijk als haar verhalen.

Harriëts Chili Con Carne
nodig:
bruine bonen
gehakt
paprika
taugé
tomatenpuree
prei
ui
ananas in stukjes
marjolein
tobasco
chilipoeder


Bak het gehakt korrelig. Voeg de groenten toe, eerst ui, dan paprika, tenslotte prei. Vervolgens de kruiden, tobasco met de tomatenpuree. Roer goed door.
Uitgelekte bonen er door heen, opnieuw doorroeren, goed verwarmen. Vlak voor het opdienen de stukjes ananas. Serveren met rijst of stokbrood, eventueel wat groene salade. De bruine bonen zijn ook goed te vervangen door rode bonen(kidneybonen), vind ik persoonlijk nog smakelijker en mooier. Het oog eet ook mee. Net als de neus trouwens...