Voorspel

Voorspel

Op het pontje had ik haar
niet eens niet daar zien staan
dat kwam natuurlijk
omdat ik de mannenliefde
al jaren  toe ben gedaan
Ze reed even later zomaar
op de fiets voorbij
haar wapperend blonde haar
en ze lachte zo vrij
´hoi´ klonk´t  wat stout
onder haar oranje bril
Ze ging ook nog voor me 
op de pedalen staan
zo keek ik tegen haarperfecte billen aan
Het is dat het niet kan
en niet dat ik niet wil
ik zie haar blonde haar 
en ook die kekke bril

Maar over drie eeuwen
dan ben ik hier weer terug
dan ga ik voor de leeuwen
driehonderd jaar gaan vlug
Ik zal haar dan gaan zoeken
in gaten en in hoeken
En hoop dat het dan wel kan
en ook nog dat ze wil
en ik zal haar dan  herkennen
aan die kekke bril

Meteen zal ik het weten
al bij de eerste lach
als ik haar zal begroeten
met mijn verlegen ´dag´
en mag ik haar dan zoenen
met op haar neus die bril,
dan houd ik in ieder van mijn handen
haar perfecte gevormde  bil

Drie eeuwen 
ach, het lijkt een eeuwigheid!
Maar  toch,
van´t  kannie naar uiteindelijk 
ja hoor, ik wil,
geloof me nou,
dat is een peulenschil! 
Het enige wat ik me afvraag
hoe bewaart ze 
al die tijd die bril?

Dit gedicht is vanmezelf(Robert) believe or not...:)