Petje af

Het was helemaal de bedoeling niet. Ik zou een leuke, goeie vent tegen het lijf lopen. We zouden op elkaar vallen. En dan ´gewoon´ happy verder leven. Gewoon....
Ik was het even vergeten. Dat er nog ietsje meer aan vast zat. Een goeie vent moest eerst gemaakt worden, opgroeien, het een en ander achter de kiezen krijgen en stevig in de schoenen gaan staan. 
Daarvoor zijn allereerst een stel ouders nodig. En ja, die produceren vaak nog meer kroost als de eerste goed gelukt is.


Dus toog ik, eenmaal verkering hebbend, naar het huis van zijn ouders. In mijn handen een boeketje geklemd, met zorg uitgekozen. Een ferme handdruk en haar ogen keken me aan. Ik reikte haar die bloemen.
´Die breng je me nooit meer´, zei ze. ´Dat maak ik zelf wel uit´ antwoordde ik haar. De toon was gezet....


We bleven zo met elkaar omgaan. Een soort rauwdauw manier van communiceren. Plagerijen, droge opmerkingen die door anderen gemakkelijk verkeerd opgepakt konden worden. Ach, we kwamen beiden uit Brabant, allebei spraken we nu het dialect van deze streek. En ook deelden we de recht voor zijn raap onze mening delen. 
Met zijn vader kon ik het ook goed vinden. Hij leek op de mijne in zijn manier van doen en spreken. Dat was nog eens makkelijk. En dan nog het zusje. Een heel ander type, maar gaandeweg begrepen we elkaar al snel. 


De verkering bleek serieus. En we verbonden ons zelfs door een huwelijk. De schoonfamilie ontving ik als bonus in mijn leven. Gratis en voor niks erbij. Geen stempelkaart nodig en ook geen stickers plakken.
Zij namen me zoals ik ben en ik hen. Ja, dan is het niet moeilijk om daar ook van te houden.
Iets wat vanzelfsprekend lijkt. Maar het niet is. We leefden allemaal met elkaar mee. Als we blij waren of geluk hadden. Als het minder ging of ronduit slecht. 

Een tijd geleden verdween schoonvader uit het zicht. Ziekte eiste zijn tol. Nauwelijks bekomen, was het nu de beurt aan schoonmama. Lekker is dat dan. Egoïsme steekt de kop op. De wens alles te laten zoals het is. Medeleven, koffie, hartelijkheid, een plek om te delen en gezellig te zijn. Maar als de gezondheid het laat afweten en een dierbaar iemand daar aardig last van heeft, dan is dat geen optie meer.


Afscheid nemen is nooit leuk. Plotseling of abrupt is nog vervelender. Het drukt je nog meer met de neus op de feiten. Dat je er ingestonken bent. En gewoon gruwelijk van mensen gaat houden. Van die mensen waar je lief geboren en opgegroeid is. En mee vergroeid. En jijzelf ook. In een mum van tijd. 
Dat was niet de afspraak. Maar ja, wat is dat wel in het eeuwig veranderende leven? Je zegt ´dag´, zo goed als je kan. Je deelt je verdriet met diegenen die achterblijven en regelt een afscheid dat er mag zijn.
En je probeert jezelf de tijd te gunnen om het een plek te geven. En met wat je toebedeeld wordt in het bestaan een weg te zoeken. Met vallen en opstaan. Net zoals zij heeft gedaan. Petje af. Hand omhoog. Dag! Tot later! En door weer...Mooi mens...om nooit te vergeten...