Schimmen uit een ver verleden

Zie me hier nu toch eens zitten\
bij mijn moeder op de bank
voor staat de koffie dampend
de zon schijnt door het raam

Ze vertelt me veel verhalen
over mensen die ze kent
ik slurp zwijgend van de koffie
watten zitten in mijn kop

Af en toe verschijnt mijn vader
of ik hoor hem in de keuken
moeder ratelt en ze ratelt
en ik neem nog maar een slok

Zie me hier nu toch eens zitten
luisterend maar ik hoor toch niks
ze vertelt me over mensen
die ik al vergeten ben

Al te lang ben ik verdwenen
weggeslopen uit het dorp
opgeslokt door werk en spelen
weggedreven van het nest

Zij houdt vast aan elke strohalm
aan een lang vergeten tijd
aan de mensen die ik kende
die mij ook vergeten zijn

Schimmen uit een ver verleden
poppen uit de oude kast
geesten vaal en al versleten
rafels hangen aan hun kleed

Zie me hier nu toch eens zitten
bij mijn moeder op de bank
heus ik doe mijn best te luisteren
en ik veins dat ik haar hoor

Zie haar daar nu toch eens zitten
de koffie is al lang weer op
en mijn vader in de keuken
zijn geluiden zijn verstomd

Schimmen zijn ze uit 't verleden
in het graf, hun huis is leeg
ik hoef nu niet meer te veinzen
me te verweren voor wat komt
eens zal niemand naar mij luisteren
tot mijn stem ook is verstomd